Το πρότυπο στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού με ανθρώπους αποκλειστικά των κυβερνώντων κομμάτων δεν είναι σημερινό. Κατά τούτο δεν προκαλεί καμιά εντύπωση ότι το ακολουθεί και η κυβέρνηση Τσίπρα. Και καλά θα κάνουν τα άλλα κόμματα, που έχουν κυβερνήσει (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), να αφήσουν κατά μέρος τις οιμωγές περί «κατάληψης του κράτους» από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Ακριβώς το ίδιο έκαναν και αυτά. Μόνο κόμματα που δεν κυβέρνησαν δικαιούνται να λένε τέτοια (εν προκειμένω το Ποτάμι παρουσιάζει κάποιες ενδιαφέρουσες προτάσεις).

Αυτό που ξενίζει σήμερα δεν είναι τα κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ (και ολίγα από την καραμανλική Δεξιά), που διορίζονται στις χιλιάδες θέσεις του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Αλγεινή εντύπωση προκαλεί το πλήθος των συγγενικών – και άλλων κολλητών – προσώπων, που διορίζουν αβέρτα οι υπουργοί. Σύζυγοι, σύντροφοι, γιοι και κόρες, αδερφοξάδερφα, ανίψια κα πάει λέγοντας. Το κακό γιγαντώθηκε από τότε που διορίστηκε στο υπουργείο Εξωτερικών ένα εξάδελφος του Πρωθυπουργού.

Σπεύδω να ξεκαθαρίσω ότι, μέσα σε αυτήν τη γενίκευση, αδικούνται άνθρωποι. Σίγουρα, ακόμα και μεταξύ αυτών των συγγενών, υπάρχουν άνθρωποι αξιόλογοι, με προσόντα, που θα άξιζαν τη θέση που πήραν. Όμως, δεν έπρεπε να την πάρουν, ακριβώς λόγω της συγγενικής τους σχέσης. Και ήταν πολύ κακό το σήμα που έστειλε ο Αλέξη Τσίπρας. Αυτό φαίνεται τώρα με την – χωρίς καμιά τσίπα – στάση των υπουργών, που διορίζουν όποιον συγγενή βρουν μπροστά τους και προκαλούν αντιδράσεις ακόμα και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Η στάση του σημερινού Πρωθυπουργού να αποδέχεται το μοντέλο του νεποτισμού προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση για έναν επιπλέον λόγο, που θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε.

Απαράδεκτα πράγματα. Η λύση είναι απλή. Την υπέδειξε ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. «Αν», είπε, «μεταξύ των υποψηφίων προς διορισμό ο καλύτερος είναι συγγενής μας, να διορίζουμε τον δεύτερο καλύτερο»

Στη Μεταπολίτευση – ας μην πάμε πιο πίσω, αν και το φαινόμενο υπάρχει από καταβολής τους ελληνικού κράτους – κυριάρχησαν τρεις δυναστείες πολιτικών: Καραμανλή, Παπανδρέου, Μητσοτάκη. Οι δύο πρώτες ανέδειξαν δύο Πρωθυπουργούς, η τρίτη έναν. Και οι τρεις ακολούθησαν το οικογενειοκρατικό μοντέλο. Παιδιά και αδέλφια τους έγιναν υπουργοί, βουλευτές κτλ.

Μόνο δύο εκλεγμένοι Πρωθυπουργοί δεν το ακολούθησαν. Απολύτως ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος δεν διόρισε κανένα συγγενή του και είχε προσωπική αλλεργία στα ρουσφέτια (με την ευκαιρία, ας διαβάσει ο κ. Τσίπρας το τελευταίο βιβλίο του, θα καταλάβει πολλά).  Και ο Αντώνης Σαμαράς, αν και εκείνος γέμισε τον κρατικό μηχανισμό με συμπατριώτες του Μεσσήνιους.

Καραμανλήδες, Παπανδρέου και Μητσοτάκηδες, λοιπόν, διόριζαν τους συγγενείς τους. Ο σημερινός Πρωθυπουργός φιλοδοξεί να τους μιμηθεί; Σκοπεύει να δημιουργήσει τη δυναστεία Τσίπρα;

Απαράδεκτα πράγματα. Η λύση είναι απλή. Την υπέδειξε ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. «Αν», είπε, «μεταξύ των υποψηφίων προς διορισμό ο καλύτερος είναι συγγενής μας, να διορίζουμε τον δεύτερο καλύτερο» (εδώ). Πολύ σωστά. Οι συγγενείς των πολιτικών ας πάνε να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στον ιδιωτικό τομέα. Και όταν οι συγγενείς τους δεν θα είναι στην εξουσία, ας διαγωνιστούν επί ίσοις όροις με τους άλλους (ΑΣΕΠ), για να μπουν στο Δημόσιο.

Αυτή είναι η λύση για μια κυβέρνηση μόλις ενός έτους, η οποία συναγωνίζεται σε φαυλότητα – σε αυτόν τον τομέα – τις άλλες που έμειναν πολλές τετραετίες. Εκτός αν ο κ. Τσίπρας σκοπεύει να χτίσει τη δική του δυναστεία και γι’ αυτό αφήνει τους υπουργούς του να διορίζουν συγγενείς και κολλητούς χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News