O τραγέλαφος είναι μυθικό ζώο, υβρίδιο ελαφιού και τράγου. Μεταφορικά, χαρακτηρίζουμε τραγέλαφο μια κατάσταση παράλογη και γελοία, όπου αλληλοσυγκρουόμενα στοιχεία δημιουργούν σύγχυση.

Μια τέτοια τραγελαφική είδηση είναι ότι η δεκαπενταετής Σάσα, η μικρότερη κόρη του ζεύγους Ομπάμα, έπιασε δουλειά ως σερβιτόρα σε εστιατόριο θαλασσινών «για να βγάζει το χαρτζιλίκι της». Η κόρη του προέδρου θα στρώνει και θα μαζεύει τραπέζια, θα παίρνει παραγγελίες, θα κρατάει ταμείο και θα ετοιμάζει πακέτα φαγητών για το σπίτι. Ως εδώ ας πούμε καλά. Εκεί που το πράγμα απογειώνεται είναι στο ότι στην εργασία της συνοδεύεται από έξι άνδρες των μυστικών υπηρεσιών που είναι αρμόδιοι για την ασφάλεια του προέδρου και της οικογένειας του. Αναφέρεται μάλιστα ότι οι έξι μπράβοι βοηθούν περιστασιακά τη μικρή Σάσα στα σερβιτορικά καθήκοντα που έχει αναλάβει.

Τι πιο φυσικό θα πει κανείς. Η μικρή Ομπάμα είναι δυνητικός στόχος και οι σωματοφύλακες δεν πρέπει να την αφήνουν λεπτό από τα μάτια τους. Επίσης, θα μας πουν οι ίδιοι αυτόκλητοι συνήγοροι, είναι αναφαίρετο δικαίωμά της να εργάζεται και να εμβαπτίζεται στην σεπτή εργασιακή ηθική του προτεσταντισμού, σε αντίθεση με τους «τεμπέληδες» ελληνόπαιδες που «ξημεροβραδιάζονται στις καφετέριες» και «ζουν πάνω από τις δυνάμεις τους». Τέτοιες απόψεις είναι συχνά σύμπτωμα της «ομπαμανίας» που έχει καταλάβει τμήμα του εν Ελλάδι πεφωτισμένου μεταρρυθμιστικού χώρου· οι Ομπάμα είναι φιλελεύθερο τοτέμ, η υπερβατική «αγία οικογένεια» στην οποία προσβλέπουν οι εγχώριοι εκσυγχρονιστές ως υπεραναπλήρωση για τις εξόφθαλμες ανεπάρκειες των πολιτικών ταγών τους.

Είμαστε τόσο διαβρωμένοι από την πολιτική ορθότητα που αρνούμαστε να παραδεχθούμε το προφανές, ότι αυτή η φαρσοκωμωδία δεν είναι παρά ένα publicity stunt, μια καλοστημένη επικοινωνιακή επιχείρηση με σκοπό να αναδείξει το «ανθρώπινο» πρόσωπο της εξουσίας και συγκεκριμένα το «χαλαρό» και casual προφίλ της αμερικανικής βασιλικής οικογένειας.

Μας λένε πως «έτσι είναι το έθιμο στην Αμερική», τα παιδιά των πλουσίων να δουλεύουν λάντζα για «να μάθουν πώς βγαίνει το μεροκάματο». Ομως τι νόημα έχει να μάθεις μια δουλειά την οποία με μαθηματική ακρίβεια δεν θα χρειαστεί να ασκήσεις ποτέ στη ζωή σου; Μήπως για να καταλάβεις το μόχθο και την αγωνία του συγκεκριμένου επαγγέλματος; Με την ίδια λογική θα έπρεπε όλοι να μαθαίνουμε χειρουργική για να εκτιμήσουμε την προσπάθεια του γιατρού που μας χειρουργεί, να μάθουμε προγραμματισμό για να εκτιμήσουμε τον κομπιουτερά που μας φτιάχνει τον υπολογιστή, να μάθουμε να αρμέγουμε την κατσίκα για να αγοράσουμε ένα μπουκάλι γάλα κ.ο.κ. Αυτό που κάνει στην πραγματικότητα η μικρή Ομπάμα είναι εργασιακός τουρισμός, χόμπι και μάλιστα με έξοδα των φορολογούμενων. Σαν κάποιους «περιπετειώδεις» τύπους που πάνε να μείνουν δέκα μέρες σε χωριό πυγμαίων της υποσαχάριας Αφρικής και νομίζουν πως έγιναν ένα με τους ιθαγενείς.

Εάν οπωσδήποτε ήθελε η οικογένεια της να αποκτήσει εργασιακή εμπειρία, θα μπορούσαν να την στείλουν σε γραφείο, σε ένα πιο ελεγχόμενο περιβάλλον όπου δεν θα τραβούσε την προσοχή

Πόσο ρεαλιστική μπορεί να είναι αυτή η προσομοίωση εργασίας της πορφυρογέννητης πριγκίπισσας; Πόσο ισότιμη θα είναι με τους άλλους υπαλλήλους, τους συναδέλφους της; Θα μπορεί ο εργοδότης να την διώξει αν δεν κάνει καλά τη δουλειά της; Θα βιώσει η ίδια την αγωνία της απόλυσης, της κατσάδας του αφεντικού σε περίπτωση που τα κάνει θάλασσα; Θα χάνει τον ύπνο της επειδή θα σκέφτεται τους λογαριασμούς που δεν έχει να πληρώσει την επόμενη μέρα, όπως εκατομμύρια εργαζόμενοι νέοι σε όλο τον κόσμο;

Εχει άραγε συναίσθηση του παραλογισμού ότι τα λίγες δεκάδες δολάρια που θα κερδίζει από τη «δουλειά» της είναι ένα μικρό κλάσμα της δαπάνης που απαιτείται για τη φύλαξή της; Διότι άλλες είναι οι δαπάνες σωματοφυλακής για ένα VIP πρόσωπο όταν κάθεται σπίτι του και άλλες όταν βρίσκεται σε ανοιχτό χώρο εκτεθειμένο ως ακίνητος στόχος (sitting duck). Ένα κόστος που δεν αφορά μόνο την άμεση επιτήρηση της ίδιας της κοπέλας, αλλά και το προηγούμενο «χτένισμα» του ευρύτερου χώρου για τυχόν βόμβες, ελεύθερους σκοπευτές κλπ. Μια αντιτρομοκρατική υπερπαραγωγή σε καθημερινή βάση για να μάθει η έφηβη Σάσα να διπλώνει πετσέτες και να εκφωνεί το μενού της ημέρας.

Εάν οπωσδήποτε ήθελε η οικογένεια της να αποκτήσει εργασιακή εμπειρία, θα μπορούσαν να την στείλουν σε γραφείο, σε ένα πιο ελεγχόμενο περιβάλλον όπου δεν θα τραβούσε την προσοχή και δεν θα απαιτούνταν ίδιας κλίμακας στρατιωτική κινητοποίηση. Ή αν ήθελε οπωσδήποτε blue-collar εργασιακή εμπειρία ας έμενε να δουλέψει εντός του Λευκού Οίκου σε κάποιο από τα πολλά συνεργεία π.χ. το συνεργείο καθαρισμού ή κηπουρικής ή συντήρησης της πισίνας. Αυτό βεβαίως δεν ήταν δυνατό να γίνει, μιας και όπως είναι προφανές όλη η φάση γίνεται για το θεαθήναι· μια υποκριτική πιρουέτα της εξουσίας στην αέναη προσπάθεια της για νομιμοποίηση. Ο ταπεινόσχημος εργασιακός τουρισμός της μικρής Ομπάμα είναι τουλάχιστον ασέβεια για εκατομμύρια παιδιά που ζουν και εργάζονται στον πραγματικό κόσμο, χωρίς μπράβους για παρεούλα, χωρίς οικογενειακή καβάτζα, που καθημερινά λιώνουν από την εργασιακή ανασφάλεια για τον επιούσιο και όχι για να σκοτώσουν ευχάριστα την ώρα τους με δημόσια χορηγία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News