Στο «Πού βαδίζουμε κύριοι», του μακαρίτη του Λουκιανού, περιγράφεται ένα δαιδαλώδες πλέγμα σχέσεων ανάμεσα σε ανθρώπους που ανταλλάσσουν ερωτικούς συντρόφους.

Τα `φτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα, που τα `χε με το Δήμο τον τρελό
Χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα και τα `φτιαξε ξανά με την Ζωζώ
Και τα’ φτιαξε η Μάρη με τον Άρη και τον Χάρη που τα είχε με την Ρένα και μετά με την Νανά.
Κι ο Μιχάλης με την Άννυ που τα είχε με το Γιάννη μπερδεύτηκαν και τα φτιάξανε ξανά

Και πάει λέγοντας. Κάπως έτσι είναι και στην Κεντροαριστερά, στο προοδευτικό Κέντρο, στον μεταρρυθμιστικό χώρο, στο μέτωπο της λογικής, πείτε το όπως θέλετε, το ίδιο είναι – και όλη η Αθήνα δεν λέμε ότι είναι ένα κρεβάτι; Όμως αυτή η κατάσταση έχει ενδιαφέρον μόνο όταν πρόκειται για σεξ. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις κουράζει.

Είχε πάρα πολύ κόσμο χθες Τετάρτη  βράδυ στην εκδήλωση της «Ωρας Αποφάσεων», δηλαδή της κίνησης των Διαμαντοπούλου, Ραγκούση, Φλωρίδη που συντονίζεται επιχειρησιακά από τον Γιάννη Δατσέρη. Η αίθουσα του κεντρικού ξενοδοχείου ήταν κατάμεστη από ανθρώπους όλων των ηλικιών που ναι, χειροκρότησαν την καταγγελία του εθνολαϊκισμού, ναι, επιβεβαίωσαν την ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, ναι, γαμώτο, συμφώνησαν ότι η κρίση έφερε τα Μνημόνια και όχι τα Μνημόνια την κρίση και, ναι, συνομολόγησαν την ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα που προορίζεται να μπει ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και στο ΣΥΡΙΖΑ. Και ναι, ήταν και ο Σταύρος εκεί, αν και μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήταν να πάει. Και βουλευτές και στελέχη του Ποταμιού και ο Καμίνης και κάτι Πασόκοι και αρκετοί Σημιτικοί ξενυχτισμένοι, ως και το φάντασμα της ΔΗΜΑΡ πέρασε ανάμεσα από τους τοίχους. Μέχρι εδώ. Διότι εδώ τελειώνουν τα εύκολα. Το δύσκολο σε αυτόν τον χώρο δεν είναι να μαζευτούν – μια ατζέντα κόσμος έχει απομείνει. Τα δύσκολα αρχίζουν όταν όλοι αυτοί σηκωθούν από το τραπέζι.

Εχετε υπομονή να σας δώσω ένα παράδειγμα; Στο τέλος της εκδήλωσης, αφού μίλησαν οι Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Φλωρίδης, ανέβηκε στο βήμα ο Γιάννης Μεϊμάρογλου, από Το Ποτάμι. Και μίλησε με θερμά λόγια για την «Ωρα Αποφάσεων», επιβεβαιώνοντας την πρόθεση του Ποταμιού να παρακολουθήσει από κοντά την πορεία της πρωτοβουλίας και, αν υπάρξουν οι συνθήκες, να συμπράξει. Αμέσως μετά πήρε τον λόγο, από την πλευρά της «Ωρας», ο Γιάννης Δατσέρης, λέγοντας ότι αρχίζουν οργανωτικές διαδικασίες συγκρότησης πολιτικού σχηματισμού. Δεν μου έγινε κατανοητό αν σε αυτές τις διαδικασίες θα συμμετάσχει τελικά «Το Ποτάμι». Δεν είμαι σίγουρος αν ο Ραγκούσης συμφωνεί με τον Φλωρίδη για το ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα και ποιος ο τελικός προορισμός. Δεν ξέρω πού ακριβώς προσπαθεί να ισορροπήσει η Διαμαντοπούλου. Ομοίως, δεν είμαι απολύτως βέβαιος για τις προθέσεις του Σταύρου, που έχει και μαγαζί όχι σε γωνία, αλλά τουλάχιστον σε λειτουργία. Μετά κάποιος άρχισε να μου λέει στο αυτί ότι αν ο Βενιζέλος και οι δικοί του προκαλέσουν συνέδριο με εκλογή ηγεσίας στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, τότε δεν αποκλείεται οι της «Ωρας», μπορεί και με Το Ποτάμι, να κινηθούν προς τα εκεί. Και τι λένε οι του Παπανδρέου; Δεν βγαίνει άκρη.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι ούτε στην ατζέντα, ούτε στο πλαίσιο. Είναι στους ανθρώπους και στις καρέκλες που αναζητούν ή θεωρούν ότι δικαιούνται. Ενας παρατηρητής, με μακρά παρουσία στην πολιτική επικοινωνία, μου έλεγε, έξω από την αίθουσα της εκδήλωσης, ότι τα πράγματα έπρεπε να τεθούν πιο απλά και με ριζοσπαστισμό. Με άμεσες και ανοιχτές διαδικασίες προς τη βάση για την εκλογή ηγεσίας. Αυτό η «Ωρα» δείχνει ότι σκοπεύει να το κάνει. Ετσι ίσως φέρει σε δύσκολη θέση τον Θεοδωράκη.

Ούτως ή άλλως, αν δεν κρεμαστούν ο ένας πάνω στον άλλον, οι ψηφοφόροι θα τους κρεμάσουν χώρια.

Εβλεπα ένα tweet του Γιάννη Ραγκούση που επιδείκνυε στους followers το μέγεθος της συμμετοχής στην εκδήλωση. Όμως το θέμα δεν είναι πόσοι πήγαν, αλλά πώς έφυγαν. Εφυγαν με απορίες. Κάποια στιγμή θα πηγαίνουν η Φώφη και ο Μητσοτάκης έξω από αυτές τις εκδηλώσεις και θα φορτώνουν κόσμο σε πούλμαν. Πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Κυκλοφορούν, λέει, κάτι δημοσκοπήσεις που δίνουν, δυνητικά πάντα, διψήφιο ποσοστό σε ένα νέο σχήμα στο χώρο του Κέντρου. Εντάξει, ξέρω και έναν άλλον που του έλεγαν ότι θα πάει ανάμεσα στο 10% και στο 15% και τώρα έχει μήνες να χαμογελάσει βλέποντας δημοσκόπηση. Στην πραγματικότητα ο χώρος του ανέστιου Κέντρου συρρικνώνεται λόγω κόπωσης. Ναι, αλλά οι αίθουσες γεμίζουν. Είναι σαν την μπίρα. Μπορεί να είναι λίγοι αλλά κάνουν αφρό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News