«Το άτομο που έχει γεννήσει παιδί» είναι ο όρος που προτείνεται να αντικαταστήσει τον παλιομοδίτικο ως μη πολιτικά ορθό όρο «Μητέρα» στο Ελβετικό Δίκαιο, από την Εθνική Επιτροπή Ηθικής (Nationale Ethikkommission (NEK) της Ελβετίας. Oπως γράφει στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο της η Birgit Schmid στην Neue Zuercher Zeitung (7/5/21), στις ημέρες μας ο όρος «μητέρα» έχει τεθεί σε αμφισβήτηση καθώς προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τη Βιολογία και ο αριθμός των ταυτοτήτων που συνδέονται με το φύλο αυξάνεται, ξεπερνώντας τα δύο μόνο φύλα «άνδρας» και «γυναίκα». Η παραμονή μόνο αυτών των δύο όρων στο δίκαιο κρίνεται από την επιτροπή προβληματική γιατί εμποδίζει τον αυτοπροσδιορισμό της ταυτότητας, ενώ από την άλλη πλευρά η χρήση τους ενέχει και νομικές συνέπειες, όπως π.χ. ότι ο άνδρας έχει υποχρέωση στρατιωτικής θητείας, ενώ μια γυναίκα μπορεί να δικαιούται σύνταξη σε μικρότερη ηλικία.

Αναζητώντας περισσότερα στοιχεία βρήκα στις ειδήσεις της Ελβετικής Ραδιοφωνίας αναφορά στις προτάσεις της ΝΕΚ για τη θέση και τον ρόλο του φύλου στο Δίκαιο, όπως και ανάλυση για την κατάργηση της διάκρισης μεταξύ «άνδρα» και «γυναίκας». Εισηγείται λοιπόν η επιτροπή αυτή την εισαγωγή και άλλων όρων στο Δίκαιο, πέραν αυτών των δύο, καθώς «οι ρόλοι είναι σημαντικότεροι από το (βιολογικό) φύλο». Μέσα στους προβληματισμούς της προέδρου αυτής της επιτροπής Andrea Büchler, καθηγήτριας του Δικαίου, στο Δίκαιο «Μητέρα θεωρείται το άτομο που έχει γεννήσει το παιδί. Ετσι, το καθοριστικό κριτήριο, για το αν ένας άνθρωπος μπορεί να οριστεί ως μητέρα είναι η γέννηση και όχι το φύλο». Με την αντικατάσταση του όρου «μητέρα» με το «άτομο που έχει γεννήσει το παιδί» θα μπορεί να περιλαμβάνονται πχ. και άνδρες μετά από αλλαγή φύλου.

Μετά λοιπόν τις μετονομασίες των δρόμων, το γκρέμισμα των αγαλμάτων, την απόσυρση βιβλίων από την κυκλοφορία, το σταμάτημα εκπομπών και παραστάσεων μέσα στη γενίκευση της κουλτούρας της ακύρωσης (cancel culture) έχουμε τώρα και την απόπειρα απόσυρσης λέξεων – και τι λέξεων…

Οπως σημειώνει πολύ ωραία η Birgit Schmid, «οι “προοδευτικοί” (τα εισαγωγικά δικά μου) θέλουν να απελευθερώσουν τη Μητέρα από τον δουλοπρεπή της ρόλο, αλλά με αυτόν τον τρόπο απαξιώνουν ένα μεγάλο μέρος των γυναικών που είναι περήφανες γι’ αυτόν τον ρόλο τους, ενώ από την άλλη πλευρά, όσες γυναίκες καταπιέζονται δεν πρόκειται να βοηθηθούν με το να πάψουν να λέγονται μητέρες». Και συνεχίζοντας η Schmidt αναφέρει την γερμανίδα αριστερή πολιτικό Sahra Wagenknecht που έγραψε στο νέο βιβλίο της ότι «οι αριστεροί ασχολούνται ευχαρίστως με φραστικές βελτιώσεις αντί να ενδιαφέρονται για τους ίδιους τους ανθρώπους», ενώ, κλείνοντας το άρθρο της, τονίζει ότι η λέξη αυτή με τις τόσες παραλλαγές στις γλώσσες του κόσμου σημαίνει πολύ περισσότερα από «το άτομο που μας έχει γεννήσει».

Ο Πλάτων και ο κόκορας του Διογένη

Αυτή η τελευταία παρατήρηση αποδίδει πολύ ωραία της αστοχία όσων αναζητούν ορισμούς για να αντικαταστήσουν υποτίθεται με ακρίβεια τις πολύσημες λέξεις που βρίσκονται εν χρήσει στις διάφορες γλώσσες και μου θύμισε μια χαρακτηριστική σκηνή από την ιστορία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, που αποδίδει με ακρίβεια της αποτυχία που έχουν τέτοιοι (υποτίθεται) ακριβείς ορισμοί. Κάποτε, λοιπόν, ο Πλάτων όρισε τον άνθρωπο ως «ζώον δίπουν άπτερον» (ζώο δίποδο χωρίς φτερά), οπότε ο Διογένης ο Κυνικός πήρε έναν κόκορα, τον μάδησε και πήγε στην Αγορά λέγοντας «αυτός είναι ο άνθρωπος του Πλάτωνα»!

Βέβαια, η ιστορία αυτή εντάσσεται στις φιλοσοφικές αναζητήσεις, ενώ τώρα έχουμε άλλη μία εκδήλωση ενός φαινομένου της πολιτικής ορθότητας που διαρκώς γενικεύεται. Οχι πολλά χρόνια πριν, ο ιστορικός Σάμιουελ Χάντιγκτον είχε γράψει για τον επερχόμενο Πόλεμο των Πολιτισμών. Υποβάλλω την ιδέα ότι αυτή τη στιγμή στη Δύση βρισκόμαστε μπροστά στην ανάδυση ενός άλλου πολέμου, εμφυλίου αυτή τη φορά, που βάλλει εκ των έσω εναντίον βασικών αξιών της δημοκρατικής κουλτούρας, στο όνομα της δημοκρατίας. Δημοκρατίας, που τώρα νοείται ως σεβασμός ενός αντιφατικού συνόλου δικαιωμάτων επιμέρους μειοψηφιών, που, όχι μόνο απαιτούν τη δική τους αναγνώριση, αλλά και την περιστολή των δικαιωμάτων της πλειοψηφίας, η οποία όλο και πιο πολύ τους αντιμετωπίζει ενοχικά. Ετσι, από τα συνθήματα του γαλλικού Μάη του ’68, όπως το «απαγορεύεται το απαγορεύεται» ή και πιο πριν με το πρόταγμα του Μαρξ για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων των ανθρώπινων ικανοτήτων, ξαναφτάσαμε στις παραλλαγές της ορθοπολιτικής θεώρησης του ανθρώπου ως «ζώον δίπουν άπτερον».

Οπως και, στο όνομα της πολιτικής ορθότητας, με την αντικατάσταση της «μητέρας» με το «άτομο που γεννά ένα παιδί».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News