Η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε τελικά νόμο που επιτρέπει τη δημιουργία μουσουλμανικού τεμένους στην πρωτεύουσα. Η ελληνική Πολιτεία επιδεικνύει, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, το στοιχειώδη σεβασμό που οφείλει στην έννοια της θρησκευτικής ελευθερίας.

Οπως συνέβη και με άλλα νομοσχέδια που αφορούσαν ανθρώπινα δικαιώματα, ο ένας εκ των δύο κυβερνητικών εταίρων καταψήφισε Οι ΑΝΕΛ (πλην του Κώστα Ζουράρι που με έναν όμορφο όσο και γλαφυρό λόγο από το βήμα της Βουλής διαφοροποιήθηκε και υπερψήφισε), εκπροσωπούν μαζί με τη Χρυσή Αυγή εκείνη τη μερίδα των συμπολιτών μας που διατηρεί διασταλτική άποψη για τα βασικά των συνταγματικών ελευθεριών. Και εντάξει, η Χρυσή Αυγή, αν και τρίτο κόμμα, βρίσκεται στο περιθώριο που χαρακτηρίζουν οι τραμπουκισμοί και το υβρεολόγιο των υπόδικων βουλευτών της – είδαμε δυστυχώς και πάλι τέτοια στη συζήτηση στην Ολομέλεια με θύμα τον μουσουλμάνο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χουσεϊν Ζεϊμπέκ. Οι ΑΝΕΛ όμως βρίσκονται στην κυβέρνηση, ο πρόεδρός τους ως υπουργός συνυπογράφει τα νομοσχέδια. Θα μου πείτε βέβαια ότι και αυτός σουρεαλιστικός διχασμός του κυβερνητικού σχήματος είναι μία αντίφαση που πλέον λίγους εντυπωσιάζει. Υπάρχει όμως κάτι άλλο που, αν το παρατηρήσεις, στέκεσαι μπροστά του προβληματισμένος: όλοι οι νόμοι που έχουν να κάνουν με ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες, ψηφίζονται από την ελληνική Βουλή έπειτα από μεγάλη βάσανο. Αυτό που για τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, εκεί δηλαδή που, υποτίθεται, ότι ανήκουμε, θεωρείται αυτονόητο, στην Ελλάδα προάγεται σε «κατάκτηση».

Κι αν η ιστορία με τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες – δηλαδή την πρόνοια του νομοθέτη να απαγορεύει στο κράτος να σε ρωτάει ποια είναι η θρησκεία σου – σας ακούγεται πολιτική προϊστορία, θυμηθείτε την πρόσφατη συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης. Oχι μόνο των ομοφύλων, αλλά και των ζευγαριών αντίθετου φύλου. Δεν ήταν μία απλή διαδικασία, όπως καταγράφηκε στις άλλες χώρες. Εδώ το παιδέψαμε με συζητήσεις, διαφωνίες, πήγαιν’ έλα και δικαιολογίες ότι τάχα μου ήμουν άρρωστη, δήθεν ήθελα αλλά δεν μπορούσα κλπ. Το ίδιο έγινε και με την καύση των νεκρών. Χρειάστηκε κόπος, χρόνος και τριβή για να περάσει από τη Βουλή ένα θέμα που στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν υφίσταται εδώ και δεκαετίες – ακόμα βέβαια δεν έχει περάσει στην κοινωνία.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Για ποιο λόγο ο πολιτικός κόσμος σκάβει χαρακώματα στη μάχη του αυτονόητου; Γιατί είναι τόσο δύσκολο η λογική να υπερισχύσει των αγκυλώσεων; Γιατί κοσκινίζουμε συνέχεια τις προκαταλήψεις μας; Είναι η κοινωνία ανέτοιμη ή η πολιτική που διστάζει; Εχω την αίσθηση ότι είναι η πολιτική που παραμένει προσκολλημένη σε αναχρονιστικές αντιλήψεις και συχνά υστερεί έναντι της κοινωνίας. Η πολιτική που διστάζει μπροστά στην Εκκλησία. Αυτό επιβεβαιώθηκε κατά τη ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης ομοφύλων. Η κοινωνία δεν αντιτάχθηκε –κάθε άλλο. Εκδηλώθηκε μόνο η προσχηματική, χλιαρή αντίδραση του κομματιού που εκπροσωπείται από τη σκοτεινή πλευρά της Βουλής. Το αυτό και με την καύση των νεκρών. Η Εκκλησία φώναξε, αλλά δεν ακούστηκε δα και η ηχώ στην κοινή γνώμη. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με το τέμενος. Στην πραγματικότητα ο κόσμος δεν ασχολείται. Η ελληνική κοινωνία παραμένει συντηρητική, αλλά, εντάξει, δεν εκδηλώνει και πουριτανικές συμπεριφορές. Αν μη τι άλλο, ο Πρωθυπουργός έχει δύο παιδιά εκτός γάμου. Πριν από μερικές δεκαετίες κάτι τέτοιο θα εθεωρείτο αδιανόητο.

Ας κρατήσουμε, λοιπόν, τα καλά νέα. Οι μουσουλμάνοι συμπολίτες μας, συμπατριώτες και αλλογενείς, μπορούν πλέον να ελπίζουν βάσιμα ότι δεν θα χρειάζεται να καταφεύγουν σε επικίνδυνα υπόγεια για να ασκήσουν την πίστη τους· θα αποκτήσουν τέμενος για την άσκηση της λατρείας τους στα πλαίσια μίας Πολιτείας που έχει μεν κρατούσα θρησκεία, πλην όμως εκκοσμικεύεται αργά, αλλά σταθερά. Ασφαλώς υπάρχει πάντα και η κρίσιμη γραμμή που αναγνωρίζουν οι έλληνες μουσουλμάνοι και μάλλον θα ψηλαφίσουν και οι αλλοδαποί. Η χρονική απόσταση από τη ψήφιση μέχρι την υλοποίηση μίας απόφασης συχνά τείνει προς την αιωνιότητα. Δεν έχει σημασία ποιες είναι οι βουλές του Αλλάχ, εδώ κυβερνά ο θεός της Ελλάδας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News