«Εάν λέγαμε ΟΧΙ στους εκβιαστές, εκβιαστές δεν θα υπήρχαν πια», γράφει ο περουβιανός νομπελίστας συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα στο εξαιρετικό του μυθιστόρημα «Ενας Διακριτικός Ηρωας». Αυτό το ΟΧΙ, σκέφτομαι, δεν είναι ανάγκη πάντα να εκφράζεται ηχηρά. Με διαδηλώσεις, συνθήματα, σηκωμένες γροθιές, θυμό που ξεχειλίζει και λίγο θέλει να μετατραπεί σε βία. Βία που πολλές φορές υπερβαίνει εκείνη που καταγγέλλεται.

Κάηκε η Αθήνα, ερήμωσε. Εγινε, πόλη αστέγων, επαιτών, κομματικών και άναρχων κινητοποιήσεων. Ενα φάντασμα που το συνηθίσαμε, κλειστή. Και ούτε ένα από τα πολλά, βροντερά ΟΧΙ στα οποία οικοδομήθηκε στα χρόνια της κρίσης για να έρθουν οι όποιοι σωτήρες, δεν πραγματώθηκε. Ούτε ένα. Από την άλλη, η αποφασιστική σιωπή, συχνά αποδεικνύεται απείρως αποτελεσματικότερη απ’ όλα εκείνα που καλλιεργούν και εμπορεύονται ψεύτικες, ανύπαρκτες ελπίδες. Μπορεί, επιπλέον, να πονέσει εκείνους που πρέπει πιο πολύ απ’ ότι φανταζόμαστε. Αρκεί να είναι αποφασιστική, ειλικρινής, μη κατευθυνόμενη από κανέναν, αλλά στηριζόμενη από ανθρώπους της κοινής λογικής.

Στον τόπο μας, αυτή η αγριεμένη εποχή, ξέχειλη από θυμό και αισθήματα που αγγίζουν εκείνο το δηλητηριώδες συναίσθημα του μίσους, έχει δει μάζες επί μαζών στους δρόμους, να συγκρούονται με αστυνομίες, με τον εαυτό τους, με παλιές πολιτικές, με νέες ψευδαισθήσεις, και να μην έχουν κερδίσει τίποτα. Διεκδικούν φωνάζοντας, όχι εννοώντας. Γι’ αυτό και έχουν υποκύψει σε όσα τους έλεγαν, και οι μεν και οι δε, ότι δεν επρόκειτο να τους συμβούν.

Ακόμα και οι καθαρίστριες που επαναπροσλήφθηκαν, ακόμα και οι υπάλληλοι της ΕΡΤ που επέστρεψαν, απλώς ζουν με επίδομα χάριτος μέσα σε μια κοινωνία απενεργοποιημένη. Πολύ γρήγορα, και αυτό το επίδομα θα στερέψει – το ξέρουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε από 4% κυβέρνηση, μόνο από τις διαδηλώσεις. Ο δημαγωγικός πολιτικός του λόγος από αυτές πλάστηκε, και μόνο αυτές τροφοδοτούσε. Απέδωσε. Δυστυχώς απέδωσε. Η παραμονή του στην εξουσία, μολονότι αυτή έχει αποδειχθεί ολέθρια ακόμα και για εκείνους που έλεγε ότι θα προστατεύσει, εξασφαλίζεται μόνο από το γεγονός ότι διαδηλώσεις πια δεν γίνονται – ή, όσες γίνονται, είναι για αυτόν αβλαβείς, καθώς επίσης και από την αναμενόμενη κούραση των μη επαγγελματιών διαδηλωτών. Να βγεις στους δρόμους τώρα, διεκδικώντας τι; Το λένε και οι ξένοι, ιδίως όσοι μας δάνεισαν και πάλι τον αγλέουρα: Τουλάχιστον ο Τσίπρας περνάει αναίμακτα τα σκληρά μέτρα που έχουμε ζητήσει.

Μία εικόνα εκατοντάδων χιλιάδων σιωπηλών ανθρώπων θα φώτιζε το πρόβλημα που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα πολύ πιο αποτελεσματικά από μια φωτογραφία με μολότοφ και μια λεζάντα γενικής φύσεως από κάτω!

Αυτό, όμως, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η κυβέρνηση, εάν διεκπεραίωνε απλώς εκείνα τα οποία υπέγραψε, πάει στο διάολο. Αυτή όμως θέλει ακόμα να αποδείξει ότι είναι Αριστερή, και επαναστατική, ότι θα αλλάξει – ο Τσίπρας, με τον Καμένο! – την Ευρώπη, και ότι θα καθαρίσει τον τόπο από εκείνους που τον οδήγησαν στη κρίση, ενώ αυτή, η κυβέρνηση, διαπραγματεύεται σθεναρά για να ξανακάνει τον λαό περήφανο. Και το κάνει αυτό, με τρόπο απολυταρχικό, που θυμίζει καθεστώτα που ούτε θέλουμε να ξαναθυμηθούμε.

Ισως λοιπόν είναι ανάγκη πια, εδώ που φτάσαμε, η κούραση, η απογοήτευση και η απάθεια του κόσμου να μετατραπούν σε δημιουργική, αποτελεσματική σιωπή. Σιωπή, όχι με συγκεκριμένο αίτημα, αλλά με μία μόνο απαίτηση: να ξέρουν οι αποδέκτες της ότι μας έχουν χάσει, όλους, και ότι θέλουν δεν θέλουν θα φύγουν. Να κυβερνούν εν τη γνώσει της καθολικής απόρριψής τους από τον λαό – κι ας μηχανεύουν όσο θέλουν τις κοινοβουλευτικές τους πλειοψηφίες.

Η Σιωπή, όμως, αποκτά δυναμικότητα εάν, εκεί που πρέπει, συνοδευτεί και από απειθαρχία. Την είχε συστήσει στα πρώιμα επαναστατικά του και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μόλις φόρεσε την κυβερνητική του μπέρτα κατάλαβε ότι θέλει νάχεις κότσια και το δίκιο απολύτως με το μέρος σου για να πεις «δεν πειθαρχώ» και να το εννοείς. Εάν, φερ ειπείν, όλοι οι πολίτες αρνούνταν να πληρώσουν το ΕΝΦΙΑ (που ο Τσίπρας έλεγε ότι θα καταργήσει την επαύριο της εκλογής του), δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση στον κόσμο που θα μπορούσε να τιμωρήσει εκατομμύρια ανθρώπους που αποφάσισαν να μην εφαρμόσουν έναν άδικο νόμο.

Ο Μαχάτμα Γκάντι έριξε μια ολάκερη βρετανική αυτοκρατορία, πείθοντας τους Ινδούς να απέχουν από διαδηλώσεις και πράξεις βίας, και να αντισταθούν με το απείρως ισχυρότερο όπλο της σιωπής και της απειθαρχίας. Για να το επιτύχει αυτό όμως, απέδειξε με τεκμηρίωση κοινής λογικής στους συμπολίτες του αλλά και στον λεγόμενο εξωτερικό παράγοντα, το μέγεθος της αδικίας και την ανάγκη αυτή να τερματιστεί.

Η ειρηνική αντίδραση σήμερα, με όποιον τρόπο, καθίσταται αναγκαία, και αποκτά απείρως μεγαλύτερη δημοσιότητα και απήχηση από την ταραχώδη

Μία αδικία, όταν αναδειχθεί με πειστικό λόγο, είναι αδικία. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από κανέναν πολιτισμένο άνθρωπο. Εάν πεις, φερ ειπείν, ότι στην Ελλάδα σήμερα οι πολίτες της που απέκτησαν ιδιόκτητη κατοικία, την έχουν πληρώσει και την πληρώνουν ακόμα τόσες φορές που, σε οποιοδήποτε άλλο κράτος της ΕΕ θα μπορούσαν να είχαν αποκτήσει άλλες δύο, αποκλείεται ο συνομιλητής σου να μην σου πει «απορώ πως δέχεσαι και πληρώνεις ακόμα τόσα χαράτσια;». Κι αν του απαντήσεις ότι η κυβέρνηση που συνεχίζει σήμερα αυτήν την ληστεία, είχε εκλεγεί με το σύνθημα «από αύριο το ΕΝΦΙΑ καταργείται» και «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», δεν μπορεί να μην σε προέτρεπε «να εκθέσεις και αυτούς που σε ξεγέλασαν».

Επειδή, λοιπόν, οι μαζικές διαδηλώσεις είναι το δικό τους πεδίο, και τα φασιστοειδή που θα ακολουθήσουν καίγοντας τη μισή πόλη είναι δικά τους παιδιά «καλύτερα από τους τζιχαντιστές του Παρισιού, της Νίκαιας και των Βρυξελών», η ειρηνική αντίδραση σήμερα, με όποιον τρόπο, καθίσταται αναγκαία, και αποκτά απείρως μεγαλύτερη δημοσιότητα και απήχηση από την ταραχώδη.

Πιο πολύ και από αυτό όμως, ισχυρίζομαι τώρα ότι μία εικόνα εκατοντάδων χιλιάδων σιωπηλών ανθρώπων – ακόμα κι αν όλοι θα είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, με αποτέλεσμα έξω να μην κουνιέται φύλλο – θα φώτιζε το πρόβλημα που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα πολύ πιο αποτελεσματικά από μια φωτογραφία με μολότοφ και μια λεζάντα γενικής φύσεως από κάτω!

Εάν για μία εβδομάδα, όλοι οι ξενοδόχοι της χώρας, με προσωπικό κόστος αναμφίβολα, έλεγαν πως κλείνουν τα ξενοδοχεία τους, φωνάζοντας στον έξω κόσμο «συγγνώμη, αλλά για να έρθετε εσείς, η κυβέρνηση παίρνει παραπάνω από τις μισές μας εισπράξεις, και του χρόνου ίσως να μην υπάρχουμε, άρα δεν θα έρθετε», το αποτέλεσμα δεν θα μας έκανε περήφανους, διότι θα εκθέταμε τη χώρα μας (κάτι που σίγουρα θα εκμεταλλευόταν ο Τσίπρας κι ο Καμένος), αλλά θα ήταν η πιο σοβαρή ίσως αντίδραση ώστε να αλλάξει κάτι. Ουσιαστικά.

Μόνο η σιωπηλή πλειοψηφία αυτού του τόπου μπορεί να ενημερώσει την διεθνή κοινότητα για το πραγματικό μέγεθος του προβλήματός της. Η τρόικα έχει βαρεθεί ν’ ακούει ψέματα, και κάνει εκείνα που η ίδια πιστεύει πως είναι σωστά. Ενημερώνεται ελλιπώς, και το γνωρίζει. Όμως, η συνταγή της είναι λογιστικής φύσεως και δεν θα αποδώσει καρπούς. Η κοινωνία είναι στείρα, και χωρίς αυτήν οικονομία δεν μπορεί να αναγεννηθεί.

Ας σταματήσουμε, λοιπόν, τις διαδηλώσεις. Ας σιωπήσουμε δυναμικά. Για να ακουστούμε περισσότερο. Ο καθένας όπως μπορεί.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News