«Κανείς δεν θα μου απαγορεύσει να μιλάω. Εχω δικαίωμα να λέω τη γνώμη μου και θα τη λέω, ας το πάρουν απόφαση κι ας ενοχλούνται», είχε δηλώσει πριν από μερικά χρόνια, μεταξύ Camembert και Moët et Chandon Imperial η Γιάννα Αγγελοπούλου. Μόνο που όποιος μιλάει εκτίθεται. Δεν μπορεί να μην το γνώριζε όταν προ ετών, εκπλήσσοντας τα σαλόνια των βορείων και των νοτίων προαστίων, είχε υποστηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή «εκφράζει το νέο»· δηλώνοντας πως: «αν τον ψηφίζει ο κόσμος και τον θέλει, κάτι σημαίνει. Ας έρθει κι αυτός στα πράγματα, δεν είναι κακό». Βεβαίως, ακόμα και τώρα που με την παραίτηση της από τη θέση της Πρέσβεως εκ Προσωπικοτήτων επιβεβαιώνεται η ρήξη των σχέσεών της με την παράταξη του Αλέξη Τσίπρα, εύκολα θα μπορούσε να δικαιολογήσει την απόφασή της: δεδομένου ό,τι κατά το «αχ, πού σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος», και ο ΣΥΡΙΖΑ για αλλού ξεκίνησε παρασύροντας μαζί τους εκείνους που πίστεψαν στο όραμά του, και αλλού πηγαίνει, μπορεί και η αθώα και άβγαλτη κυρία Αγγελοπούλου να έπεσε θύμα της πλανεύτρας γοητείας που άσκησε ο σημερινός πρωθυπουργός σε πολλούς.

Αθώα και άβγαλτη; Μπορεί, αλήθεια, μια τόσο έμπειρη πολιτικά γυναίκα όπως εκείνη, να την πάτησε όπως την πάτησαν η Χάρις (Αλεξίου) με τα κόκκινα γάντια (και με την αξέχαστη συναυλία συμπαράστασης στις απολυμένες καθαρίστριες), ο Γιάννης Ζουγανέλης («Ψήφισα Τσίπρα και έφερε την πατρίδα σε τόσο τραγική θέση»), ο Γιάννης Μποσταντζόγλου («Να μου κοβόταν το χέρι που ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ»), Σταμάτης Κραουνάκης, ο Κλέωνας Γρηγοριάδης, ο Ντίνος Καρύδης («Θα αυτοκτονήσω αν μου κόψουν και άλλο τη σύνταξη») και άλλοι εκπρόσωποι της εν Εν Ελλάδι σόουμπιζ; Ολοι αυτοί που αφού σταδιοδρόμησαν προεκλογικά ως ένθερμοι κλακαδόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ακολούθως επανήλθαν στη σκηνή του δράματος ως ολοφυρόμενα θύματα της μεταλλαγμένης Αριστεράς που τους εξαπάτησε, έχουν το άλλοθι του… αιθεροβάμονος καλλιτέχνη. Εκείνου του αλλούτερου πλάσματος που άγεται και φέρεται από το συναίσθημα. Του «ανώριμου» παιδιού που στον εξιδανικευμένο κόσμο των ονείρων του οι ιδέες της Αριστεράς αντιμετωπίζονται ως «Ευαγγέλιο», στέκονται υπεράνω κάθε κριτικής και αμφισβήτησης, επιβεβαιώνουν τη βαθιά πνευματικότητα του καλλιτέχνη. Εστω αντιμετωπίζονταν, γιατί στη σημερινή σκληρή πραγματικότητα ακόμα και τα πιο ανώριμα παιδιά άρχισαν να ωριμάζουν.

Εφτασε λοιπόν η στιγμή και για την «Κόκκινη Γιάννα» να ωριμάσει; Αν ναι, της πήρε υπερβολικά χρόνο. Και αρκετές (πολιτικές) κωλοτούμπες, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση που κυριαρχεί εσχάτως στο πολιτικό λεξικό της Ελλάδας.

Γιατί το δικό της πρωτάθλημα, το είχε ξεκινήσει πολύ καιρό πριν να αναλάβει την διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, με την υποψηφιότητά της στις Δημοτικές Εκλογές του 1986 με τον συνδυασμό «Νέα Εποχή» του Μιλτιάδη Εβερτ. Στις εκλογές του 1989 και του 1990 εξελέγη βουλευτής στην Α’ Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία. Μερικά χρόνια μετά φάνηκε να σπάει το βαθύ μπλε της ιδεολογίας της, προσθέτοντας μια δόση από πράσινο χρώμα, αυτό όταν ορίστηκε από τον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη πρόεδρος της επιτροπής διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Αν στη μετά Ολυμπιακών εποχή το «πράσινο κόμμα» δεν της χάρισε την αναγνώριση που πιθανώς επιθυμούσε, εκείνη «για την Ελλάδα ρε γαμώτο», ακόμα και τις περιόδους που ζούσε πικραμένη μακριά από την πατρίδα δήλωνε «θέλω να κάνω πράγματα, αλλά η Ελλάδα δεν μου επιτρέπει να τα κάνω». Εκείνο που τελικά έκανε είναι να εκδώσει την αυτοβιογραφία της, με τίτλο «My Greek Drama», επιχειρώντας μέσα από την διαδρομή της ζωής της, από την Κρήτη των νεανικών χρόνων της μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, να αποτυπώσει με τη δική της οπτική τα γεγονότα που διαμόρφωσαν τη σημερινή εποχή.

Στην πραγματικότητα επρόκειτο για το απολύτως προσωπικό δράμα της, το δράμα της καταξίωσή της στον πολιτικό στίβο, που ως φαίνεται συνεχίζεται ακόμα, με την απόφασή της να καταθέσει το διπλωματικό διαβατήριό της και να αποποιηθεί τον τίτλο της Πρέσβεως εκ Προσωπικοτήτων, δηλώνοντας: «την ανάθεση αυτή την εξέλαβα πάντα ως αναγνώριση στο πρόσωπό μου και αντίστοιχα, με όλες μου τις δυνάμεις, όλα αυτά τα χρόνια, προσέφερα στην χώρα μου εν γνώσει όλων των Κυβερνήσεων. Ποτέ δεν ζήτησα τίποτε από κανέναν. Συνεχίζω, πέραν των εκάστοτε κυβερνητικών συμπεριφορών, να προσφέρω και να υπηρετώ αυτό που κρίνω ως σημαντικό για την χώρα μας».

Απομένει να δούμε τι θα είναι από εδώ και πέρα αυτό που θα κρίνει «ως σημαντικό για την χώρα μας», ειδικά μετά από το πικρό ποτήριο που την κέρασε (και) ο ΣΥΡΙΖΑ. Η γυναίκα που έχει δηλώσει «ουσιαστικά είμαι απέναντι στο πολιτικό σύστημα», τώρα που και «το νέο» στο οποίο πίστεψε αποκάλυψε πως δεν ήταν παρά το σύστημα μεταμφιεσμένο, καλείται, πιθανώς, να επαναπροσδιορίσει τις όποιες απόψεις της. Αλλά και να αποδείξει πως στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο αφελής όσο φάνηκε. Εκτός αν αυτό που εμείς χαρακτηρίζουμε αφέλεια είναι μέρος του σχεδίου…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News