Στο ρέμα της Νέας Πεντέλης, που στην προέκτασή του είναι η περίφημη ρεματιά Χαλανδρίου, είδα ένα κουνέλι. Πριν από πολλά χρόνια μπορεί και να έλεγα πως είναι λαγός που κατέβηκε από το βουνό. Ομως πια η Πεντέλη δεν έχει την άγρια ζωή που φιλοξενούσε πριν τις πυρκαγιές. Ηταν κουνέλι αυτό που είδα.

Και επειδή στο ίδιο σημείο έχω δει και αλεπού, μπορώ να μαντέψω ότι σε ενδεχόμενη συνάντηση των  δυο τους, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν και τόσο καλό για το κουνέλι. Ανέφερα στον τοπικό περίγυρο την παρατήρησή μου, αλλά δεν είδα και κανέναν να εκπλήσσεται. «Ξέρεις πόσοι έρχονται εδώ και εγκαταλείπουν ζώα; Νομίζουν ότι τα αφήνουν στο φυσικό τους περιβάλλον…». Ναι, ισχύει, όμως αυτό που συμβαίνει δεν έχει σχέση με όσα φαντάζεται ή θέλει να πιστεύει ο ιδιοκτήτης του ζώου. Αν πρόκειται για μικρό κουτάβι ή γατί, το πιθανότερο είναι να μην καταφέρει να βρει τροφή και να γίνει το ίδιο θήραμα –το μυαλό μας δεν μπορεί να συλλάβει τον πανικό αυτού του πλάσματος. Στην περίπτωση που επιβιώσει θα γίνει ένα από τρία εκατομμύρια αδέσποτα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Σήμερα, που λέτε, είναι η Παγκόσμια Ημερά Αδέσποτων Ζώων. Στην πατρίδα μας είναι νύχτα και δεν λέει να ξημερώσει. Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα που ένα νεκρό ζώο στην άκρη του δρόμου δεν προκαλεί σοκ ή, τέλος πάντων, δεν είναι μία εικόνα ξένη προς το υπόλοιπο τοπίο. Στις πόλεις είναι κυρίως γάτες που κείτονται νεκρές στους δρόμους της γειτονιάς. Στην περιφέρεια και στις επαρχιακές οδούς είναι οι σκύλοι. Και όμως, αυτό το αποκρουστικό θέαμα των νεκρών ή των χτυπημένων ζώων έχει γίνει αποδεκτό μέσα στην ασχήμια με την οποία συμβιβαζόμαστε στην καθημερινότητά μας.

Παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, στην ελληνική κοινωνία δεν καίγεται καρφάκι για τα δικαιώματα των ζώων. Και μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε περίπτωση να αντιμετωπίσεις τον νόμο για κακοποίηση ζώου –ευτυχώς η κινητικότητα των οργανώσεων έχει ευαισθητοποιήσει και την Αστυνομία. Στις πόλεις. Διότι στην περιφέρεια δεν συνέβη δα και κάτι αν τα παιδιά ασκηθούν στο σημάδι, με το αεροβόλο, πάνω στις γάτες. Δεν έγινε και τίποτα αν ο «τρελός» του χωριού κρεμάσει κανένα κουτάβι από το δένδρο ή ρίξει φόλα στο ζωηρό σκυλί του γείτονα.

Η κρίση, λέει, υποχρεώνει πολλούς ιδιοκτήτες να εγκαταλείψουν τα ζώα τους στους δρόμους. Ανοησίες, δεν τα πιστεύω αυτά. Πήραν το ζωντανό και μετά το βαρέθηκαν. Και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ψάξουν για άλλον ιδιοκτήτη. Ανθρωποι χαμηλού επιπέδου και των ταπεινότερων ενστίκτων. Και μετά είναι οι άλλοι που κρατούν το σκυλί φυλακισμένο σε ένα μπαλκόνι-κλουβί, να πονάει όλη η γειτονιά μαζί του όταν γαβγίζει απελπισμένο.

Αφήστε στην άκρη την αποκρουστική, τριτοκοσμική εικόνα που εκπέμπουν οι πόλεις μας -το θέαμα των αδέσποτων είναι σοκαριστικό για έναν άνθρωπο που έρχεται από τη Δυτική Ευρώπη ή τις ΗΠΑ. Kαι επιμείνετε στην εφαρμογή των νόμων για τα δικαιώματα των ζώων, στηρίζοντας, παράλληλα, προγράμματα για τη στείρωση των αδέσποτων. Ακόμα και αν δεν μπορείτε να βάλετε το χέρι στην τσέπη, πιέστε τον δήμαρχο της πόλης σας. Στον Βόλο, ας πούμε, ο Μπέος ήρθε σε πραγματικά δύσκολη θέση όταν αποκαλύφθηκε ότι μαζεύει τα αδέσποτα και τα οδηγεί σε  θάνατο από ασιτία.  Τα τελευταία χρόνια το φιλοζωικό κίνημα αρχίζει και γίνεται κομμάτι του αστικού μας πολιτισμού. Οι φιλόζωοι δεν θεωρούνται γραφικοί, ενώ έχει εξαλειφθεί η ηλιθιότητα του «εδώ πεινάνε παιδιά και εσείς μας λέτε για σκύλους». Ομως έχουμε δρόμο ακόμα. Δρόμο με κουφάρια στις όχθες του. Ας προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News