Στο ματς Πολωνία – Πορτογαλία για τα προημιτελικά του Euro 2016 σταθερά εμφανιζόταν μια ελληνική σημαία. Είναι λογικό, εμείς δώσαμε τα φώτα στον Πολιτισμό, άρα και σε ένα ματς που ο πιο Ελληνας είναι ο Φερνάντο από το Εστορίλ χρειάζεται μια γαλανόλευκη να κυματίζει.

Παλιά δεν τα σκεφτόμουν αυτά. Εβλεπα κάτι το ελληνικό σε μια διεθνή εκδήλωση και γελούσα, ή ντρεπόμουν – ίσως και τα δύο. Τώρα όμως αρχίζω και βλέπω ένα μοτίβο. Εχουμε όντως μεταλαμπαδεύσει μια ολόκληρη κουλτούρα.

Ασχετα με τη σημαία, ο πολιτικός οπορτουνισμός, παρά τις λατινογενείς καταβολές του, πρέπει να είναι ελληνικό αντιδάνειο.

Εμείς, ως πεδίο πολιτικών ασκήσεων που προβλήθηκε διεθνώς τα τελευταία χρόνια, μάλλον δώσαμε το παράδειγμα. Οι δικοί μας, που έλεγαν ότι προτιμούν να αυτοκτονήσουν σε ένα Κούγκι παρά να υπογράψουν μια δανειακή σύμβαση, μετέδωσαν ένα σύνθημα, μια πατέντα. Οι δικοί μας που σε ένα θερινό κυνήγι μαγισσών κατήγγειλλαν τους άλλους ως γερμανοτσολιάδες, υποταγμένους, «ναιναίδες», έδειξαν τον δρόμο: πες ό,τι θες και μετά το αλλάζεις.

Οι παραλληλισμοί του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου στην Ελλάδα με αυτό της Βρετανίας δεν είναι δύσκολο να υπάρξουν. Και αυτό που συμβαίνει με τον υπέρμαχο του Brexit και εν αναμονή πρωθυπουργό της Βρετανίας έχει πλάκα – αν δεν ήταν τραγικό.

Ο Μάικλ Γκόουβ λοιπόν. Υπουργός Δικαιοσύνης των Τόρις, επιστήθιος φίλος του Ντέιβιντ Κάμερον όπως μας ενημέρωνε στο εξαιρετικό σημείωμά του ο Χρήστος Μιχαηλίδης, ανακοίνωσε ότι είναι πλέον υποψήφιος για την ηγεσία των Συντηρητικών της Βρετανίας – και της πρωθυπουργίας της χώρας εν όψει του οριστικού Brexit.

O Μάικλ Γκόουβ, που άδειασε τον Μπόρις Τζόνσον, ενώ πριν είχε αδειάσει όλους τους Βρετανούς, οδηγώντας τους στην αυτοκτονική επιλογή.

Καλή περίπτωση, θα πει κάποιος, δεδομένου ότι γλιτώσαμε από τον φανταχτερό πρώην δήμαρχο του Λονδίνου. Μόνο που αυτός ο τύπος, ο Γκόουβ τέσσερα χρόνια πριν έλεγε άλλα.

https://www.youtube.com/watch?v=EiS-vWmgLwI

Ο Μάικλ Γκόουβ δεν απειλούσε με Κούγκι, αλλά με το ίδιο του το αίμα. Ελεγε πως είναι έτοιμος «να υπογράψει με το αίμα του» υπεύθυνη δήλωση που να λέει πως δεν θέλει να γίνει πρωθυπουργός στη θέση του Κάμερον – τότε του αρκούσε το υπουργείο Παιδείας, τώρα έχει το υπουργείο Δικαιοσύνης.

Η περίπτωση Γκόουβ είναι χαρακτηριστική του τι μας συμβαίνει. Αναζητούμε όποιον μας πουλήσει καλύτερα ένα παραμύθι. Και ο Ντέιβιντ Κάμερον αυτό πούλησε, το παραμύθι ότι θα  αποφασίσει ο βρετανικός λαός για τη σχέση με την ΕΕ, αλλά ήλπιζε ότι αυτός ο λαός θα πει «Remain» και θα πάμε γι’ άλλα.

Το τελευταίο διάστημα ο Γκόουβ πούλησε το παραμύθι ότι το Ηνωμένο Βασίλειο θα είναι καλύτερα εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης – και κέρδισε. Και τώρα θέλει να ηγηθεί της χώρας του, θέλει να την οδηγήσει εκτός ΕΕ, ως πρωθυπουργός.

Ο Μάικλ Γκόουβ βέβαια, πρώτα πούλησε το παραμύθι ότι φοβάται τα αεροπλάνα και ότι δεν θέλει σε καμία περίπτωση να γίνει πρωθυπουργός της Βρετανίας.

Τώρα όμως, τέσσερα χρόνια μετά, θέλει. Γιατί;

Επειδή κατά την άποψή του δεν έχει σημασία τι έλεγε τότε -έχουν όλα αλλάξει, ήξερε ότι έλεγε μπούρδες και τις έλεγε σκοπίμως. Ο άνθρωπος που υπέγραφε με το αίμα του ότι δεν θέλει να γίνει πρωθυπουργός της Βρετανίας αλλάζει άποψη. Τώρα θέλει. Για να την οδηγήσει εκτός ΕΕ.

Ποιοι είμαστε εμείς, οι προπομποί της Δημοκρατίας, να τον κρίνουμε; Ο άνθρωπος μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να κάνει άλλα – εμείς οι Ελληνες το διδάξαμε αυτό: τα τελευταία χρόνια όλοι έχουν αποκτήσει το δικαίωμα να πουν ό,τι ψέμα θέλουν, όποια τρέλα θέλουν, προκειμένου να κερδίσουν την εξουσία. Και μετά τα αλλάζουν. Από τα Ζάππεια του Σαμαρά ως τα Κούγκι του Καμμένου και φυσικά τις αυταπάτες του Τσίπρα, η ρητορεία α λα ελληνικά πρέπει να έχει φτάσει ως πολιτικό εργαλείο και στην Ευρωπη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News