Αν μπει το Προσφυγικό σε παρένθεση, υπάρχουν δύο θέματα που φτιάχνουν μεγάλους τίτλους. Το πρώτο είναι οι αποκαλύψεις για την επαφή που είχε ο Αλέξης Τσίπρας με τη «διαπλοκή». Επαφή που αποδεικνύεται αντίστοιχη της κινηματογραφικής μεταξύ του Φαίδωνα Γεωργίτση και της Μαίρης Χρονοπούλου -το σκληρό αγόρι που λιώνει σαν βούτυρο μπροστά στη θέρμη της κυρίας. Το δεύτερο θέμα είναι οι καταγγελίες της εισαγγελέως Τσατσάνη κατά του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης, σχετικά με τον χειρισμό της υπόθεσης Βγενόπουλου.

Προσέξτε από τι υλικό είναι φτιαγμένες και οι δύο υποθέσεις. Από συγκρούσεις ισχύος. Δεν εξετάζουμε ποιος έχει δίκαιο ή άδικο, ποιος βγαίνει μέσα από σκιές και ποιος κρατάει τον δαυλό στο χέρι. Πολιτικοί, επιχειρηματίες και δικαστικοί συναντώνται στο κουρνιαχτό ενός καυγά που θυμίζει εκείνους των κόμικ -ο αναγνώστης δεν βλέπει πρόσωπα, αλλά μόνο χέρια να βγαίνουν μέσα από σύννεφο σκόνης.

Αυτή η ένταση προκαλεί και πολιτική αντιπαράθεση. Η αντιπολίτευση εκδίδει ανακοινώσεις με σαρκαστικό και επικριτικό περιεχόμενο, ενώ η κυβέρνηση χρησιμοποιεί προκάτ ατάκες περί διαπλοκής, συμψηφίζοντας με τα έργα των προκατόχων της. Στην πραγματικότητα τίποτα από όλα αυτά δεν βρίσκεται στον πυρήνα της περιπέτειας που ζει ο μέσος πολίτης. Κοινώς, δεν τον αφορούν.

Η χώρα σέρνεται στα χώματα και εμείς, ακόμα, δεν έχουμε ξεπεράσει τα σημεία που διακρίνουν τη βαλκανική καχεξία από το ευρωπαϊκό κεκτημένο

Ναι, φυσικά οι παρεμβάσεις στον Τύπο και στη Δικαιοσύνη πλήττουν την ποιότητα του πολιτεύματος, όμως, με συγχωρείτε, αυτή η κουβέντα επιβεβαιώνει και τον πρωτογονισμό του. Η χώρα σέρνεται στα χώματα και εμείς, ακόμα, δεν έχουμε ξεπεράσει τα σημεία που διακρίνουν τη βαλκανική καχεξία από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Θα πείτε ότι η κατάπτωση εκπορεύεται, μεταξύ άλλων, από τη διαπλοκή των συμφερόντων και τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης. Σωστό. Για αυτό και είναι ακόμα νωρίς για να συζητήσουμε πώς θα σώσουμε τη χώρα -αν, φυσικά, σώζεται στην κατάσταση που έχει περιέλθει. Αν όλα αυτά είχαν τακτοποιηθεί πολιτικά και θεσμικά, τώρα θα παρακολουθούσαμε αντιπαράθεση ιδεών και σχεδίων σωτηρίας της χώρας. Πιθανότατα δε, δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ.

Ολα αυτά που συμβαίνουν, λοιπόν, στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης, είναι σημάδια ακμής στο ανώριμο πρόσωπο της Δημοκρατίας μας. Και, εκ των πραγμάτων, αφαιρούν τη δημιουργικότητα από τον πολιτικό λόγο. Μπορεί συχνά να εγκαλούμε τα κόμματα για έλλειψη φαντασίας (ή ρεαλισμού) και προτάσεων, όμως, μεταξύ μας, δεν υπάρχουν και τα αντίστοιχα ερείσματα. Η πολιτική μαθαίνει ακόμα το αλφάβητο, θέλει δρόμο, τελικά, μέχρι να αρθρώσει ουσιαστικό λόγο και προτάσεις. Είναι και το άλλο: τι έχει απομείνει στο σύστημα εξουσίας; Οι προνομιακές σχέσεις με το χρήμα και τους μηχανισμούς επιρροής. Η πραγματική πολιτική φτάνει εδώ με e-mail.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News