Τη λύση για τα αδιέξοδα της διαπραγμάτευσης την έδωσε από τις Βρυξέλλες ο Στέλιος Κούλογλου. Αν είναι να κόψουμε συντάξεις να φύγουμε από την εξουσία και να έρθει η Δεξιά να τις κόψει, που της αρέσει κιόλας. Εν ολίγοις εμείς την εξουσία την αντιλαμβανόμαστε ως εκδρομή στις αριστερές φαντασιώσεις μας, όταν βγαίνουμε από το όνειρο θέλουμε να πάμε σπίτι μας και να καταγγέλλουμε από κει τα γεγονότα. Ξέρει ο Στέλιος, αυτό έκανε το κόμμα του πέντε χρόνια με μεγάλη επιτυχία και τώρα εκείνος δεν καταλαβαίνει γιατί είναι αναγκασμένοι να χάνουν διαρκώς ύψος και να μειώνουν την απόστασή τους από την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι βασίλειο άλλων.

Το ίδιο είχε πει με άλλο τρόπο προ καιρού, όταν έκανε αυτοκριτική για λογαριασμό του κόμματός του, επειδή προκάλεσε εκλογές τον Ιανουάριο του ’15. Έπρεπε λέει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ να αφήσει τον Σαμαρά να πάρει όλες τις δύσκολες αποφάσεις ώστε να έρθει μετά η αριστερή παρέα να τα βρει όλα έτοιμα. Δεν το είπε με τον τρόπο που το πιστεύουμε πολλοί από μας, ότι θα ήταν καλύτερα για τη χώρα να είχαμε αποφύγει τις εκλογές εκείνες. Ξεκαθάρισε ότι έτσι θα ήταν τα πράγματα καλύτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε δηλαδή να κυβερνά καταγγέλλοντας τους προηγούμενους για τα επώδυνα μέτρα που αποφάσισαν, διατηρώντας ο ίδιος ακέραιο το αριστερό του απόθεμα. Τη θέση του παρατηρητή των δυσάρεστων γεγονότων διαλέγει και εδώ ο Στέλιος, του θεατή που περιμένει να εισπράξει από τη φθορά του πρωταγωνιστή. Δηλαδή τη θέση του βολικού πολιτικού κομπάρσου.

Για αυτό είχε εκφράσει και την απογοήτευσή του που δεν κέρδισαν οι ακροδεξιοί στις ολλανδικές εκλογές. Θα συνταρασσόταν η χώρα αυτή, θα συγκλονιζόταν η Ευρώπη, θα έβαζαν μυαλό οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και δεν θα έκοβαν τις δικές μας συντάξεις. Κυνικός ωφελιμισμός του αμέτοχου στην καταστροφή των άλλων. Ετσι το έβλεπε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, πειραματική μελέτη ολέθρου μακριά από μας – αν το πείραμα πετύχαινε κάτι θα βγάζαμε κι εμείς, oι παρατηρητές. Ωραίο το σχήμα των επινοημένων αλυσιδωτών αντιδράσεων, όμως πού είναι η πρωτογενής πολιτική θέση εδώ απέναντι στην ακροδεξιά απειλή;

Τα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου μπορεί να είναι ημικυκλικά σαν τη Θύρα 13 αλλά δεν είναι κερκίδες. Δεν είναι κατοικία αδιάβροχων θεατών, παραπληρωματικών της πολιτικής που καταγγέλλουν κερδίζοντας. Είναι καρέκλες ευθύνης που κάθονται πολιτικοί που έχουν τιμηθεί με την ψήφο ευρωπαίων πολιτών, κάτι που προυποθέτει αυτομάτως έκθεση, συμμετοχή, παρέμβαση, γενναιότητα, φθορά, πολιτικό κόστος. Άρα, πριν από όλα, προσγείωση στην πραγματικότητα του γηπέδου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News