Εξήντα – εξηνταπέντε συνεδριάσεις, δεκάδες μάρτυρες, δύο χρόνια δίκης, κι ούτε υποψία αδικήματος.

Στην υπόθεση των ιερών ανταλλαγών της λίμνης Βιστωνίδας και παραλίμνιων εκτάσεων με ακίνητα-φιλέτα του Δημοσίου, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων έκρινε ότι αρχιμανδρίτης Εφραίμ είναι αθώος. Οπως και ο μοναχός Αρσένιος. Και η συμβολαιογράφος Κατερίνα Πελέκη, ο πατέρας και ο αδελφός της, δικηγόροι και οι δυο, Διονύσης και Δημήτρης Πελέκης, τα εμπλεκόμενα στελέχη της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, υπουργείων και του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Ολοι, αθώοι.

Οπως είχε άλλωστε προτείνει και η εισαγγελέας της έδρας.

Εννέα χρόνια μετά το σκάνδαλο που στοίχισε πολιτικά στον Κώστα Καραμανλή και «συντάραξε την κοινή γνώμη», το μέτωπο της Μονής Βατοπαιδίου είναι πλέον καθαρό. Οι δικαστές δεν πείστηκαν ότι Εφραίμ και Αρσένιος εξώθησαν κόσμο και κοσμάκη σε αξιόποινες πράξεις.

Είναι η δεύτερη φορά, τα τελευταία χρόνια, μετά και την αθωωτική απόφαση για την υπόθεση του Χρηματιστηρίου, που η Δικαιοσύνη λέει σε απλά ελληνικά, ότι η υπόθεση διογκώθηκε τεχνητά, ότι η πολιτική σκοπιμότητα επηρέασε καθοριστικά την επικοινωνιακή της απόδοση. Και οι κατηγορούμενοι είναι αθώοι.

Η ψαλίδα ανάμεσα στο το «τότε» και το «τώρα» υποδηλοί ότι δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε οι δικαστές διστάζουν να αγγίξουν το δια ταύτα των υποθέσεων, όπως ισχυρίστηκε ο Άρειος Πάγος στην περίπτωση του Χρηματιστηρίου, θέτοντας τη δίκη σε τροχιά «φτου κι από την αρχή», είτε οι υποθέσεις δεν είναι εξαρχής καλά δεμένες, δεν μπορούν να αντέξουν τη βάσανο της ακροαματικής διαδικασίας, και κακώς φθάνουν ως εκεί. Τους πρέπει το -δικαστικό- συρτάρι.

Το πρόβλημα είναι ότι και οι δυο εκδοχές δεν είναι κολακευτικές για τη Δικαιοσύνη.

Την τυφλή Δικαιοσύνη, εκείνη που δεν επηρεάζεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που θεωρεί ιερό πρόσωπο εκείνον που καθίζει στο εδώλιο, και δεν είναι «εκεί» για να πιάνει «τον παλμό της κοινωνίας».

Τη Δικαιοσύνη που δεν ζαλίζεται από τον ρυθμό του εκκρεμούς, της πολιτικής ταλάντωσης στα άκρα, και αποφασίζει νηφάλια, συνετά, σχεδόν σοφά, για ανθρώπινες ζωές και υπολήψεις.

Πού πήγαν οι τετραπέρατοι ρασοφόροι που έκαναν business στα υπουργικά γραφεία; Πού είναι το μίνι Βατικανό που έχτιζε ο -τότε ηγούμενος της Μονής – Εφραίμ;

Α! Και μην ψάχνετε να βρείτε σε ποιον ανήκει τελικά η λίμνη Βιστωνίδα.

Το βασικότερο άλλοθι του μοναστηριού στο διατεινόμενο έγκλημα κατά του Δημοσίου, τα αυτοκρατορικά χρυσόβουλα του Βυζαντίου που δίνουν στους μοναχούς αέρα ιδιοκτήτη πάνω στη λίμνη και τις εκτάσεις της, το εξέτασε το δικαστήριο. Και απεφάνθη ότι ανήκει, όπως και οι παραλίμνιες εκτάσεις της, στο ελληνικό Δημόσιο.

Η μάχη για να λυθεί ο γόρδιος αυτός δεσμός δίνεται και στις αστικές δικαστικές αίθουσες, από την εποχή της Μικρασιατικής καταστροφής ακόμη. Αντικρουόμενες αποφάσεις (τρεις πρόσφατες, πρωτόδικα υπέρ της  Μονής, εφετειακά υπέρ του Δημοσίου), βρίσκονται σήμερα στον Άρειο Πάγο, για να κριθούν τον Νοέμβριο του 2017. Κι’ έχει ο Θεός. Φανταστείτε μόνο πώς ο πρώην Πρωθυπουργός θα κεφαλαιοποιήσει την απόφαση, τι πανηγύρι θα στηθεί με τους αδικημένους.

Κι ετοιμαστείτε να υποδεχθείτε κι άλλους ιερόσυλους εναγκαλισμούς. Σε γκρίζες ζώνες, και φόντο θολό. Γιατί όπως έχει πει κι ο Εφραίμ, «αμαρτωλοί είμαστε (ως άνθρωποι), απατεώνες όμως όχι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News