Κατ αρχάς οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι τον Σταύρο Θεοδωράκη δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Πέρασε από το τραπέζι που καθόμουν μια φορά το πάλαι ποτέ στο Αλάτσι και του σχολίασα την περίεργη ιδέα να έχει κόλλυβα στο μενού του. Με κέρασε μια ρακή και η γνωριμία μας έμεινε εκεί.

Ομως τον παρακολουθούσα πάντα ως δημοσιογράφο όταν έκανε εκπομπές ξεχωριστής ποιότητας και βέβαια αργότερα στην πολιτική.

Η αλήθεια είναι ότι απέτυχε. Το αναγνώρισε άλλωστε ο ίδιος, δεν χρειάζεται να του το επισημάνει κάποιος τρίτος.

Ο κόσμος περίμενε από αυτόν πολλά περισσότερα απ’ όσα φάνηκε ότι μπορούσε να δώσει. Δεν έγινε ο Ελληνας Μακρόν όπως ίσως φιλοδοξούσε. Δεν κατάφερε να εκφράσει αποτελεσματικά την ανάγκη σοβαρότητας και σύγχρονης μετριοπάθειας στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ισως αν δεν υπήρχε ο Μητσοτάκης να είχε εκ των πραγμάτων λίγο μεγαλύτερο πολιτικό κοινό για να μπορέσει να απευθυνθεί. Ίσως αν είχε επιλέξει να ενώσει τις δυνάμεις του μαζί του σε μια κρίσιμη περίοδο και αν δεν εξέπεμπε αυτή την περίεργη πολιτική αμφιθυμία τα πράγματα να ήταν αλλιώς.

Ο ίδιος πήρε τις αποφάσεις του και πλήρωσε το τίμημα.

Απογοήτευσε πρωτίστως τους υποστηρικτές του, αλλά ακόμα και κάποιους από τους αντιπάλους του που έβλεπαν ως θετική την ύπαρξη τέτοιων φωνών στην πολιτική αρένα. Ο διάλογος μεταξύ λογικών ανθρώπων στη Βουλή είναι θετικός ακόμα και όταν διαφωνούν.

Ομως δεν μπορεί να μην του αναγνωριστεί ότι προσπάθησε. Οτι το Ποτάμι έκανε σοβαρή και συστηματική κοινοβουλευτική δουλειά. Κατέθεσε τεκμηριωμένες πολιτικές προτάσεις. Ότι σε μια κοινή γνώμη που ψηφίζει πωλητές πρωτότυπων θεϊκών επιστολών χρειάζονταν ένα αντιστάθμισμα από πολιτικούς τύπου Θεοδωράκη.

Απειρία, αδυναμία, αυτοκαταστροφικότητα… Ενα άθροισμα χαμένων ευκαιριών και η διαχρονική επισήμανση του Ηράκλειτου ότι «η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του».

Ομως τα τόσο κακεντρεχή σχόλια που διαβάζω στα social media δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αναδεικνύουν τη χαιρεκακία των συντακτών τους. H προσπάθεια του Θεοδωράκη και της αξιόλογης ομάδας του αφήνει ένα στίγμα που δεν πάει χαμένο, έναν σύγχρονο τρόπο ορθολογικού πολιτεύεσθαι που αναγνωρίστηκε σημαντικός ακόμα και αν διαλύθηκε από τις αδυναμίες του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News