Θυμάμαι σε μια ταινία, μια συνομιλία του Αλ Πατσίνο με ένα νέο παλικάρι. Ο νεαρός άνδρας που λογάριαζε τον Αλ, ως σοφό μέντορα του, τον ρώτησε: «Τι συμπέρασμα έβγαλες από τη ζωή; Ποια είναι η συμβουλή που θα έδινες σε έναν νέο;». Και ο Αλ απάντησε «Μην αφήνεις ποτέ χαμένη την ευκαιρία για ένα γρήγορο κατούρημα». Τελικά, ούτε αυτό.

Χθες, στους δέκτες μας, είδαμε όλοι με ανατριχίλα την ίδια και ίδια τραγικά σοκαριστική εικόνα-στιγμή. Ξέρω, ότι αντίστοιχα δυστυχήματα-εγκλήματα συμβαίνουν κάθε μέρα. Αλλά ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη δύναμη της εικόνας; Χθες ίσως εμπεδώσαμε, χθες είδαμε την κόλαση μπροστά στα μάτια μας. Και είχε όλα τα χαρακτηριστικά κολάσεως… Τη φωτιά. Τη μια φιγούρα… Τον έναν, μόνον!

Τι να έλεγε άραγε το ζευγάρι λίγα λεπτά πριν; Μπορεί να είπαν, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον και οι δύο το παιδί τους «Οταν μεγαλώσει με το καλό…», μπορεί να της ακούμπησε το χέρι, μπορεί να τσακωθήκανε γιατί είχε δυνατά τη μουσική, μπορεί να επικοινώνησε με τους γονείς της «Αμάν βρε μαμά, με το τι θα μαγειρέψεις! Φτιάξε ότι θες!», μπορεί να του είπε «Πήγαινε πιο σιγά!» και κείνος να της είπε «Βρε χριστιανή μου, με 100 πάω!»… Ετσι τσακώνονται τα ζευγάρια συχνά στα αυτοκίνητα. Μπορεί να είπε «Κατουριέμαι» και να πήγε να σταματήσει και να είπε «Αντε πιο κάτω που έχει τουαλέτες». Μπορεί να του έδωσε στο στόμα ένα μπισκοτάκι να δοκιμάσει. Μπορεί… Χίλια μπορεί.

«Τελείωσε! Πάει τελείωσε» είπε η φίλη μου βουρκωμένη. Κανέναν δεν ήξερε προσωπικά και όμως όλους τους θρηνούσε. Ολοι θρηνούσαμε όλους. Ενα «πάει τελείωσε» για όλους. Για τον πατέρα που έμεινε μόνος στο προσωπικό του μαύρο πέλαγος αβύσσου. Για τους γονείς όλων. Για τις μάνες όλων. Για τους πατεράδες όλων. Για τον θυμό της μιας πλευράς, για τις τύψεις της άλλης. Θρήνος!

Κοιτούσα τον άνδρα… Μια φιγούρα μόνος. Ενα κατούρημα «στιγμή», είναι όλη η ζωή. Αποτυπωμένη σε αυτόν τον τραγικό άνδρα. Εκεί που οδηγείς ξέγνοιαστος, εκεί που νομίζεις ότι ορίζεις το τιμόνι με τα δικά σου και μόνο χέρια… Εκεί στο ξέφωτο… Πάντα στο ξέφωτο. Από κάπου, από ‘κει μάλιστα που δεν το περιμένεις, από δυνάμεις ξέχωρες που ποτέ δεν είχες λογαριάσει να υπολογίσεις… Εκεί στο ξέφωτο! Ενα «ερήμην» σου. Ενα άδικο, φρικτό, σαδιστικό ερήμην μας… Στο πρόσωπο του άνδρα που περπατούσε σαν τρελός έχοντας μπροστά του κόλασης φλόγες… Επάνω του είδα, και πόσους είδα! Η «στιγμή». Eνα κατούρημα στιγμή. Κι όλα αλλιώς. Κι όσα μέτραγες πριν σπουδαία, κι όσα πιλάτευαν το μυαλό σου για λύσεις, όλα… Τίποτα. Ολα μικρά. Ολα ανούσια.

Κι ωστόσο εκεί που λες «τελείωσε!». Εκεί που πέφτεις επάνω στον δικό σου τοίχο αδιεξόδου και στους, εν ζωή, θανάτους σου. Εκεί που λες, τι να την κάνω τη ζωή μου πια;… Η άτιμη ζωή! Η ανθρώπινη ψυχή. Ακριβώς σαν κατάξερη αμυγδαλιά… Μήνες και μήνες στον δικό της κατάξερο χειμώνα… Μια διεργασία μακριού, μαύρου, απελπιστικού χειμώνα πένθους… Κάπου ένας καρπός, ένα τόσο δα ανθάκι ψυχής θα πιαστεί από δω, θα πιαστεί από κει…. Κάπου θα βρει η ψυχή την άκρη.

Θυμάμαι τα λόγια της Ντόρας, της φίλης μου, που πάλεψε με μια αδίστακτη αρρώστια. «Μου έχει λείψει η κανονικότητα». Ποτέ δεν ήμουν ευγνώμων στην κανονικότητα. Μέχρι που την άκουσα από τα χείλη της.

Συλλυπητήρια από τα βάθη της καρδιάς μου σε όλους. Ολοι έχουν, τόσα πολλά να διαχειριστούν, σε αυτή την τραγωδία. Και μεις, οι θεατές, τόσα να μάθουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News