Ο Αλέξης είναι νέος ο ίδιος, αλλά δεν αγαπάει τους συνομηλίκους του. Και κυρίως, αδιαφορεί για τους επόμενους. Ολους αυτούς τους χαμογελαστούς εφήβους που ξεκαρδίζεται μαζί  τους, όταν τον συναντούν. Αλλά περισσότερο απ΄ όλους, ο Αλέξης δεν νοιάζεται για εκείνο το κοριτσάκι που τον ρώτησε αυθόρμητα «πώς σε λένε;», όταν πήγε  για τα κάλαντα στο Μαξίμου, τα Χριστούγεννα. Του αρέσει να κάνει παρέα με νέους, να λέει αστειάκια, να κάνει χαρούλες, αλλά μέχρι εκεί. Ο Αλέξης  γενικότερα, μου θυμίζει εκείνους τους  ευχάριστους «φίλους» που είναι καταπληκτικοί στην παρέα αλλά σε γράφουν κανονικά όταν τους χρειάζεσαι.

Το Ασφαλιστικό που προτείνει η κυβέρνησή του, δείχνει ξεκάθαρα την αδιαφορία του για τους νέους. Αν τελικά συμφωνηθεί με τους δανειστές. Δείχνει το πώς αντιλαμβάνονται για άλλη μία φορά, την συνολική υπόσταση της κοινωνίας, με την αγωνία τους για το κεκτημένο παρελθόν και την αδιαφορία τους για αυτό που έρχεται στα επόμενα χρόνια.

Για πολλούς λόγους, ο Τσίπρας γυρίζει την πλάτη του στο μέλλον της χώρας: Μειώνοντας  τα ποσοστά αναπλήρωσης του  ανταποδοτικού τμήματος για όσους συνταξιοδοτηθούν μετά το 2018, είναι σαν να δημιουργεί μία τρύπα που θα πρέπει και πάλι να αναθεωρηθεί. Προσπαθεί να συνυπολογίσει και τους τωρινούς συνταξιούχους στον τρόπο υπολογισμού της ανταποδοτικής σύνταξης, ταυτόχρονα, δεν λύνει το θέμα της βιωσιμότητας των επικουρικών ταμείων και αυξάνει τις εργοδοτικές εισφορές στις επικουρικές συντάξεις!

Οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι γίνεται μια τεράστια προσπάθεια να μετατοπιστεί και πάλι το πρόβλημα για αργότερα. Να γίνει ακόμα πιο δύσκολη η ζωή των εργοδοτών, να κλείσουν κι άλλες επιχειρήσεις, να αυξηθεί το ποσοστό της μαύρης εργασίας και να μεγαλώσει η ανεργία. Εν τω μεταξύ, τίποτα δεν φαίνεται να διασφαλίζει ακόμα και τις υφιστάμενες συντάξεις μετά το 2018 κι ας επιμένουν με απίστευτο θράσος, ο Κατρούγκαλος και η Γεροβασίλη.

Ολα λοιπόν, γίνονται για να συντηρηθεί, με το ζόρι, ένα αδιέξοδο παρόν που δεν φαίνεται να μπορεί  να λειτουργήσει. Να παραταθεί ένα ασφυκτικό περιβάλλον κρατισμού με αποκλειστικό στόχο την προστασία των παλιών συνταξιούχων που αποτελούν την βασική πηγή συντήρησης των οικογενειών τους. Να συνεχιστεί δηλαδή μια στατική κατάσταση, θυσιάζοντας τους νέους στο βωμό της  παραπλανητικής  ευδαιμονίας τους και της εξάρτησής τους από τις συντάξεις των παππούδων τους.

Σε κάθε περίπτωση όμως, δύσκολα ο κρατισμός θα μπορέσει να υπερασπιστεί  τα κεκτημένα του. Υπάρχουν δεσμεύσεις στο Μνημόνιο που θα πρέπει να τηρηθούν και δυστυχώς θα πρέπει να μας τις θυμίσουν  και πάλι οι ξένοι. Ισως, όλες αυτές να είναι απέλπιδες κινήσεις εντυπωσιασμού, για να φτάσουμε στα όρια του εκβιασμού. Αλλωστε, δεν νομίζω  ότι μπορεί ένα τέτοιο νομοσχέδιο να περάσει αναίμακτα από τη Βουλή.

Οπως  και να ΄χει όμως, αποδεικνύεται για άλλη μία φορά, ο απίστευτος αμοραλισμός των συστημάτων εξουσίας της κοινωνίας μας απέναντι στους νέους. Και το μιντιακό και το πολιτικό σύστημα ανέκαθεν, χρησιμοποιούσαν  τη νεότητα για να στηρίξουν τον άκρατο λαϊκισμό τους. Μόνο για αυτό τον λόγο. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να προτάξουν το όραμα της μελλοντικής Ελλάδας και να αγαπήσουν τις νέες γενιές με την ανιδιοτέλεια της ευθύνης που επέβαλε αξιακά η θέση και ο θεσμισμένος τους ρόλος. Από τις εκπομπές του Αυτιά ως τις πολιτικάντικες κορώνες των ακραίων λαϊκιστών, ο συνταξιούχος ήταν ο καλύτερος «πελάτης».

Αυτή είναι λοιπόν η πικρή αλήθεια για το Ασφαλιστικό κι ακόμα πιο πολύ για τον Τσίπρα που υποδύεται έναν ταπεινό και «προδοτικό» ρόλο. Από τη μία, πλασάρει το νεανικό του προφίλ ως εγγύηση και από την άλλη συμμετέχει στην προδοσία που υφίστανται οι επόμενες γενιές, για χάρη της εξουσιομανίας των λίγων.

Δυστυχώς ο Αλέξης δεν είναι ούτε ο ίδιος στην πραγματικότητα, νέος. Ισως γι αυτό δεν μπορεί να σεβαστεί και να  αγαπήσει τους νέους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News