Εντάξει, το τρίτο Μνημόνιο (αριστερό με ολίγη από το ανεξάρτητο ελληνικό «κέντρο» του Καμμένου) ήταν αναπόφευκτο. Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη. Oμως, ετούτοι εδώ έχουν βάλει πλώρη και για το τέταρτο, την ώρα που όλες οι άλλες ομοιoπαθείς χώρες της Ευρώπης (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος) έχουν βγει και πασχίζουν να ορθοποδήσουν.

Είτε το κατάλαβαν είτε όχι, η αποδοχή ότι το 2018 θα πάρουμε πρόσθετα μέτρα ύψους τριών δισεκατομμυρίων, σημαίνει αυτομάτως νέο Μνημόνιο. Εκείνο το «αν χρειαστεί», είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Θα χρειαστεί οπωσδήποτε, εκτός αν μέσα σε ενάμισι χρόνο γίνει κάποιο θαύμα. Που δεν θα γίνει.

Εφτά μήνες συμπληρώνει, στη δεύτερη θητεία της, η κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου και έχει στο ενεργητικό της τα εξής επιτεύγματα:

1. Καθυστερεί να κλείσει την αξιολόγηση – πότε με την βαρουφάκεια μέθοδο «δημιουργική ασάφεια» και πότε με τη νεοελληνική «άρπα κόλλα». Υποτίθεται έγινε έτσι για να μην υποκύψει εξαρχής στις απαιτήσεις των ανάλγητων της Τρόικας. Και, στο τέλος, εκτός από τα αναμενόμενα 5,4 δισεκατομμύρια, συμφωνεί σε πρόσθετα μέτρα τριών δισεκατομμυρίων, αν το 2018 δεν πιάσουμε τους στόχους. Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.
2. Επιχειρεί να διώξει το σκληρό ΔΝΤ (με τη μέθοδο «τους ακούω και τους καταγγέλλω») και να μείνει μόνο με τους Ευρωπαίους, που μπορεί και να τους πετάξει ο Τσίπρας έναν πολιτικό εκβιασμό του  τύπου «μη με πιέζετε πολύ, θα σηκωθώ να φύγω». Και τι πέτυχε; Ο Τόμσεν και η Βελκουλέσκου μένουν εδώ και τους βλέπω να χαμογελούν σαρδόνια κάθε φορά που θα συναντούν τον έρμο Ευκλείδη Τσακαλώτο. Σαν να του λένε «κορόιδα σας πιάσανε» (οι Ευρωπαίοι).
3. Γιατί κορόιδα; Δεν είναι φως φανάρι; Τουλάχιστον αν ο κ. Τσίπρας κατάφερνε να διώξει ή έστω να περιορίσει σε τριτεύοντα ρόλο το ΔΝΤ, θα είχε ένα πολιτικό επιχείρημα να προβάλει: «Εδιωξα το μισητό ΔΝΤ, θα έχω να κάνω με την Μέρκελ και τον Ολάντ, που θέλουν να με βοηθήσουν» (και όντως θέλουν). Oμως, η κίνηση «διώχνω το ΔΝΤ», έγινε, όπως εκ των υστέρων φαίνεται, χωρίς κανένα ευρωπαϊκό στήριγμα. Oταν όλοι γνωρίζουν ότι η  κυρία Μέρκελ δεν μπορεί να περάσει στο εσωτερικό της νέο ελληνικό πρόγραμμα χωρίς συμμετοχή του Ταμείου. Ο Σόιμπλε το έχει πει εκατό φορές. Κουφοί ήταν οι δικοί μας; Ετσι, το ΔΝΤ μένει, χωρίς να πιέζει για άμεση και «γενναία» ρύθμιση του ελληνικού χρέους (συμβιβάστηκε με τους Γερμανούς). Τουλάχιστον εμείς θα ανασάνουμε κάπως; Αυτό θα ήταν το λογικό. Αφού δεν μας δίνουν γενναία μείωση του χρέους(δεν χρειάζεται τίποτα επ’ αυτού λέει ο  Σόιμπλε), θα έπρεπε να φορτωθούμε λιγότερα μέτρα. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με τη συμφωνία  ΔΝΤ-Ευρωπαίων για πρόσθετα μέτρα τριών δισεκατομμυρίων, που αποδέχθηκε η ελληνική κυβέρνηση. Εδώ ταιριάζει το «και κερατάδες και δαρμένοι».

Δεν χρειάζεται να αραδιάσουμε άλλα «επιτεύγματα». Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, που έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου τον Δεκέμβριο του 2014 για να μην πάρει (στην καλύτερη περίπτωση) λιγότερα μέτρα ή (στη χειρότερη) τα ίδια, οδηγείται σήμερα σε μια συμφωνία, η οποία κρατάει τη χώρα και με τα δύο πόδια στον οικονομικό τάφο: θα σέρνεται από Μνημόνιο σε Μνημόνιο, με φορολογική ασφυξία, θηριώδη ανεργία και μηδενικές προοπτικές.

Οι μαθητευόμενοι μάγοι άφησαν να περάσουν 15 μήνες άπραγοι. Κυβέρνησαν «εική και ως έτυχε». Με άγνοια και ιδεοληψίες στην αρχή, με καταφανή ανικανότητα, με ψέματα και μαγκιές στη συνέχεια. Και έφεραν τον αναμενόμενο βαρύ λογαριασμό σήμερα. Αν τα μισά απ’ όσα έπρεπε τα είχαν κάνει εγκαίρως, θα ήταν σαφώς ελαφρύτερος. Και, πάντως, η χώρα μπορεί το είχε πάρει απόφαση νωρίτερα και να βρισκόμαστε σήμερα κοντά στην Πορτογαλία και στην Κύπρο.

Αλλά τι να κάνουμε; Αυτούς εκλέξαμε, αυτούς υφιστάμεθα. Τοιούτοι έπρεπεν ημίν αρχιερείς. Για να ψάλλουν τον οικονομικό  επικήδειο «αντιστεκόμενοι» και  με «υπερηφάνεια».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News