Το Μέγαρο Μαξίμου, με μια λιτή «διαρροή», απάντησε στις ομιλίες Σαμαρά και Καραμανλή, με τις οποίες επιτέθηκαν κατά μέτωπο στον Κυριάκο Μητσοτάκη, λέγοντας «δεν σχολιάζουμε πρώην πρωθυπουργούς». Σωστά τα είπε. Δεν σχολιάζουμε γενικά, ποτέ, τους πρώην, ιδιαίτερα όταν αυτοί γίνονται πικρόχολοι. Ακόμη πιο ιδιαίτερα, όταν είναι οι χειρότεροι πρώην που είχαμε ποτέ.

Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής ευθύνονται προσωπικά για μερικές από τις βαρύτερες ήττες που έχει υποστεί ποτέ το κόμμα τους. Και όχι μόνο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να εκνευρίζεται βλέποντας τον Σαμαρά να επαναλαμβάνει με τον ίδιο όσα είχε κάνει με τον πατέρα του, απλώς με διαφορετική αφορμή. Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είχε πέσει το 1993, ύστερα από έναν χρόνο εσωτερικής φαγωμάρας για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, το οποίο είχε διαχειριστεί ο ίδιος ο Σαμαράς ως υπουργός Εξωτερικών, αλλά είχε χρεωθεί τελικά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Το πνευματικό τέκνο του Μητσοτάκη δεν άργησε να στραφεί εναντίον του. Μέσα στον αναβρασμό, ο μεσσήνιος πολιτικός είχε βρει την ευκαιρία να αναδειχθεί ατύπως σε ηγέτη της συντηρητικής πτέρυγας της ΝΔ, των λεγόμενων «αβερωφικών».

Οταν ο Μητσοτάκης τον απέλυσε από υπ. Εξωτερικών, το 1992, ο Σαμαράς είπε ότι «ο καθένας γράφει την ιστορία του». Η δική του θα γραφόταν στις 30 Ιουνίου 1993, όταν αποσχίστηκε από τη Νέα Δημοκρατία και ίδρυσε την Πολιτική Ανοιξη. Το όνομα του κόμματος το εμπνεύστηκε, όπως είπε ο ίδιος, από τον Ελύτη. Ο Σαμαράς έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, παίρνοντας μαζί του κάτι απίθανους σαν τον Συμπιλίδη, και το ΠΑΣΟΚ επανήλθε στην εξουσία.

Παρ’ όλα αυτά, ύστερα από λίγα χρόνια εγκατέλειψε τον Ελύτη και επέστρεψε στη ΝΔ. Κυβέρνησε τη χώρα κερδίζοντας τον Γιώργο Παπανδρέου (σιγά το δύσκολο), αλλά χάνοντας κατά κράτος λίγο αργότερα από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Κώστας Καραμανλής συνετρίβη από το ΠΑΣΟΚ το 2009, αφήνοντας πίσω του μια διακυβέρνηση που δεν είχε αρχή, μέση και τέλος, με σκάνδαλα, ολιγωρίες και τη στρατοσφαιρική εκτίναξη του δημόσιου χρέους. Ο «μάλλον ανίδεος σε οικονομικά και δημοσιονομικά ζητήματα νομικός», όπως τον χαρακτήρισε το 2019 γερμανική εφημερίδα, «επισφράγισε στα έξι χρόνια της πρωθυπουργίας του την πορεία της χώρας του προς την καταστροφή του χρέους».

Παρέδωσε την εξουσία στον Γιώργο Παπανδρέου, τον οποίο όλοι μαζί παρακολουθήσαμε άναυδοι, λίγους μήνες αργότερα, να μας λέει από το Καστελόριζο ότι χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλά μας και πάμε για χρεοκοπία. Δεν καταλάβαμε από πού μας ήρθε, καθώς επί έξι χρόνια μάς έλεγαν άλλα.

Αυτοί οι δύο, τώρα, κάνουν «κοινό μέτωπο» δυσαρέσκειας εναντίον του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον οποίο κατηγόρησαν ευθέως ότι έχει δημιουργήσει μια μικρή και φοβική ΝΔ, ότι έχει κάνει τεράστια λάθη με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την «προοδευτική ατζέντα», ότι πορεύεται με βάση τη Μεγάλη Χίμαιρα του Κέντρου και ξεχνάει την παλιά, καλή, συντηρητική παράταξη.

Δεν ξέρω πώς αισθάνονται οι ψηφοφόροι της ΝΔ όταν τα βλέπουν αυτά, ξέρω ότι αν είσαι απέξω σε πιάνουν τα γέλια:

Είναι «φοβική και μικρή» η ΝΔ του Μητσοτάκη επειδή ανοίγεται προς το Κέντρο και τον κοινωνικό προοδευτισμό, αλλά θα είναι «ανοιχτή και μεγάλη» η ΝΔ που ονειρεύεται ο Σαμαράς, περιχαρακωμένη στα πέριξ του Βελόπουλου και με πολιτικές πέντε δεκαετιών πίσω…

Τα κάνει μαντάρα ο Μητσοτάκης στην οικονομία (που μπορεί και να τα κάνει, αλλά άλλο αυτό) και ξέρει πώς να τα κάνει σωστά ο Καραμανλής, ο οποίος δεν μπόρεσε να κάνει στοιχειώδη διαχείριση προ μνημονίων (οδηγώντας μας κατά πολύ σε αυτά), αλλά μπορεί να κάνει σήμερα…

Συγγνώμη, αλλά δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.

Δεν είναι σοβαρά πράγματα διότι δεν ζούσαμε σε άλλη χώρα τότε, ούτε έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Οχι όλοι τουλάχιστον.

Ζούμε πράγματι σε μια εποχή άκρατου πολιτικού καιροσκοπισμού, που τελικά δεν εκφράζεται μόνο με νεότερους σε ηλικία (πραγματική και πολιτική) αλεξιπτωτιστές.

Είδαν φως στα πολύ δεξιά Σαμαράς και Καραμανλής και μπήκαν να πάρουν μερίδιο της πίτας. Σου λέει, τώρα που γυρίζει, να παραστήσουμε το ανάχωμα στην ακροδεξιά, μετατρέποντας τη ΝΔ σε ένα κόμμα που ιδεολογικά θα της μοιάζει. Να πάρουμε ψηφαλάκια από το 3% της Λατινοπούλου. Ετσι κι αλλιώς κανείς από τους δύο δεν έχει κάτι να χάσει.

Ο Σαμαράς είναι βετεράνος της αναμπουμπούλας, ο δε Καραμανλής ανύπαρκτος.

Παίρνει το κόμμα τους 28% στις ευρωεκλογές και αντί να κοιτάξουν πώς θα το ενώσουν για να πάρει πίσω τις χαμένες ψήφους, θέλουν να το διαλύσουν, να ρίξουν τον Μητσοτάκη και να αφήσουν να παίζει στο Κέντρο το «έχω υπαρξιακά» ΠΑΣΟΚ και ο μονίμως υπό διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να δουν ότι όλη η χώρα έχει γίνει ένα απέραντο Κέντρο που αναζητά μετριοπαθείς και πραγματιστικές ευρέος φάσματος λύσεις, φυγοκεντρίζουν προς τα άκρα.

Προφανώς δεν είναι ιδεολογικό το θέμα τους. Είναι θέμα εξουσίας. Πολιτικού ναρκισσισμού.

Ο οποίος είναι οριζόντιος, σε όλο το πολιτικό πεδίο. Η χώρα έχει ένα σωρό θέματα και όλοι παλεύουν για τις καρέκλες.

Και εμείς ασχολούμαστε μαζί τους;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News