«Οι φοιτητές θα μπορούν να συμμετάσχουν στη λειτουργία των πανεπιστημιακών οργάνων, όπως άλλωστε ισχύει σε πολλές άλλες χώρες.» Ο Νίκος Φίλης λέει την αλήθεια. Είναι πολλές οι χώρες της Δύσης που χορηγούν στους φοιτητές λόγο στη διοίκηση των πανεπιστημίων. Ομως πουθενά οι κομματικές νεολαίες δεν συγκροτούν στρατούς κατοχής. Αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα.

Οπως είναι γνωστό, η κυβέρνηση ξηλώνει τον νόμο Διαμαντοπούλου για τη λειτουργία των Πανεπιστημίων. Τα Συμβούλια καταργούνται και οι φοιτητές ανακτούν το δικαίωμα συμμετοχής στη διοίκηση της σχολής. Δεν πρόκειται, απλώς, για διαφορετική αντίληψη ως προς τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα Πανεπιστήμια. Πρόκειται για ευθεία μεθόδευση που ευνοεί τον έλεγχο της εκπαίδευσης από το κομματικό κράτος. Ναι, στην Ελλάδα έτσι γίνεται πάντα. Οι κυβερνήσεις επιδιώκουν να ελέγχουν τα πάντα. Θα υστερούσε η Αριστερά που, αν μη τι άλλο, έχει το συγκεντρωτισμό στον πυρήνα της πολιτικής της σκέψης;

Τα Συμβούλια καταργούνται επειδή δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση ή το κόμμα. Το παλιό, το παραδοσιακό σύστημα διοίκησης των Πανεπιστημίων περνάει μέσα από τα γνωστά, κομματικά και κυβερνητικά γρανάζια. Θυμηθείτε την παραίτηση του καθηγητή Γρηγόρη Σηφάκη, προέδρου του Συμβουλίου στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης -άμισθη θέση. Όταν άκουσε τον Νίκο Φίλη να λέει, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων, ότι τα πανεπιστημιακά συμβούλια έχουν αυτοκαταργηθεί, κάθισε στον υπολογιστή του και έγραψε μία επιστολή παραίτησης. Στην επιστολή απευθύνεται προς τον υπουργό. «Από τις πρόσφατες προγραμματικές δηλώσεις σας συνάγεται αβίαστα ότι αγνοείτε ποιος είναι ο ρόλος των πανεπιστημιακών συμβουλίων διεθνώς ή ποιο υπήρξε το έργο τους στη χώρα μας – εννοείται ότι γνωρίζω καλύτερα τα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ως τώρα να με υποτιμούν ή να με προσβάλλουν, κατά τη διάρκεια πενήντα χρόνων υπηρεσίας και ενασχόλησης με την ανώτατη παιδεία και επιστημονική έρευνα (σε αρκετά Πανεπιστήμια σε αρκετές χώρες).»

Ε, και; Ο Σηφάκης είναι σπίτι του και ο Φίλης στο γραφείο του. Χρειάζεται να συζητήσουμε ποιος από τους δύο είναι πιο χρήσιμος στο Πανεπιστήμιο;

Τώρα αναμένεται να επιστρέψουν και οι φοιτητές στη διοίκηση. Μόνο που στην πραγματικότητα δεν επιστρέφουν οι φοιτητές, αλλά μία εξαιρετικά περιορισμένη μειοψηφία που συμμετέχει στις κομματικές νεολαίες. Οχι, δεν είναι οι φοιτητές που επιστρέφουν, αλλά τα κόμματα. Κάπως έτσι, η Αριστερά γυρίζει τα ρολόγια πίσω, επαναφέροντας μηχανισμούς που η ίδια αναγνωρίζει, που αισθάνεται καλύτερα μαζί τους. Και αυτό δεν γίνεται μόνο από πολιτικό καιροσκοπισμό. Είναι και η αντίληψη που θέλει τα πάντα να εξελίσσονται μέσα από κόμματα, τους μοναδικούς φορείς αλλαγών που αναγνωρίζονται από την αναχρονιστική, παλαιολιθική σκέψη. Αλίμονο στους νέους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News