Η λατρεία της οικογένειας, της φυλής, του τόπου, της πατρίδας είναι χαρακτηριστικό των κοινωνιών που διατηρούν ακόμα «πρωτόγονα» στοιχεία στις παραδόσεις τους. Επειδή όμως, σε όλες τις κοινωνίες, η πολιτιστική ταυτότητα συνεχίζει να ενισχύεται  με έναν γλαφυρό «πρωτογονισμό», δεν μπορούμε να καταδικάσουμε τις συνήθειες μας, για χάρη ενός ανώτερου πολιτισμού. Για χάρη δηλαδή, ενός κώδικα αξιών, που θα αξιολογεί τον άνθρωπο ή την ομάδα ως φορέα  απόλυτης αξιοκρατίας και ηθικού δικαίου.

Είναι σαφές ότι διεκδικούμε έναν κόσμο όπου η οικογένεια για παράδειγμα, είναι θεσμός και όχι ομάδα περιφρούρησης ιδιοτελών συμφερόντων. Επίσης ο σεβασμός στη «φυλή», κυρίως μας ενδιαφέρει ως στοιχείο πολιτιστικής κληρονομιάς και όχι ως  όπλο φονταμενταλισμού. Φαντάζομαι ότι δεν επιθυμούμε  να γίνουμε ποτέ Λιβύη στην μετά Καντάφι εποχή, πολεμώντας οι Καραγκούνηδες με τους Βλάχους, για την ηγεμονία της Θεσσαλίας…

Σε κάθε περίπτωση όμως, έχουμε μία τάση νεποτισμού και οικογενειοκρατίας, ως χώρα και ως πολιτικό σύστημα, στους δύο αιώνες του νεοελληνικού κράτους. Από την εποχή των οπλαρχηγών και των κατσαπλιάδων ως τις σύγχρονες πολιτικές οικογένειες που «άλωσαν» το ελληνικό Δημόσιο. Αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία, η οικογένεια και η προστασία των μελών της αποτέλεσε ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα συντήρησης των Ελλήνων ακόμα και σε οικονομικές κρίσεις, όπως η σημερινή. Υπάρχουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι που πιστεύουν ότι, αν η Γερμανία ή οι ΗΠΑ αντιμετώπιζαν μια τέτοια κατάσταση, θα είχε προκληθεί εμφύλιος ή θα είχαν διαλυθεί. Αρα λοιπόν, η οικογένεια στηρίζει και προστατεύει τους Ελληνες σε οτιδήποτε χρειαστούν.

Μέχρι σήμερα βέβαια οι παλιές δεξιές οικογένειες και στη συνέχεια, οι «ημίαιμες» αριστερές του ΠΑΣΟΚ είχαν την πρωτοκαθεδρία στους διορισμούς. Ε, ήρθε η ώρα και για τους γνήσιους Αριστερούς. Φυσικό δεν είναι ο νεποτισμός που ανακυκλώνεται ως τάση να συμπαρασύρει στο πλιάτσικο και τους νεόκοπους σωτήρες του έθνους;

Είναι επομένως, πολύ φυσιολογικό η τάση αυτή να ακολουθεί τους πάντες σε κάθε ατομική ή δημόσια δράση. Όταν μάλιστα, συνοδεύεται από το «ηθικό πλεονέκτημα» της ιδεολογίας, τότε όλοι έχουν έναν λόγο παραπάνω να το δικαιολογούν. Τι καλύτερο από μία πατριωτική  ή από μία αριστερή οικογένεια; Kαι οι δύο έχουν σπουδαίους προγόνους, ο «αγώνας» αποτελεί στοιχείο της ταυτότητάς τους και η συμβολή τους στη «φυλή» ή στο κόμμα είναι παροιμιώδης και για τους υπόλοιπους. Είτε είναι καλοί πατριώτες Χριστιανοί είτε καλοί αγωνιστές Αριστεροί, η κοινωνία τους έχει ανάγκη και οπωσδήποτε αξίζουν κάτι παραπάνω σε αξιώματα και βιοπορισμό!

Μέχρι σήμερα βέβαια οι παλιές δεξιές οικογένειες και στη συνέχεια, οι «ημίαιμες» αριστερές του ΠΑΣΟΚ είχαν την πρωτοκαθεδρία στους διορισμούς. Ε, ήρθε η ώρα και για τους γνήσιους Αριστερούς. Φυσικό δεν είναι ο νεποτισμός που ανακυκλώνεται ως τάση να συμπαρασύρει στο πλιάτσικο και τους νεόκοπους σωτήρες του έθνους; Γιατί τέτοια έκπληξη από όλους μας; Δε ξέρω αλλά μου περνάει από το μυαλό μην τυχόν ζηλεύουμε λίγο και καταστέλλουμε ευσεβείς πόθους επειδή δεν έχουμε την ίδια περίοπτη θέση όπως οι άλλοι. Ίσως γιατί η δική μας οικογένεια δεν διέθετε ποτέ κάποιον ευπατρίδη ή έστω κάποιον αγωνιστή του ΕΑΜ…

Εν πάση περιπτώσει, θα περάσει κι αυτό. Συγγενείς είναι, θα τελειώσουν. Οι άλλοι διόριζαν όλη την εκλογική τους περιφέρεια! Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Τα ζήτημα είναι να κρύψουμε δια παντός το βάζο με το μέλι, για να μην το κατεβάζει ο μικρός  από το ντουλάπι. Να φτιάξουμε ένα κράτος που να μην θέλει κανείς να διοριστεί και να τον παρακαλάμε να το κάνει για κάποιο διάστημα, από υποχρέωση. Να, κάτι σαν τον στρατό. Ποιος τρελάθηκε να πάει φαντάρος στα σύνορα..; Έρχεται η ώρα όμως και δεν μπορείς να ξεφύγεις. Και από την άλλη, να περάσουμε από τη πρωτόγονη φάση της «ιερής» οικογένειας, στην οικογένεια -θεσμό όπου ο πολιτικός χαρακτήρας της  δεν θα υποκαθιστά το κράτος δικαίου και την συλλογικότητα της πολιτείας.

Για να δούμε. Όλα είναι θέμα ωριμότητας. Μπορεί κάποτε να μας συμβεί…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News