Είναι σαν να προσπαθείς να παρακολουθήσεις για πολλοστή φορά τον καυγά ενός ζευγαριού που τα χρόνια έχουν συσσωρεύσει μεταξύ τους χιλιάδες απωθημένα και ματαιώσεις. Ολα καταλήγουν σε μια συνεχόμενη ανταλλαγή δηλητηριωδών σχολίων και προσβολών. Που έχουν επαναληφθεί ξανά και ξανά. Απιστίες και απωθημένα επανέρχονται στη συζήτηση πλέον με τελετουργικό τρόπο. Δεν χρειάζεται καν επιχειρηματολογία. Αρκεί η αναφορά των λέξεων-κλειδί. Ενθεν κακείθεν.

Ακριβώς όπως και η συζήτηση στη Βουλή για τη διαπλοκή. Οπου επειδή δεν υπάρχουν αθώοι όλα καταλήγουν στο γνωστό μοτίβο του ζευγαριού. «Εσύ έκανες αυτό…», «ναι, αλλά κι εσύ έκανες το άλλο…», «μιλάς εσύ που…». Οι λέξεις που θυμίζουν την απιστία του άλλου δεν χρειάζονται άλλη υποστήριξη. «Θαλασσοδάνεια». «Καλογρίτσας». «Siemens». Αρκεί. Μια ατέλειωτη δίνη με τον ένα άπιστο σύζυγο να κατηγορεί αενάως τον άλλο. Κλεισμένοι και οι δύο σε ένα δικό τους, αυτιστικό σύμπαν.

Γι’ αυτό και το να παρακολουθείς για πολλοστή φορά ένα τέτοιο ζευγάρι να τσακώνεται έχει μια τοξική διάσταση. Και ταυτόχρονα ένα ηδονικό βύθισμα στη ματαιότητα. Ακόμα κι αν είσαι συγγενής κάποιου από τους δύο ή ο δικηγόρος τους. Είναι σαν να μπαίνεις σε μια πισίνα όπου κατουράνε και οι δυο. Και ο ένας να κατηγορεί τον άλλο ότι κατουράει πιο πολύ. Αλλά τα για τους υπόλοιπους κολυμβητές τα βρομόνερα είναι κοινά.

Τι να σου κάνουν και τα ΜΜΕ; Απλώς επαναλαμβάνουν και αυτά τα γνωστά. Για «οξεία αντιπαράθεση» και για «μονομάχους που διασταύρωσαν τα ξίφη τους». Πλατσουρίζοντας μαζί με όλους στα κατουρημένα νερά συνοδεύουν απλώς τα ρεπορτάζ με τις πιο πιασάρικες (δηλαδή τις πιο δηλητηριώδεις) ατάκες.

Και η παρέλαση των απωθημένων μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον. Γιατί πάντα θα υπάρχει αφορμή για μια ακόμα συζήτηση για τη διαπλοκή, όπως πάντα υπάρχει αφορμή για έναν ακόμα ενδοοικογενειακό καυγά. Με τον κάθε ένα από τους «άπιστους συζύγους» να αθωώνει τον εαυτό του και να προσπαθεί να παρουσιαστεί ως μάρτυρας που «υποφέρει σε αυτή τη σχέση» εξαιτίας του άλλου. Και δώστου να υπερίπτανται οι λέξεις-συνθήματα πάνω από τα κεφάλια σαν ονόματα προηγούμενων γκόμενων.

Ομως το χειρότερο με αυτά τα ζευγάρια είναι ότι μετά από λίγο καιρό αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι δεν πρόκειται καν για καβγά. Μοιάζει περισσότερο με μια τελετουργική χορογραφία που έπειτα από χιλιάδες πρόβες εκτελείται με απόλυτη ακρίβεια. Και που βολεύει και τους δυο εμπλεκόμενους. Γιατί δεν υπάρχουν εκπλήξεις ή αλλαγές. Μόνο οι γνωστές επιθέσεις με τις γνωστές απαντήσεις. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά.

Μέχρι που στο τέλος κανείς δεν ενδιαφέρεται να τους ακούσει πια. Και οι δύο τοξικοί σύζυγοι μένουν μόνοι. Να αναπνέουν τις αναθυμιάσεις της κοινής τους κόλασης και των σκελετών στη ντουλάπα τους. Και να αρνούνται επίμονα να ανοίξουν ένα παράθυρο.

ΥΓ.: Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει «εμείς είμαστε καθαροί» και η ΝΔ λέει «περασμένα ξεχασμένα». Είναι λογικό ο «φρέσκος» να έχει περισσότερα ράμματα για τη γούνα του άλλου. Αλλά όσο και οι δύο αρνούνται να κοιταχτούν στον καθρέφτη και συμπεριφέρονται σαν αθώοι, μοιάζουν όλο και πιο πολύ με τοξικό ζευγάρι. Που υπάρχει μόνο χάρη στα λάθη του άλλου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News