Ρώτησα κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, έναν πολιτικό που είχε περάσει από υπουργός να μου μιλήσει για την ημέρα που αναλαμβάνει κάποιος υπουργείο και εκείνος μου είχε πει: «Την ώρα που περπατάς προς το γραφείο σου γεμάτος περηφάνια και ορμή, οι άνθρωποι στα γραφεία βάζουν μεταξύ τους στοιχήματα: “Για να δούμε… Πόσο θα μείνει αυτός;”. Γιατί, επί της ουσίας, αυτοί είναι οι αμετακίνητοι, εσύ ο περαστικός. Αυτοί έχουν τη δύναμη. Και από την επομένη, σε παίζουν όπως θέλουν. Ακόμα και για μια πληροφορία που αναζητάς, εκείνοι ορίζουν τον χρόνο που θα τη λάβεις… Μπορεί και ποτέ. Αλλά και αν τη λάβεις, μπορεί να είναι ελλιπής γιατί υπάρχουν κάτω από το πρώτο “συρτάρι” εκατό υποσυρτάρια…Εν ολίγοις, η χειρότερη ψευδαίσθηση είναι ότι ο υπουργός είναι παντοδύναμος».

Από τότε πέρασαν χρόνια και η πληροφόρηση υπάρχει και σε ψηφιακή μορφή. Κάπως θα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Θα έχουν; Παρακολουθώ από χθες τη Δόμνα Μιχαηλίδου, υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων. Ναι. Ξέρω. Αντιλαμβάνομαι. Το θέμα που βγήκε στον Τύπο είναι σπαραξικάρδιο και εκτινάζει θυμό. Παιδιά που τα πήραμε από τραγικά περιβάλλοντα για να τους ζεστάνουμε την ψυχή και τα αποτελειώνουμε.

Παιδιά, που μην κάνετε ποτέ το λάθος να τα σκέφτεστε με δικούς μας κανόνες καθημερινότητας. Παιδιά που έζησαν βλέποντας τον πατέρα να χτυπάει ένεση, τη μάνα να τρικλίζει, τον παππού να ασελγεί, τη γιαγιά να σπρώχνει σε πορνεία, είδαν ερωτικές σκηνές εξ επαφής, βιασμούς, ξύλο, αγριάδα, όπλα, αστυνομίες, πείνα, εξαναγκασμό ζητιανιά, βιαιότητα. Εχει νόημα να συνεχίσω; Ξεπερνάνε τη φαντασία.

Η Δόμνα Μιχαηλίδου είναι αφοσιωμένη στο έργο της. Είναι αεικίνητη. Είναι ταμένη. Δεν δέχεται στο γραφείο της, επισκέπτεται κάθε μέρα τις δομές. Ενημερώνεται σε βάθος, σε ύψος, σε πλάτος και απευθείας. Γιατί τα γράφω αυτά; Οχι για να τη λιβανίσω, αλλά γιατί μέσα από το τελευταίο δράμα… Και πόσα άλλα πίσω από κλειστές πόρτες… Να δείξω ένα κράτος μικροομάδων που είναι οι αληθινές κυβερνήσεις. Αυτοί κυβερνούν.

Χθες, ακούγοντας τη Δόμνα Μιχαηλίδου ξανά και ξανά σε όλα τα κανάλια και στα ΜΜΕ, διάβαζα πίσω από τα λεγόμενά της τον άλλον αγώνα… Για παράδειγμα, άκουσα για «κοινωνικό σύμβουλο» που του ζητήθηκε να ελέγξει, αλλά δεν ήταν στα καθήκοντά του να ελέγξει την κατάσταση, αλλά το κτίριο που φιλοξενεί την κατάσταση… Αν οι διάδρομοι έχουν το σωστό μέγεθος κ.λπ. Ετσι, έλεγε, προχωρήσαμε σε νομοθετική παρέμβαση, έτσι ώστε να δικαιούνται να ελέγχουν και άλλα, όπως αν η δομή έχει καταχωρίσει στο σύστημα όλους τους ανήλικους που φιλοξενεί. Θέλετε ένα «ανέκδοτο» επ’ αυτού;

Στο παρελθόν, φορέας παιδικής προστασίας είχε δηλώσει περισσότερα παιδιά ως κρούσματα κορονοϊού από όσα είχε δηλώσει ως εγγεγραμμένα. Να σας πω και άλλα; Επιτέλους συμπεριλήφθηκε στον ορισμό κακοποίηση, πέραν της σωματικής, σεξουαλικής και λεκτικής, ΚΑΙ η ψυχολογική και η παραμέληση. Αφησα για το τέλος το πλέον ανήκουστο! Θεσπίστηκε το λευκό ποινικό μητρώο ως απαραίτητη προϋπόθεση για όποιον εργάζεται σε δομή που φροντίζει παιδιά. Το συλλαμβάνει ο νους;

Διακόσια χρόνια κράτος, δεν υπήρχε αυτός ο όρος! Εχοντας την ευκολία να διαβάζω και να ακούω πίσω από τις λέξεις «Ενεργοποιήσαμε για πρώτη φορά τη διαδικασία μεικτών κλιμακίων για τη διεξαγωγή αιφνίδιων ελέγχων σε δομές ανηλίκων και ΑμεΑ»… Καταλαβαίνετε τι λέει η Δόμνα Μιχαηλίδου; Πώς γίνονταν οι έλεγχοι; Μιλούσαν με τη διοίκηση. Κι αν η διοίκηση ήταν στο κόλπο; Τι να αποκαλύπτει η διοίκηση; Γιατί να «πυροβολήσει» την εξουσία της;

Χθες η γυναίκα που κατηγορείτο, επέμενε να συνοδεύσει τα παιδιά εκεί που θα πήγαιναν για να ελεγχθούν. Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια. Και οι τρεις ηρωικοί υπάλληλοι που τα κατήγγειλαν όλα αυτά; Πώς κατάφεραν και έμειναν αμόλυντοι; Πού βρήκαν τη δύναμη να μην ενταχθούν στην ομάδα ενός «Δεν είδα, δεν άκουσα» μιας διοίκησης αναξιόπιστης; Πόσα μπράβο τους αναλογούν; Και αν δεν υπήρχε μια υπουργός να γραπώσει το δράμα στον αέρα και να πάει στον εισαγγελέα; Θα τους έλιωναν!

Αγαπητοί αναγνώστες. Μελετήστε πίσω από τα χθεσινά τραγικά νέα, όχι μόνο το νέο. Μην αρκεστείτε στο «Τς, τς, τς», με κούνημα του κεφαλιού για το αδιέξοδο από του καναπέος. Αλλά να αντιληφθούμε το πολυδαίδαλον ενός κράτους «κρυψώνα» και «ασπίδα» ενός σωρού μικροομάδων, ομερτά, έτοιμοι να κατασπαράξουν, να εξευτελίσουν, να ξεσκίσουν όποιον πάει να τους ακουμπήσει.

Και τότε θα αντιληφθούμε πόσο πρέπει να τιμούμε ανθρώπους που εισβάλλουν αποφασισμένοι να κάνουν όσο πιο πολλά μπορούν, σε μια θητεία που θα τελειώσει, το περισσότερο, σε μια τετραετία. Ολες αυτές οι καταστάσεις είναι οι «κορονοϊοί» διαρκείας ετούτης της χώρας.

ΥΓ. Στην ERTFLIX μπορείτε να βρείτε στην εκπομπή «Κεραία» το επεισόδιο «Αναδοχή, διαφορετικό της υιοθεσίας». Σωτήρια ακριβώς για τέτοια θέματα και παιδιά. Γιατί φαντάζεστε μετά από 33 χρόνια γραφής μπήκα στην «αγωνία» της εικόνας; Η «Κεραία» (μόνο για συγκεκριμένο αριθμό επεισοδίων 12+12) είναι το προσωπικό μου «τάμα». Για να ήμαστε χρήσιμοι. Δείτε, παρακαλώ, το επεισόδιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News