Αν πετάξεις έναν πολιτικό στη θάλασσα, από τη μία θα ψάχνει σωσίβιο και από την άλλη θα κοιτάζει τις δημοσκοπήσεις. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν στο Μαξίμου παίρνουν δημοσκοπήσεις αυτές τις μέρες. Αν το κάνουν, δεν αποκλείεται να ζητούν και κορνίζες για τα αποτελέσματα. Τα ποσοστά που θα βλέπει τώρα ο Μητσοτάκης, δεν πρέπει να τα έχει ξαναδεί Πρωθυπουργός τις τελευταίες δεκαετίες.

Ναι, οι συνθήκες δεν είναι ομαλές. Επίσης σε περιόδους κρίσης, οι πολίτες έχουν την τάση να συσπειρώνονται γύρω από τις ηγεσίες. Λογικό. Παρακολουθώντας, όμως, το τελευταίο διάγγελμα του Μητσοτάκη αναρωτήθηκα το εξής: στέκεται, πράγματι, τόσο σωστά ή, απλώς, τον ευνοεί σκανδαλωδώς η σύγκριση με τον προκάτοχό του; Νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο. Και ο Τσίπρας προσπαθεί να επιβεβαιώσει αυτό το συμπέρασμα. Εκανε μία δήλωση για τα οικονομικά μέτρα, με την οποία κατηγορούσε τον Μητσοτάκη για εμμονή στις νεοφιλελεύθερες απόψεις του. Λίγες ώρες μετά βγήκε ο Μητσοτάκης και μόνο που δεν του έκανε πατ-πατ στην πλάτη. Το έχουν αυτό το χαρακτηριστικό οι κρίσεις. Αν η ηγεσία ανταποκρίνεται στην πίεση και στις απαιτήσεις, δεν μένει και αρκετός χώρος για άλλες φωνές.

Θυμηθείτε λίγο σε τι κατάσταση ήταν ο Μητσοτάκης πριν από δύο μήνες. «Ετρωγε ξύλο» ανάμεσα στα ΜΑΤ και στους κατοίκους των νησιών, με την κρίση του Μεταναστευτικού έτοιμη να εκραγεί στα χέρια του και, στην καλύτερη περίπτωση, να του ακρωτηριάσει μερικά δάχτυλα. Και παράλληλα ξεκινούσε μία γκρίνια για «τον Άδωνι που ξεφεύγει», τα πολλά ταξίδια και τις selfies με τη Μαρέβα, το επιτελικό κράτος και πάει λέγοντας. Όχι τίποτα το δραματικό, αλλά από αυτά που αρχίζουν και ξύνουν την εικόνα και μπορούν να προκαλέσουν φθορά ως το τέλος της τετραετίας. Και τότε ήρθαν οι δύο στραβές στη βάρδια.

Αν χανόταν το παιχνίδι στον Εβρο, η χώρα θα είχε αποσταθεροποιηθεί. Φανταστείτε μόνο τι θα είχε συμβεί έτσι και μερικές χιλιάδες διέσχιζαν τα σύνορα. Η κρίση θα γινόταν υπαρξιακή για μία χώρα που δεν μπορεί να εξασφαλίσει το στοιχειώδες, δηλαδή το απαραβίαστο των συνόρων της. Και μετά άρχισαν να σκάνε τα κρούσματα του κορονοϊού. Αυτή είναι μία κρίση που, όσο και αν δείχνει ελεγχόμενη, βρίσκεται ακόμα στην αρχή της, δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί, δεδομένης και της δομικής ανεπάρκειας που αντιμετωπίζουν κρίσιμοι τομείς του συστήματος Υγείας. Ωστόσο, μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση επιδεικνύει γρήγορα αντανακλαστικά, προτάσσοντας σαφώς το αγαθό της Υγείας έναντι του οικονομικού κόστους -αυτό δεν είναι σε όλες τις χώρες αυτονόητο. Θλιβερή εξαίρεση αποτελεί η στάση της έναντι της Εκκλησίας και η καθυστέρηση στην ανάληψη αποφασιστικών πρωτοβουλιών.

Προς το παρόν, η εντύπωση που αποκομίζει ο μέσος πολίτης είναι ότι έχει κράτος και ηγεσία που λειτουργούν. Ενδεχομένως θα πείτε ότι, ούτως ή άλλως, οι υποδομές του κράτους είναι συγκεκριμένες με πεπερασμένους πόρους και σαφή όρια. Το κράτος, δηλαδή, θα λειτουργούσε με τον ίδιο τρόπο, όποιος και να ήταν στο Μαξίμου. Χμ, έτσι έρχονται στο μυαλό το Μάτι και η Μάνδρα. Η σύσκεψη στο Επιχειρησιακό της Πυροσβεστικής και οι δορυφορικές φωτογραφίες με τις «πολλαπλές εστίες εμπρησμού».

Ο Μητσοτάκης κέρδισε πόντους με τα διαγγέλματα του. Με το ύφος και τον λόγο του —εξαιρείται το cocooning που δεν το κατάλαβαν οι νέοι και οι ηλικιωμένοι, είναι πολύ 80s έκφραση… Με τις παραινέσεις και τις προειδοποιήσεις του. Κάπου διάβασα ότι αν συνεχίσει έτσι, θα εξελιχθεί σε «πατερούλη». Θα είναι η μετακίνηση του εκκρεμούς. Από τον κανακάρη, θα έχουμε περάσει στον πατερούλη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News