Η Ελλάδα έγινε μέλος του ΝΑΤΟ το 1952. Υπέρ της ένταξης ψήφισαν όλα τα κόμματα της Βουλής πλην της ΕΔΑ και του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς Μιχάλη Κύρκου –το ΚΚΕ ήταν παράνομο.

Εκείνη την περίοδο άρχισαν να δημοπρατούνται τα πρώτα κομμάτια της εθνικής οδού Αθηνών-Θεσσαλονίκης. Όχι πως δεν υπήρχε δρόμος, απλώς ήταν τμήματα του τοπικού δικτύου, το οποίο επρόκειτο να αναβαθμιστεί σε εθνικό. Η Αριστερά δεν έκρυψε τη διαφωνία της. «Όχι στον δρόμο του ΝΑΤΟ» ήταν το σύνθημα που ζητούσε να μη βγουν οι μπουλντόζες. Γιατί; Υποτίθεται ότι η κατασκευή του δρόμου δεν αποσκοπούσε στην ανάπτυξη της χώρας, αλλά στην εξυπηρέτηση των επιχειρησιακών σχεδίων του ΝΑΤΟ κατά της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας. Τσάμπα κόπος και αναίτιος θόρυβος. Το ελληνικό κράτος απεδείχθη πιο αριστερό και από το Πολιτικό Γραφείο του παράνομου ΚΚΕ: ο δρόμος τελείωσε 65 χρόνια μετά, με την Αριστερά στην κυβέρνηση και τη Βουλγαρία στο ΝΑΤΟ. Kαι ο πρώτος αριστερός Πρωθυπουργός της Ελλάδας έκοψε την κορδέλα των εγκαινίων.

Kαι καλά έκανε. Επί των ημερών του η χώρα απολαμβάνει κάτι για το οποίο περίμενε δεκαετίες. Και μάλιστα επέδειξε πολιτικό fair play αναφερόμενος και στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Μεταξύ μας, δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς, τέτοιο έργο ούτε σε μακέτα δεν κατασκευάζεται εντός διετίας.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Όταν βλέπεις τον Αλέξη Τσίπρα σε αυτοκινητόδρομο, το μυαλό σου δεν πηγαίνει ούτε στην πρόοδο, αλλά ούτε και στην ταχύτητα. Τον θυμάσαι να καταγγέλλει τους εργολάβους και τα πανάκριβα διόδια, εκφράζοντας τη συμπαράσταση του στο «Δεν πληρώνω». Πας λίγο ακόμα πιο πίσω και τον ακούς να λέει στον ελληνικό λαό ότι υπογράφονται ληστρικές συμβάσεις παραχώρησης των δρόμων στους εργολάβους. Και από δίπλα, ο Πάνος Καμμένος, ως παραστάτης, να χαρακτηρίζει τους εργολάβους «εγκληματική ομάδα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προαναγγείλει τη μείωση των διοδίων. Τώρα, μόλις ο Αλέξης Τσίπρας έκοψε την κορδέλα, το κόστος διέλευσης αυξήθηκε κατά τριάντα λεπτά. Ορθώς. Όμως τι άλλαξε από τη μία μέρα στην άλλη; Γιατί τον Δεκέμβριο του 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι θα σηκώσει τις μπάρες και τον Ιανουάριο του 2015 καλούσε το «Δεν πληρώνω» να σεβαστεί τη νομιμότητα; Και πώς γίνεται οι εργολάβοι να συνιστούν «εγκληματική ομάδα», αλλά ο μεγαλύτερος εξ αυτών, ο κ. Μπόμπολας, να στηρίζει με θέρμη και συνέπεια τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Οσον αφορά δε το πρώτο εξάμηνο του 2015, εκείνο της υπερήφανης διαπραγμάτευσης που έβγαλε τις μπουλντόζες εκτός δρόμων, τείνει πια να ξεχαστεί. Επικοινωνιακά δε, θα είναι σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ, λες και είχαμε πέσει όλοι σε κώμα.

Αυτό, λοιπόν, που ενοχλεί, δεν είναι το ύφος και ο λόγος του Τσίπρα με το ψαλίδι στο χέρι. Εβαλε το ύφος που φοράνε όλοι όταν κάνουν εγκαίνια, λες και έσκαψαν με τα χέρια και πλήρωσαν από την τσέπη τους –μιλάμε πάντα για λεφτά των φορολογουμένων και κοινοτικούς πόρους από την Ευρώπη που, μη ξεχνιόμαστε, δεν είναι όπως την ονειρευόμαστε.

Είναι αυτό το καταραμένο «πριν και μετά» που έρχεται και χτυπάει νεύρο. Είναι το μέγεθος του κυνισμού, μεγάλο, όσο το μήκος της γλώσσας που βγαίνει κοροϊδευτικά προς τους αφελείς. Συμφωνούμε, η αλήθεια δεν σε κάνει ποτέ Πρωθυπουργό σε αυτή τη χώρα. Όμως ο Αλέξης Τσίπρας έφτιαξε έναν κόσμο και μετά τον γύρισε ανάποδα. Πήρε την εθνική οδό, από την Αθήνα ως τη Θεσσαλονίκη και την έστρωσε με ψέματα. Και στα δύο ρεύματα. Με τον ίδιο τρόπο έχει τελειώσει τη λιτότητα, έβαλε τη χώρα στην ανάπτυξη και αύριο, τα μέτρα για το κλείσιμο της αξιολόγησης, δεν θα τα λάβει αυτός, αλλά ο επόμενος, το 2020. Και εντάξει, δεν χρειάζεται πια να τον ρωτήσεις γιατί το κάνει. Θέλεις, όμως, να μάθεις πώς διάολο το καταφέρνει και το κάνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News