Η Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας έχει τυλίξει αρκετές κολώνες της ΔΕΗ με αφίσες που καλούν τους πολίτες να συμμετάσχουν στη σημερινή απεργιακή κινητοποίηση. «Ως εδώ» είναι το κεντρικό σύνθημα. Σωστό. Μόνο που αυτή η αφίσα διαψεύδει την περσινή, την προπέρσινη και πάει λέγοντας. Και εκείνες το ίδιο έγραφαν. «Ως εδώ.» Ομως δεν έγραφαν την αλήθεια. Υπήρχε και παρακάτω.

Στις αφίσες της ΓΣΕΕ αλλάζει μόνο η ημερομηνία. «Να σταματήσει επιτέλους ο κατήφορος. Προστασία των δικαιωμάτων μας. Σταθερή και πλήρης εργασία για όλους. Σπάμε τους μύθους». Ναι, σπάνε τους μύθους. Με τρία αιτήματα που ήδη ανήκουν στη σφαίρα του μύθου. Καλύτερα να γράψουν ένα γράμμα στον Αϊ Βασίλη.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, το κυβερνών κόμμα, καλεί τους πολίτες να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις, προσπαθώντας να τους πείσει ότι απέναντι τους δεν είναι οι Αχτσιόγλου, οι Τσακαλώτοι, οι Κατρούγκαλοι και οι Πολάκηδες, αλλά οι δανειστές που κλείνουν τη στρόφιγγα των μετρητών και σφίγγουν το λουρί της λιτότητας. Εκ των πραγμάτων θα ανταποκριθούν λιγότεροι αφού ένας ικανός αριθμός πρώην διαδηλωτών, σήμερα εργάζεται στη διάσωση της χώρας και στην ανάκτηση της αξιοπρέπειας μας. Εκτός των άλλων, οι περισσότεροι ιδιωτικοί υπάλληλοι, το μόνο που μπορούν να κάνουν την ημέρα της απεργίας, είναι να ρίξουν καμιά κλεφτή ματιά στο δρόμο, αν η πορεία περάσει από εκεί που εργάζονται. Για αυτούς η έννοια της απεργίας είναι είτε αστεία, είτε απαγορευτική.

Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι που θα κατέβουν σήμερα στο δρόμο θα έχουν αποδεχθεί προσχηματικές προσκλήσεις και υποκριτικά καλέσματα. Ολοι γνωρίζουν ότι το «Ως εδώ» δεν κερδίζει τίποτα και πως ο κατήφορος έχει και συνέχεια, όπως και το δούλεμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν οι διαδηλώσεις ασκούσαν πίεση που αποδίδει, τότε από το 2011 θα είχαμε λύσει το πρόβλημα. Εντάξει, μπορεί το μέγεθος τους να δίνει μία αίσθηση για την ένταση δυσφορίας, αλλά δεν θα πεινάσουν και οι δημοσκόποι. Αντίστοιχη αίσθηση παίρνουν και όσοι τίθενται επικεφαλής στη διαμαρτυρία. Μετρούν προσωπική επιρροή, αθροίζουν εν δυνάμει ψηφοφόρους και σέρνουν τα πόδια τους στην άσφαλτο σχεδόν μηχανικά.

Και τότε πώς γίνονται οι πορείες; Ποιοι είναι εκείνοι οι μοναχικοί που ρίχνουν το μπουφάν στον ώμο, παίρνουν ένα μπουκάλι νερό να δροσίζουν το λαρύγγι και υψώνουν τη φωνή τους μέχρι τις σουίτες της «Μεγάλης Βρετανίας»; Δεν ανήκουν σε κομματικές αυλή, δεν ασχολούνται επαγγελματικά με τον συνδικαλισμό και πληρώνουν με ένα μεροκάματο τη συμμετοχή τους στην κινητοποίηση. Είναι, άραγε, αφελείς; Είναι άνθρωποι που τρέχουν στα μυαλά τους κώδικα μίας άλλης, ξεπερασμένης εποχής; Μήπως παριστάνουν το παιδί που νομίζει ότι ο μπαμπάς απλώς παίρνει τα λεφτά από το ΑΤΜ; Ή μήπως θρέφουν αξιοπρέπεια που τους καλεί να τιμήσουν τα όπλα ενός αγώνα που χάθηκε πριν ξεκινήσει; Σίγουρα θα συνυπάρχουν και οι τρεις τύποι, ανάμεσα στους επαγγελματίες του είδους.

Τι έχει να προσφέρει, λοιπόν, η σημερινή κινητοποίηση πέρα από ένα «γαμώτο» για εκείνους στην ουρά της πορείας; Τίποτα. Κατά μία εκδοχή δε, κάθε απεργία, κάθε διαδήλωση στα χρόνια της κρίσης, αντικαθιστά τη μαχητική διάθεση με απογοήτευση, ακυρώνοντας το πνεύμα και τον σκοπό. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Γιατί σημασία δεν έχει τι φωνάζεις στο δρόμο, αλλά τι σκέφτεσαι στη σιωπή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News