Στον τέταρτο κύκλο του «House of Cards» γίνεται αναφορά στη χρήση δεδομένων πάνω στα οποία αποτυπώνονται οι προσθέσεις και, κυρίως, οι φόβοι της κοινής γνώμης. Κάτι τέτοιο είχε κάνει ο Ομπάμα το 2012 αν και η κριτική που δέχθηκε τότε δεν ξεπέρασε το ύψος του ψιθύρου.

Κάποια στιγμή, η Κλερ εγκαλεί τον υποψήφιο πρόεδρο των Ρεπουμπλικάνων για τη χρήση λέξεων που αρέσουν στους ψηφοφόρους, πλην όμως δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να προσφέρουν στη συζήτηση. Ναι, υποτίθεται ότι στον δυτικό κόσμο οι πολιτικοί μιλούν με keywords που μεταφέρουν το μήνυμα και υποδεικνύουν τον σκοπό. Και προσέχουν πάντα τι λένε. Βαδίζουν στις μύτες των ποδιών, επάνω σε ξυράφι. Εχει ενδιαφέρον να προσέξετε πώς μιλάει ο Ομπάμα όταν αιφνιδιαστεί και βρεθεί εκτός κειμένου ή πλαισίου. Σκάβει για να βγάλει μία λέξη. Το κάνουν καλά στο περιβάλλον του «House of Cards». Εδώ εμείς έχουμε τους απλούς παπατζήδες.

Στην Ελλάδα ο πολιτικός λόγος έχει τις ιδιομορφίες του, όπως και τόσα άλλα στον όμορφο τόπο μας. Αρθρώνεται με αρνητισμό -προτεραιότητα είναι η αποδόμηση του αντιπάλου- και επενδύεται με μικρές ή μεγάλες δόσεις λαϊκισμού, ανάλογα με την απόσταση που υπάρχει μεταξύ πολιτικού και εξουσίας. Δεν είναι και μεγάλη πολιτική αγορά, άρα η δουλειά δεν γίνεται μόνο από την τηλεόραση. Χρειάζεται περπάτημα, λαϊκή αγορά και καφενείο. Ως πολιτικός, μπορείς να εκστομίζεις απίστευτες μπούρδες, αρκεί να τις καταλαβαίνει ο κόσμος και να αισθάνεται ότι συνομιλεί μαζί σου με ευχέρεια. Επίσης στην πατρίδα μας μόλις τώρα άρχισε και ελέγχεται με αμεσότητα η συνέπεια του πολιτικού λόγου. Παλαιότερα έλεγαν ότι τα είχαν πει αλλιώς ή παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις τους. Τώρα όμως τα αναρτούν στο δίκτυο. Σήμερα το twitter εκθέτει τους πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ όπως πιθανώς θα εκθέσει και αύριο τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.

Όταν ο νεοφιλελευθερισμός επιχειρεί να διαλύσει κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος.
Καλή Πρωτομαγιά

— Όλγα Γεροβασίλη (@olgagerovasili) May 1, 2016

Ωστόσο ο πολιτικός κόσμος συνεχίζει σε μεγάλο βαθμό να λέει ανοησίες, συχνά δε με πομπώδη τρόπο. Θυμηθείτε, ας πούμε, τι ακούτε στις εθνικές επετείους, αμέσως μετά την παρέλαση ή και διαβάζετε στα μηνύματα των κομμάτων. Κανένα πρόβλημα. Ο ψηφοφόρος δεν σε επιλέγει για αυτά που λες, αλλά για αυτό που είσαι ή, συνήθως, για αυτό που δεν είσαι. Επίσης ανάμεσα σε σένα και στον ψηφοφόρο, εκτός από την ανερμάτιστη δήλωση, συχνά μεσολαβεί και ένα κλείσιμο του ματιού. Υπό φυσιολογικές συνθήκες ο Τσίπρας δεν θα μπορούσε να βγει στο δρόμο. Ο Καμμένος θα είχε μαζέψει το Σινικό Τείχος σε πέτρες. Η Ολγα Γεροβασίλη θα είχε λουστεί πίσσα και πούπουλα με αυτά που λέει. Ολοι όμως γνωρίζουν ότι είναι η δουλειά της. Ο Τσακαλώτος είναι για να βάζει φόρους, η Ολγα για να βγάζει γέλιο και ανθρώπους από τα ρούχα τους. Ομως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι μία ειδική περίπτωση.

Πάλι καλά που ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν γύρισε προς την κάμερα για να πει, απευθυνόμενος προς τους δανειστές: «Τα λεφτά είναι δανεικά, χέρια αλλάζουν τακτικά, να τα κάψεις τι τα θες, μήπως τα’ χες και από χθες;»

Ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι αρχηγός του κράτους. Βέβαια στην πραγματικότητα έχει λίγες περισσότερες αρμοδιότητες από τον τσολιά που βρίσκεται έξω από το γραφείο του, όμως είναι ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας του τόπου. Δουλειά του είναι, εκτός από τις υπογραφές, να εμπνέει τους Ελληνες με ομοψυχία και πατριωτική ηθική. Πώς το έκανε η Βέμπο; Αυτό ακριβώς, χωρίς μουσική. Μόνο κανένα εμβατήριο, όταν χρειάζεται. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να πολιτεύεται όπως ο Αλέξης Τσίπρας ή η Ολγα Γεροβασίλη. Δεν έχει πλέον προσωπικές φιλοδοξίες και η ατζέντα του είναι χρώματος μπλε με λευκό σταυρό. Σε αυτόν τον τόπο, λοιπόν, υπάρχουν δύο -τρία πράγματα για τα οποία είμαστε, οι περισσότεροι, σύμφωνοι. Το «ανήκομεν εις την Δύση» είναι ένα από αυτά. Η παραμονή στην Ευρωζώνη είναι ακόμα ένα που, ουσιαστικά, αποτελεί πλέον προϋπόθεση για το προηγούμενο.

Πήγε ο Πρόεδρος να ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης Αργους-Μυκηνών. Ομορφο, συγκινητικό. Αυτός και ο Αγαμέμνονας. Και τι τους είπε; «η οικονομία και το νόμισμα αποκτούν νόημα μόνον όταν υπηρετούν τον Άνθρωπο. Η ρήση του Πρωταγόρα συνιστά τον κοινό ευρωπαϊκό δείκτη πορείας: “Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος”». Πάλι καλά που δεν γύρισε προς την κάμερα για να πει, απευθυνόμενος προς τους δανειστές: «Τα λεφτά είναι δανεικά, χέρια αλλάζουν τακτικά, να τα κάψεις τι τα θες, μήπως τα’ χες και από χθες;» (στίχος του Βασίλη Παπαδόπουλου που ερμηνεύθηκε από την Ελένη Βιτάλη σε μουσική Γιάννη Παπαιωάννου)

Υπάρχουν τρεις εκδοχές για τη δήλωση του Προέδρου. Κατά την πρώτη, λέει προς τους δανειστές ότι δεν έχουμε πρόβλημα να πάμε στα άκρα και πως, συνεχίζουμε, να σκεφτόμαστε εναλλακτικά. Η δεύτερη, που συνδυάζεται με την πρώτη, απευθύνεται στην κοινή γνώμη, σταθμίζοντας αντιδράσεις. Και η τρίτη είναι του λέμε καμιά αστοχία για να περνάει η ώρα, αύριο δεν θα τη θυμάται κανείς αφού, στην Ελλάδα είμαστε, κανέναν δεν έβλαψε μία κουβέντα παραπάνω. Οποια εκδοχή και αν είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα, ο Πρόεδρος ελέγχεται πολιτικά. Η θέση της χώρας στην Ευρωζώνη δεν δύναται να αμφισβητείται ούτε με υπονοούμενα. Εν τέλει, ας το κάνει η κυβέρνηση που μοιράζει παιχνίδι -τρόπος του λέγειν. Ο Πρόεδρος οφείλει σε αυτά τα θέματα να είναι τόσο μονότονος, όσο και ο κούκος του ρολογιού. Μέχρι δώδεκα «κούκου» και να λέει πάντα την ώρα.

Ευτυχώς, βέβαια, αυτές οι δηλώσεις δεν αποκτούν τις διαστάσεις που θα τους αναλογούσαν σε μία άλλη, σοβαρή, χώρα. Οι ξένοι δεν δίνουν πια τόση σημασία σε αυτά που λέγονται εδώ και οι Ελληνες απλώς δεν ακούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News