Ο «αριστερός ανθρωπισμός» στην Ελλάδα, ως ιδεολογία έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν είχε δοκιμαστεί κοινωνικά, μέχρι τώρα. Οι περισσότεροι από τους «ακτιβιστές» του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να είχαν διακριθεί σε ΜΚΟ ή διάφορους άλλους οργανισμούς (Μουζάλας στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα) αλλά είναι η πρώτη φορά που η «καλή διάθεση» ταυτίζεται με κυβερνητική πολιτική.

Ποια είναι η διαφορά; Οτι άλλο είναι να βοηθάς σε ομάδες συγκροτημένες από κάποια άλλη αρχή και άλλο να είσαι εσύ η αρχή! Επομένως, το μεγάλο πρόβλημα του «αριστερού ανθρωπισμού» είναι η άσκηση και η πολιτική διαχείριση της πρόνοιας. Είτε πρόκειται για το ΕΣΥ ολόκληρης της χώρας είτε για το Ασφαλιστικό Σύστημα είτε για την περίθαλψη των προσφύγων.

Γενικότερα, ο «φιλεύσπλαχνος» Αριστερός αγνοεί το βασικότερο αξίωμα όλων: ότι ο Καλός Σαμαρείτης δεν θα γινόταν ποτέ διάσημος αν δεν είχε δικά του χρήματα για να βοηθήσει… Και ταυτόχρονα, ότι το συγκεντρωτικό και γραφειοκρατικό κράτος περισσότερο δίνει ευκαιρίες για «συναλλαγές» πάνω σε ζητήματα πρόνοιας, παρά εξυπηρετεί την κοινωνία.

Κι όμως, η αστική και αγροτική αποκατάσταση των προσφύγων μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, 1, 5 εκατ. πρόσφυγες –και όχι 60.000– εξυπηρετήθηκαν με παραδειγματική διαχείριση στην περίθαλψη και στην εγκατάσταση. Τι είχε συμβεί όμως; Η ΚΤΕ (Κοινωνία των Εθνών) είχε διορίσει την ανεξάρτητη ΕΑΠ (Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων) ζητώντας από το ελληνικό κράτος να της χορηγήσει μόνο την απαραίτητη βοήθεια για να δημιουργήσει υποδομές.

Στη Μόρια, οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων μπορούν να χαρακτηριστούν απάνθρωπες. Γιατί τελικά είναι θανατηφόρες, με εγκληματική αμέλεια των κυβερνώντων. Είτε από ανικανότητα, είτε από αδιαφορία. Η αιτία είναι άνευ σημασίας, καθώς το αποτέλεσμα είναι τραγικό, με κόστος σε ανθρώπινες ζωές και παγκόσμιο διασυρμό της χώρας που εξέπεμπε υποκριτικά μηνύματα αλλά στην πράξη απέτυχε παταγωδώς. Οι κάμερες, μετά τη χθεσινή επίσκεψη του προέδρου της ΝΔ, Κυριάκου Μητσοτάκη, έδειξαν πολύ λίγα, μπροστά σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει.

Τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, παραιτήθηκε ο γ.γ Πρώτης Υποδοχής και Ταυτοποίησης κ. Βουδούρης, καταγγέλλοντας πως «Το μέσο κόστος ενός πρόσφυγα στη Νορβηγία, ανά έτος, είναι της τάξεως των 12.000 ευρώ. Στην Ελλάδα είναι 15.000»! Με 15 χιλιάδες ευρώ το χρόνο προφανώς, δεν παγώνεις στο κρύο περιμένοντας τους Δανούς να στείλουν θερμαινόμενες σκηνές για να ζεσταθείς…

Ας μην έχουμε αυταπάτες κι εμείς, όπως κάποιοι άλλοι. Αυτό ακριβώς είναι το μοντέλο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και αυτό ακριβώς θα εφάρμοζε σε ολόκληρη την χώρα, αν δεν υπήρχε η επιστασία των δανειστών. Γιατί αυτό είναι και το μοντέλο ανάπτυξης του «υπαρκτού αριστερού ανθρωπισμού»: Δραματοποίηση κοινωνικών φαινομένων με στόχο την εξουσία και αδυναμία παραγωγής πολιτικής, όταν έρθει η ώρα της διαχείρισης. Και στη συνέχεια, αν κρίνουμε από τις κυνικές, πλέον, δηλώσεις Μουζάλα, αποποίηση ευθυνών, με κάθε τρόπο. Κάποιος έγραψε κάτι έξυπνο για την περίπτωσή τους: «Η τρέλα είναι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News