Η timeline μου διαβάζει ένα κομμάτι που έγραψε ο Δημήτρης Φύσσας στην Athens Voice, περιγράφοντας το τέλος του ως αυτοαπασχολούμενος. «Το ελληνικό κράτος με κατάφερε να του χρωστάω, εγώ που πάντα πλήρωνα τους φόρους μου στην ώρα τους. Κι αν συνέχιζα αυτοαπασχολούμενος, το χρέος μου θ’ αυξανόταν κι άλλο.» Εκλεισε, λοιπόν, τα βιβλία του και λίγο πριν πατήσει τα εξήντα ψάχνει δουλειά ως μισθωτός. Δεν αποκλείεται βέβαια να συμβιβαστεί και με κανένα «μαύρο» μεροκάματο, αλλά, αυτό θα μείνει ανάμεσα στον ίδιο και στο πορτοφόλι του. Αν το έκανε νωρίτερα, τα βιβλία του θα έμεναν ανοιχτά, απλωμένα σαν λευκά σεντόνια. Κοινώς αν δούλευε με «μαύρα», έκλεβε την εφορία και δεν άνοιγε τα ειδοποιητήρια του ΤΕΒΕ/ΟΑΕΕ, τώρα μπορεί και να του είχε μείνει κάτι κάτω από το στρώμα.

Εχθρική χώρα στην επιχειρηματικότητα

Ο Φύσσας την πάτησε όπως οι περισσότεροι συνεπείς ελεύθεροι επαγγελματίες. Και, όχι, δεν φταίει η κρίση, το μνημόνιο και η τρόικα. Η Ελλάδα είναι μία εχθρική χώρα προς την επιχειρηματικότητα, ειδικά τη μικρή και τη μεσαία. (Είναι και προς τη μεγάλη, απλώς, εκεί ανοίγονται και εναλλακτικές οδοί.) Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι που επιχειρούν δεν εντάσσονται εύκολα σε μία κατηγορία πολιτικού ακροατηρίου. Εκ των πραγμάτων η ιεράρχηση τους, ως πολιτικό κοινό, ακολουθεί τους δημοσίους υπαλλήλους, τους μισθώτους και τους συνταξιούχους. Δεν υπάρχει πολιτικός λόγος που να παράγεται και να απευθύνεται σε ανθρώπους με επιχειρηματική δραστηριότητα. Ενας ψίθυρος να ακουστεί και θα καταχωρηθεί ως ανάλγητη νεοφιλελεύθερη προσέγγιση. Και εδώ υπάρχει η μεγάλη αντίφαση: ενώ παραδοσιακά λέμε ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και η μικρομεσαία επιχείρηση είναι ο κορμός της ελληνικής οικονομίας, η πολιτική συμπεριφέρεται λες και διοικεί μία χώρα δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων.

Τι έκανε, ας πούμε, το παλιό ΠΑΣΟΚ; Μόνταρε θεολογικού τύπου σοσιαλιστική ηθική πάνω σε έναν κρατισμό πελατειακών σχέσεων

Ε, με αυτά τα συστατικά διαμορφώνεται και η ευρύτερη κουλτούρα. Θα έχετε παρατηρήσει, ας πούμε, τα αρνητικά φορτία που μεταφέρει ένας τίτλος όταν αρχίζει από το «σε ιδιώτες». Το ιδιωτικό υστερεί έναντι του δημοσίου ακόμα και ως προς το ηθικό βάρος. Το δημόσιο θεωρείται εξ ορισμού φορέας κοινωνικής προόδου, ακόμα και όταν λειτουργεί ως θερμοκήπιο διαφθοράς. Ετσι βολεύτηκαν όλοι. Τι έκανε, ας πούμε, το παλιό ΠΑΣΟΚ; Μόνταρε θεολογικού τύπου σοσιαλιστική ηθική πάνω σε έναν κρατισμό πελατειακών σχέσεων. Το κράτος έπαιρνε από τους ιδιώτες τις προβληματικές επιχειρήσεις και έκανε μπίζνες με το κόμμα και τους ψηφοφόρους του. Στο τέλος οι διαχειριστές του κράτους πουλάνε προστασία σε όσους θέλουν να επιχειρήσουν. Οχι πώς η αστική τάξη είναι αθώα για τη δυσφήμηση της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ευθύνεται δια της απουσίας της. Μετρήστε τα παλιά, βαριά τζάκια και βάλτε από δίπλα για πόσους αεριτζήδες και λαμόγια έχετε ακούσει. Ποιοι είναι περισσότεροι; Και επειδή το κακό είναι μεταστατικό, δεν ξέρεις πια που βρίσκεται η αρχή του κύκλου: στο άθλιο κράτος που εξωθεί τον ελεύθερο επαγγελματία στη φοροδιαφυγή ή στον ελεύθερο επαγγελματία που φοροδιαφεύγει, υπονομεύοντας το κράτος;

Ανάπτυξη του Αγίου Πνεύματος ανήμερα…

Εντάξει, μην πάμε μακριά. Εντός του έτους, όπως λένε και οι υπουργοί, η χώρα θα μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Πώς, όμως, μπορεί να συμβεί αυτό όταν ακόμα και η μικρή επιχειρηματικότητα διώκεται με την αύξηση φόρων και εισφορών; Και για να φέρεις ανάπτυξη, δεν χρειάζεται, απλώς, να προσελκύσεις επενδύσεις. Πρέπει να επαναπατρίσεις εκείνους που πήραν τα μάτια και την επιχείρηση τους και πήγαν στη FYROM και στη Βουλγαρία. Εντάξει. Ο Τέρενς Κουίκ είπε ότι η ανάπτυξη θα έρθει το καλοκαίρι. Μη έρθει μόνο τριήμερο Αγίου Πνεύματος και λείπουμε, να βρει κάποιον εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News