Ο νόμος Παρασκευόπουλου είναι ο 4322/2015 και ψηφίστηκε, από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, με σκοπό την αποσυμφόρηση των τριτοκοσμικών φυλακών μας.

Και πράγματι, είναι από τους λίγους νόμους που εφαρμόστηκαν… αποτελεσματικά στην πατρίδα μας. Τον Απρίλιο του 2015, όταν ψηφίστηκε ο νόμος, οι ελληνικές φυλακές «φιλοξενούσαν» 11.569 κρατούμενους. Μετά από οκτώ μήνες ο αριθμός τους είχε υποχωρήσει στις 9.632 ψυχές. Και μέχρι σήμερα υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 3.000 κρατούμενοι έχουν κάνει χρήση των ευεργετικών διατάξεων και άφησαν πίσω τους της φυλακής τα σίδερα.

Τι ακριβώς προβλέπει αυτός ο νόμος; Ποιοι κερδίζουν το δώρο της πρόωρης απόλυσης;

«Προβλέπεται η απόλυση υπό όρο με την συμπλήρωση του ενός δέκατου για ποινές έως τρία έτη, του ενός πέμπτου για ποινές έως πέντε έτη, των δύο πέμπτων για ποινές έως δέκα έτη καθώς και η μείωση του ελάχιστου χρόνου έκτισης για ποινές άνω των δέκα ετών. Επίσης μειώνεται το ελάχιστο όριο που απαιτείται για την απόλυση υπό όρο των κρατουμένων με ποινή ισόβιας κάθειρξης».

Μπορείς να βγεις ό,τι και αν έχεις κάνει; Ναι, αν και δολοφόνοι και βιαστές υποτίθεται ότι δεν έχουν ευνοϊκή αντιμετώπιση. Ομως ο Βασίλης Στεφανάκος έτσι βγήκε από τη φυλακή. Ετσι βγήκαν και οι Γεωργιανοί που διέπραξαν τη ληστεία στο Παλαιό Φάληρο –ο νόμος προβλέπει ευνοϊκούς όρους για απόλυση αλλοδαπών, όχι όμως και την απέλασή τους. Bγαίνουν και διαπιστώνουν ότι βρίσκονται στη χώρα της δεύτερης ευκαιρίας.

Εδώ, όμως, μια και μιλάμε για Δικαιοσύνη, μπορεί από την κυβέρνηση να πουν ότι τα περιστατικά παραβατικότητας από πρώην κατάδικους, δεν είναι δα και υψηλά. Στατιστικά δεν θα έχουν άδικο: αν από τους 3.000 αποφυλακισθέντες έχεις πέντε-δέκα περιστατικά, ο νόμος δείχνει να λειτουργεί. Ωστόσο εδώ ίσως ισχύει η αντιστροφή της αρχής που λέει ότι είναι καλύτερα να έχεις δέκα ενόχους έξω, παρά έναν αθώο στη φυλακή. Μήπως είναι πιο φρόνιμο να κρατήσεις περισσότερους ενόχους στη φυλακή από το να απελευθερώσεις έστω και έναν εγκληματία;

Το πρόβλημα με τον νόμο Παρασκευόπουλου, όπως εξηγούν νομικοί, είναι ότι σε μεγάλο βαθμό λειτουργεί μηχανικά, εστιάζοντας στα κριτήρια που πληροί ο κρατούμενος, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα την ιδιαιτερότητα της κάθε περίπτωσης. Για παράδειγμα, ο νόμος δεν εξετάζει αν ο υπό απόλυση κρατούμενος έχει εργαστεί εντός φυλακών ή αν έχει υποπέσει σε πειθαρχικά παραπτώματα. Δεν έχει καν σημασία αν αποπειράθηκε να αποδράσει ή άσκησε βία σε συγκρατούμενό ή δεσμοφύλακα.

Είναι άλλη μία κλασική περίπτωση προχειρότητας που συνδυάστηκε με μία επίφαση «αντιεξουσιαστικού» πνεύματος, φιλικού προς μερίδα του ακροατηρίου ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση από τη μία έδειξε «ανθρώπινο» πρόσωπο, αποσυμφορίζοντας τις φυλακές και από την άλλη ισχυρίζεται ότι βελτίωσε τις συνθήκες κράτησης. Τελικώς, όμως, μετέτρεψε τις φυλακές σε χώρους transit φιλοξενίας επικίνδυνων κακοποιών. Μπορεί πάντα να αποσύρει τον νόμο, δεν είναι αργά. Και ας ζητήσει επιείκεια αντίστοιχη αυτής που η ίδια επέδειξε προς τους κακοποιούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News