Καταλαβαίνω ότι τα συνέδρια των κομμάτων είναι λίγο σαν τις μεγάλες οικογενειακές μαζώξεις, όπου παραμερίζονται τα μικροπάθη, οι διαφορές των μπατζανάκηδων και  τα κληρονομικά και για μια μέρα περισσεύουν τα αγαπησιάρικα λόγια, οι ευχές και οι εξωραισμένες διηγήσεις. Κάπως σαν συλλογικός ναρκισσισμός, δόξα τω Θεώ,την υγειά μας νάχουμε και να σκάσουν οι εχθροί μας. Σε πολύ λίγες περιπτώσεις συνεδρίων, όπως και σε λίγες οικογένειακές γιορτές τα πράγματα σοβαρεύουν και λέγονται αλήθειες. Είναι οι περιπτώσεις που στο ιστορικό των οικογενειών υπάρχουν βαθειές πληγές. Και για αυτό με απογοήτευσε η εναρκτήρια ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη – γιατί η οικογένεια της Νέας Δημοκρατίας στο ιστορικό της έχει φονικό.

Το πρώτο δείγμα που είχε δώσει ο νέος αρχηγός, πριν ακόμα καταλάβει το αξίωμα ήταν ενθαρρυντικό. Ηταν ο μόνος βουλευτής της ΝΔ που δεν είχε προσέλθει στην ψηφοφορία για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, σημάδι πως είχε αντιληφθεί τον μοιραίο ρόλο που είχε παίξει η πενταετία Καραμανλή στη δημιουργία της κρίσης. Και έκρινε ότι δεν έπρεπε να επιβραβευθεί με την κατάληψη του ανώτατου πολιτειακού θώκου ο κορυφαίος υπουργός της περιόδου, ο άνθρωπος που ταυτίστηκε όσο κανείς με την καταστροφική επιλογή των αθρόων προσλήψεων. Ομως την Παρασκευή μας τα χάλασε ο κ. Μητσοτάκης.

Αποφάσισε να ακολουθήσει την πεπατημένη, έχω μία ζεστή κουβέντα για τον καθένα. Ο ευπρεπής Ράλλης, ο ευπατρίδης Αβέρωφ, ο δυναμικός Εβερτ και, αν είναι δυνατόν, ο Κώστας Καραμανλής που συγκρούστηκε με τα συμφέροντα και είπε αλήθειες στο λαό. Για μεν τους αρχηγούς του απώτερου παρελθόντος καταλαβαίνει κανείς ότι οι θετικές αναφορές είναι αυτονόητες για την τόνωση του συλλογικού πατριωτισμού που είναι απαραίτητος σε ένα μεγάλο κόμμα μια τέτοια στιγμή. Ετσι κι αλλιώς ο τρόπος που πολιτεύθηκαν είναι πια μια ανώδυνη ανάμνηση για τα τωρινά πολιτικά μας πράγματα, καλή ή κακή αδιάφορο.

Οταν εξήγγελλε την επανίδρυση του κράτους καταργούσε το ΑΣΕΠ με τις προσωπικές συνεντεύξεις για να εμπλουτίσει το Δημόσιο με νέες δόσεις κομματικής αναξιοκρατίας

Οι πληγές όμως που άφησε στο σώμα τη κοινωνίας μας η περίοδος Καραμανλή είναι ανοικτές και αυτές ακριβώς προσπαθούμε να επουλώσουμε τα τελευταία έξι χρόνια. Εδώ δεν έχουν θέση ωραιοποιήσεις. Ο Καραμανλής είναι ο προκάτοχος που πρέπει να «σκοτώσει» ο νέος ηγέτης αν θέλει να γίνει πειστικός ότι προτίθεται να γυρίσει σελίδα στο κόμμα του. Γιατί όλα αυτά ήταν η μοιραία πενταετία 2004-2009.

Επειδή μάζευε τους φίλους του στου Μπαϊρακτάρη και πυροβολούσε με άσφαιρες τους νταβατζήδες δεν σημαίνει ότι συγκρούστηκε με συμφέροντα. Μια θνησιγενή αλλαγή, περί βασικού μετόχου, που ήταν σίγουρο ότι θα καταπέσει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια έκανε και πέραν τούτου τίποτα. Ποια αλήθεια είπε στο λαό όταν μας διαβεβαίωνε ότι η οικονομία μας ήταν θωρακισμένη, εν έτει 2008, τη στιγμή που κατέρρεε η παγκόσμια οικονομία, και εμείς αποδείχτηκε πως ήμασταν πιο γυμνοί από όλους;

Οταν είχε τον χρόνο και τα μέσα να αποσοβήσει την επερχόμενη κρίση προτίμησε να κάνει εκατοντάδες χιλιάδες  προσλήψεις. Οταν εξήγγελλε την επανίδρυση του κράτους καταργούσε το ΑΣΕΠ με τις προσωπικές συνεντεύξεις για να εμπλουτίσει το Δημόσιο με νέες δόσεις κομματικής αναξιοκρατίας. Την ώρα που επαγγελλόταν νοικοκύρεμα της Οικονομίας δανειζόταν σαν να μην υπάρχει αύριο. Ακόμα και την ύστατη στιγμή, που παρέδιδε ανακουφισμένος την εξουσία, μαγείρευε τα νούμερα του δημοσιονομικού ελλείμματος κρατώντας μέχρι τέλους τον λαό στο σκοτάδι – ωραίες αλήθειες είπε πράγματι.

Είναι στιγμές στα κόμματα που η συλλογική αυτοσυνειδησία και αυτογνωσία έχουν μεγαλύτερη σημασία από την ενότητα στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή. Αν ο νέος ηγέτης της ΝΔ αποφάσισε να συγκαλύψει τα εγκλήματα του παρελθόντος για να μη χαλάσει την ωραία ατμόσφαιρα ας μην αμφιβάλει ότι θα το βρεί μπροστά του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News