«Στον πρώην διευθυντή της Σχολής επιβλήθηκε η ποινή της διετούς φυλάκισης με τριετή αναστολή». Η απόφαση του δικαστηρίου αναφέρεται, στον πρώην διευθυντή της Γαλακτοκομικής Σχολής των Ιωαννίνων, όπου φοιτούσε ο μακαρίτης Βαγγέλης Γιακουμάκης, θύμα ενός διαρκούς bullying που τον οδήγησε στο να δώσει τέλος, ο ίδιος, στην μαρτυρική ζωή του.

Αν έπρεπε να σου χωρίσω τον κόσμο «μου», σε αγαπώ-μισώ, με την σοφή αυθόρμητη ευκολία των παιδιών που χρησιμοποιούν τα βασικά χρώματα και όχι τις αποχρώσεις, θα σου έβαζα στα πάνω πάνω της λίστας μου, τον τύπο ανθρώπου «Εγώ κοιτάω τη δουλίτσα μου και μόνο. Κι άσε τους άλλους ….».

Ξέρετε, η διαφορά της έννοιας «Κοιτάω τη δουλειά μου» (που σέβομαι απεριόριστα) από το «Κοιτάω τη δουλίτσα μου», είναι σε απόσταση, όσο η Γη από το φεγγάρι. Και μπορεί να γίνει αντιληπτή από ανθρώπους της ράτσας μου, με την ευκολία που μπορείς να ξεχωρίσεις το «Μαλάκα» που απευθύνεις σε κάθαρμα, από το «Ρε μαλάκα» που απευθύνεις σε λατρεμένο φίλο, για να εκδηλώσεις αγάπη.

Το «δουλειά μου» από το «δουλίτσα μου» έχει επίσης το εξής ενδιαφέρον στοιχείο. Στο άκουσμα του «δουλειά», το μυαλό χτίζει αμέσως εικόνες επαγγελματικής κατεύθυνσης ενώ στο «δουλίτσα μου», η φαντασία πλάθει αμέσως εικόνα ανθρώπου. Ναι, άνθρωπο πλάθω. Του στενεύω τα μάτια, του βάζω ευκίνητες κόρες εντόμου για να υπολογίζει άριστα τις αποστάσεις από τους δίπλα του χωρίς να περιστρέφει το κεφάλι. Του χαρίζω ευλύγιστη μέση, σαν ευνούχου σε χαρέμι για παράδειγμα, ώστε να μπορεί να σκύβει σε κάθε είδους «εξουσία» και να τα έχει καλά με όλους. Τον κάνω οπωσδήποτε ευθυνόφοβο. Τον φαντάζομαι να υπολογίζει μέχρι και το γέλιο του. Μάλλον όχι! Του αφαιρώ το γέλιο και του χαρίζω καλύτερα, ένα σφιχτό χαμόγελο. Ολα, όλα σφιχτά του τα χτίζω.

Τον κάνω και να μεγαλώνει παιδιά μεταλαμπαδεύοντας τη σοφία του: «Εσύ να κοιτάς τη δουλίτσα σου κι άσε τους άλλους να βγάζουν το φίδι από την τρύπα. Μην είσαι βλάκας!». Το πιο εντυπωσιακό του όμως κατόρθωμα του, είναι ότι μπορεί να αναβοσβήνει τις αισθήσεις του, με αυτοματισμό ηλεκτρικού διακόπτη! Και βόμβα να σκάσει δίπλα του, ο «εγώ κοιτάω τη δουλίτσα μου» μπορεί να επικαλεστεί ότι δεν είδε, δε μίλησε, δεν άκουσε, τίποτα.

«Στον πρώην διευθυντή της Γαλακτοκομικής Σχολής των Ιωαννίνων επιβλήθηκε η ποινή της διετούς φυλάκισης με τριετή αναστολή». Σε μια χώρα που εγκληματίες και τρομοκράτες κάνουν σουλάτσο σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά την δήθεν ποινή-τιμωρία τους, το κείμενό μου για τον διευθυντή, δεν διέπεται από χαιρεκακία. Ελεύθερος θα είναι ο άνθρωπος! Μια χαρά! Και θα ‘χει να λέει ότι τον αδίκησε το δικαστήριο και να ξεφυσάει τον καημό του στα οικεία του πρόσωπα. Αλλά, κατά τη δική μου κρίση, στο πρόσωπο του διευθυντή της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων τραβήχτηκε -κατά σπάνια φορά- το αφτί, στον τύπο ανθρώπου «Εγώ κοιτούσα τη δουλίτσα μου». Και ακόμα περισσότερο τον έβγαλε στη σέντρα της κοινωνίας. Και αυτό είναι σπουδαίο! Γιατί αν περιεργαστείς την άτιμη κοινωνικοπολιτική μας αλυσίδα ηθικής κατεύθυνσης… –πού πήγαμε και πού πάμε, ρε αδελφέ, ως κοινωνία!– θα διαπιστώσεις, ότι ετούτη η έρμη χώρα καταστράφηκε ακριβώς γιατί κυβερνήθηκε, «μορφώθηκε» και γαλούχησε τα τέκνα της με το «Εσύ κοίτα, να κοιτάς τη δουλίτσα σου!». Δυο «κοίτα» σε μια πρόταση, για να κατορθώσεις να ΜΗ βλέπεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News