Κάποια στιγμή είχε ακουστεί ότι ο Ιβάν Σαββίδης θα κάνει κόμμα. Θα ήταν, λέει, ένα κόμμα πατριωτικό, με έντονο το ποντιακό στοιχείο, αναφορά στις χαμένες πατρίδες και ανοιχτή γραμμή με τη Μόσχα και τα Πατριαρχεία.

Ανοησίες. Για ποιο λόγο να κάνει κόμμα ένας άνθρωπος που μπορεί, άνετα, να ασκεί επιρροή σε δύο-τρία κοινοβουλευτικά σχήματα, ενώ παραλλήλως εμφανίζεται ως ο καλύτερος φίλος της κυβέρνησης; Εν προκειμένω δε, η σχέση αυτή λειτουργεί και αμφίδρομα: η κυβέρνηση είναι ο καλύτερος φίλος του Ιβάν, φάνηκε το μεσημέρι της Παρασκευής στη Βουλή. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. ΣΥΡΙΖΑ και Σαββίδης ήταν υποχρεωμένοι όχι μόνο να διατηρούν άριστες σχέσεις, αλλά και να συμβαδίσουν με προορισμό την ενδυνάμωσή τους και τη δημιουργία ενός νέου «συστήματος». Τι ζητούν, άλλωστε, οι κυβερνήσεις; Τα νέα τζάκια. Και τι χρειάζονται τα νέα τζάκια; Κυβερνήσεις πρόθυμες να δημιουργήσουν ένα νέο τοπίο. Δεν είναι συνοικέσιο. Είναι έρωτας που δεν κρύβεται.

Το 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή προσέγγισε έναν πολύ γνωστό επιχειρηματία και του ζήτησε να βγάλει τον ΠΑΟΚ από το αδιέξοδό του. Ο επιχειρηματίας, που υποστηρίζει, όχι ενθέρμως, ομάδα του κέντρου, απάντησε θετικά, αρκεί η κυβέρνηση να τον διευκόλυνε να πάρει το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ομως τότε ο Καραμανλής είχε δεσμευτεί σχετικά στους Κινέζους και η συζήτηση δεν συνεχίστηκε. Ο Σαββίδης εμφανίστηκε το 2012, επί Σαμαρά. Στην αρχή, αλλά όχι για πολύ, αντιμετωπίστηκε από όλους με επιφυλάξεις. Ωστόσο το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου ο ΠΑΟΚ του παραδόθηκε σαν κορίτσι που λιποθυμά στα στιβαρά μπράτσα του παλικαριού. Την επόμενη χρονιά ο Σαββίδης απέκτησε το «Μακεδονία Παλλάς», διασώζοντας την επιχείρηση και θέσεις εργασίας. Πήρε και τη ΣΕΚΑΠ. Λογικό. Στη Ρωσία ο όμιλός του κατέχει τη μεγαλύτερη καπνοβιομηχανία της χώρας. Εντάξει, δεν χρειάστηκαν και περισσότερα για να γίνει «βασιλιάς» στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα σε περίοδο κρίσης.

Δεν υπάρχει κάποιος στη Θεσσαλονίκη που να τα έχει άσχημα με τον Ιβάν. Η αναιμική αγορά των τοπικών ΜΜΕ περιτριγυρίζει το τραπέζι του μήπως πέσει κανένα ψίχουλο. Οι πολιτικοί θέλουν την εύνοια του –λέγεται μάλιστα πώς υπάρχουν δύο-τρεις που την απολαμβάνουν και με το παραπάνω. Ο Μητροπολίτης Ανθιμος τον εκτιμά –αυτό έλειπε, άλλωστε ο Ιβάν είναι καλός χριστιανός και φίλος της Εκκλησίας. Ο δήμαρχος Μπουτάρης είναι πάντα με την καλή κουβέντα στο στόμα για τον Ιβάν. Το απέδειξε και πρόσφατα, στα αποκαλυπτήρια του αγάλματος της βασιλίσσης Ολγας που στήθηκε με έξοδα (και υπόδειξη) του Ιβάν Σαββίδη. Το κυριότερο: δεν υπάρχει αντίπαλον δέος, επιχειρηματικό ή αθλητικό, στην περιοχή. Στη Θεσσαλονίκη ο Σαββίδης παίζει χωρίς αντίπαλο σε όλα τα επίπεδα. Και απολαμβάνει δημοφιλία αντίστοιχη των «υπηρεσιών» που προσφέρει στην πόλη. Κάνει τον ΠΑΟΚ να ξανανοίξει τα φτερά του, δίνει θέσεις εργασίας, θρέφει τον παραδοσιακό σωβινισμό των Θεσσαλονικιών, ιδιαίτερα όσον αφορά την «κόντρα» με την Αθήνα. Αν δεν τον έβρισκε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να τον εφεύρει. Είναι η λύση δια πάσα νόσον, από τη «Σουρωτή» ως τον Πρίγιοβιτς.

Ο Σαββίδης έχει αποδείξει ότι είναι υπομονετικός. Και ξέρει να περιμένει. Μπορεί να ήρθε στην Ελλάδα επί Σαμαρά, να έκανε τις μεγάλες επενδύσεις επί των ημερών του, όμως επί ΣΥΡΙΖΑ διεκδίκησε -και κέρδισε- την προσοχή σε πανελλήνια εμβέλεια. Τα έφερε έτσι και η συγκυρία. Αλλωστε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν σχεδόν συμμαθητές. Ο Σαββίδης έμαθε πώς διοικείται μία ελληνική ΠΑΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ πώς φτιάχνεις «σύστημα» στη χώρα και μοιράζεις το παιχνίδι.

Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έγιναν εξουσία όταν ο Σαββίδης ήταν έτοιμος να κάνει μεγαλύτερα βήματα. Και βρήκε μπροστά του μία κυβέρνηση που θα ήθελε να καλλιεργήσει τις σχέσεις με τη Μόσχα, έχει ανάγκη από νέα τζάκια και έχουν την ίδια ροπή προς τον εθνικά και τα λαϊκά. Αριστερά, πατρίδα, Πόντος, Ορθοδοξία, ΠΑΟΚάρα και μπουγάτσα με τυρί.

Μία από τις πρώτες αποφάσεις της νεαρής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν η φωτογραφική διευκόλυνση του Σαββίδη στην αποπληρωμή των χρεών του ΠΑΟΚ. Αλλά και ο Ιβάν δεν αποδείχθηκε «αχάριστος». Τουναντίον. Μπήκε ως «λαγός», όπως ίδιος παραδέχθηκε, στο κυνήγι των τηλεοπτικών αδειών, μιλώντας παράλληλα για τα χρήματα που θα πήγαιναν στους συνταξιούχους. Ούτε ο Νίκος Παππάς και η Ολγα Γεροβασίλη δεν είχαν διανοηθεί να τα πουν τόσο ωραία.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Ιβάν Σαββίδης κινείται για την αγορά του Mega και του Πήγασου, συμφερόντων Μπόμπολα. Αν το κάνει, θα συνδυάζει μία συμφέρουσα επιχειρηματική κίνηση (κοψοχρονιά θα τα πάρει) με την προσφορά πολύτιμων υπηρεσιών προς την κυβέρνηση –αν μη τι άλλο η γραμμή των μέσων του θα είναι φιλοκυβερνητική. Ετσι, «εξυπηρετήσεις», όπως η (μία ακόμη) φωτογραφική τροπολογία για το πρόστιμο στη ΣΕΚΑΠ, είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει η γεμάτη ηθικά πλεονεκτήματα κυβέρνηση προς έναν πολύτιμο φίλο της που αγοράζει ό,τι κινείται γύρω του.

Το ενδιαφέρον, όμως, είναι άλλο: με τον Τσίπρα να ψελλίζει το όνομα της ΣΕΚΑΠ στη Βουλή, ο Σαββίδης φωνάζει πλέον προς πάσα κατεύθυνση ότι κατεβαίνει Αθήνα, γίνεται κεντρικός «παίκτης» στο εγχώριο παιχνίδι που, όλοι γνωρίζουμε, παίζεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Τα βάζει ευθέως με τον Μαρινάκη και τον Αλαφούζο και λέει στον, κατά τα λοιπά φίλο του, Δημήτρη Μελισσανίδη ότι «έρχεται». Και αφού ήρθε, είναι προφανές ότι θα μείνει. Την Πέμπτη σχεδόν 40.000 άνθρωποι φώναζαν το όνομά του στην Τούμπα. Τα ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης παραληρούσαν το πρωί της Παρασκευής. Και εκείνος ευτυχής, χαμογελούσε προς μία χώρα που, αν κινηθείς έξυπνα, μπορείς να αγοράσεις πολλά σε εξαιρετική τιμή. Εχει διάθεση, έχει τρόπο και μία μεγάλη πόλη από πίσω του, έναν ιδιωτικό στρατό. Και λεφτά. Τι παίρνεις, άλλωστε, αν γράψεις το μικρό του όνομα με κεφαλαία γράμματα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News