Υπό φυσιολογικές συνθήκες, σε μία κανονική Πολιτεία του δυτικού κόσμου, η κυβέρνηση θα έπαιρνε την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για τους συμβασιούχους και θα έκλεινε την υπόθεση ανακουφισμένη και με συνοπτικές διαδικασίες. Οι συμβάσεις δεν ανανεώνονται και οι δήμαρχοι ας βρουν άκρη με τα λεφτά που πρέπει να επιστρέψουν. Μην τρελαθούμε, δεν φταίνε οι άνθρωποι που εργάστηκαν, έστω και παρατύπως.

Διότι αυτή είναι και η δουλειά της κυβέρνησης. Να επιδιώκει τη μέγιστη αποτελεσματικότητα στη λειτουργία του κράτους με το χαμηλότερο δυνατό κόστος. Όμως όχι. Η κυβέρνηση ζητεί από τους Δήμους να ανανεώσουν συμβάσεις, κυρίως στην καθαριότητα. Και αν δεν καταφέρει να τους πείσει, θα τους υποχρεώσει.

Μπορεί να τρομάζει η διατύπωση, αλλά στο σύγχρονο κόσμο πετυχημένες κυβερνήσεις είναι αυτές που «τρέχουν» το κράτος, περίπου, ως ιδιωτικό μαγαζί. Κοινώς, στην περίπτωση των συμβασιούχων της καθαριότητας, θα έπρεπε οι Δήμοι να πιέζουν την κυβέρνηση για την παράταση των συμβάσεων και όχι η κυβέρνηση τους Δήμους. Και φυσικά οι προσλήψεις δεν θα γίνονταν μαζικά, αλλά κατά περίπτωση. Να πείθει, δηλαδή, ο φορέας την κεντρική κυβέρνηση ότι χρειάζεται το προσωπικό για σαφείς λόγους και συγκεκριμένο διάστημα. Αφήστε που σε ένα κανονικό κράτος το υπουργείο Εσωτερικών δεν έπρεπε καν να έχει άποψη ποιος και με ποιο κόστος κάνει αποκομιδή απορριμμάτων στα Γρεβενά.

Στην πατρίδα μας, όμως, τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Εδώ δεν έρχονται οι συμβασιούχοι να εξυπηρετήσουν το κράτος, αλλά είναι το κράτος που σπεύδει να εξυπηρετήσει τους συμβασιούχους. Λογικό. Διότι στην Ελλάδα η άσκηση διακυβέρνησης αυτό ακριβώς σημαίνει: τη διανομή κρατικών πόρων σε ομάδες από τις οποίες το κυβερνών κόμμα εκτιμά ότι θα αποκομίσει εκλογική ωφέλεια. Πάντα έτσι δεν ήταν; Ναι. Για αυτό και δεν αποκεντρώνεται η λειτουργία των κρατικών και των αυτοδιοικητικών δομών. Ο υπουργός πρέπει να έχει άποψη και για τον τελευταίο συμβασιούχο. Ε, δεν τους έχεις και για κορόιδα στον ΣΥΡΙΖΑ για να το αλλάξουν αυτοί. Ας το κάνει ο επόμενος που, παρεμπιπτόντως, θα βρει μπροστά του τους συμβασιούχους. Ως διαδηλωτές.

Βγαίνει, όμως, ο αρμόδιος υπουργός, ο Σκουρλέτης, για να πει ότι η κυβέρνηση θέλει να δώσει τέλος στην ομηρία και στην αγωνία χιλιάδων ανθρώπων. Κανένας δεν αμφιβάλλει για τα ευγενικά αισθήματα του υπουργού και της κυβέρνησης. Όμως και πάλι, δεν είναι δουλειά του κράτους να λύνει το πρόβλημα της απασχόλησης χιλιάδων ανθρώπων, διαθέτοντας μάλιστα πόρους ακόμα και για συμβασιούχους που δεν θα έχουν έργο να προσφέρουν. Ως κομματικός παράγοντας, ο Σκουρλέτης, μπορεί να είναι πονόψυχος, να συμπαρίσταται, να συζητά. Ωστόσο ως υπουργός αντιπροσωπεύει έναν μηχανισμό που δεν αντιλαμβάνεται άλλες έννοιες πέραν της γραφειοκρατίας και του προϋπολογισμού του. Για το κράτος δεν υπάρχει ούτε ομηρεία, ούτε αγωνία των συμβασιούχων. Υπάρχει μόνο το συμφέρον των φορολογούμενων στο πλαίσιο της νομιμότητας.

Η συζήτηση θα έπρεπε να τελειώσει μετά την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Όμως όχι. Μιλάμε για χιλιάδες ψήφους και ιδανικούς ομήρους. Αν παραταθούν οι συμβάσεις τους, τότε θα μετατραπούν σε ασπίδα της κυβέρνησης. «Ψηφίστε μας για να μη σας απολύσουν οι επόμενοι». Και αν μονιμοποιηθούν, θα γίνουν πρόθυμοι στρατιώτες της. Το διαχρονικό deal από καταβολής ελληνικού κράτους. Πώς να τελειώσουν τα μνημόνια;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News