Αν διάβαζε κανείς τους νόμους για τις προσλήψεις την εποχή που γινόταν το πελατειακό όργιο του ΠΑΣΟΚ, τη δεκαετία του 1980, θα τους έβρισκε μια χαρά. Ολες οι σωστές λέξεις ήταν εκεί. Και τα «απαραίτητα προσόντα», και η «αξιοκρατία», και η «διαφάνεια», και ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Αυτά στα χαρτιά, γιατί στην πράξη ήταν η εποχή των κλαδικών και του «είπαμε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια». Βεβαίως, ήταν και η εποχή που οι μισοί Ελληνες –κάποιοι ούτε δίπλωμα οδήγησης δεν μπορούσαν να πάρουν– απέκτησαν πρόσβαση στο Δημόσιο. Πριν, είχαν μόνο φάκελο.

Το 1994, ο Νόμος Πεπονή για το ΑΣΕΠ έφερε ένα αδιάβλητο σύστημα προσλήψεων. Στο οποίο, βέβαια, τα κόμματα άνοιξαν σταδιακά πόρτες, παράθυρα, ακόμη και τούνελ, για να βάλουν μέσα τους δικούς τους. Μια από τις πιο «ηρωϊκές» περιόδους κομματικών προσλήψεων ήταν αυτή της κυβέρνησης της ΝΔ από το 2004 ως το 2009, με πρωταγωνιστές τον τότε Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και άμεσα υπεύθυνο τον υπουργό Εσωτερικών και μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, Προκόπη Παυλόπουλο. Η προσπάθεια αυτή «επιβραβεύθηκε» από τις αγορές με τη χρεοκοπία της χώρας.

Αργότερα, στα νοσοκομεία, ο ΣΥΡΙΖΑ διόριζε ακόμη και ιδιοκτήτες βουλκανιζατέρ, στη λογική ίσως ότι αυτές οι δουλειές χρειάζονται κομματικά ένσημα αλλά «να πιάνουν και τα χέρια σου». Ενώ η ΝΔ έδωσε ευκαιρίες σε 80άρηδες (χωρίς τις περγαμηνές του Μπάιντεν) και σε αρκετούς κομματικούς «κλαρινογαμπρούς», όπως π.χ. ένας κύριος σε κεντρικό νοσοκομείο της Αθήνας που είχε αποτύχει ως υποψήφιος με τον Πατούλη.

Το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών που παρουσίασε η Νίκη Κεραμέως μαζί με την υφυπουργό Βιβή Χαραλαμπογιάννη έχει όλα τα συστατικά για ένα νέο ξεκίνημα. Θεσπίζει νέο πλαίσιο επιλογής διοικήσεων των φορέων του Δημοσίου και πλαίσιο διαρκούς αξιολόγησής τους. Αφορά Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, όπως όλα τα νοσοκομεία της χώρας, εθνικούς οργανισμούς (για παράδειγμα το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης), στάδια και αθλητικά κέντρα, ακόμη και δημόσιες βιβλιοθήκες.

Η πρώτη αντίδραση της αντιπολίτευσης μοιάζει αυτόματη, αταβιστική: «Θα κάνουν κομματικές προσλήψεις!». Μα, αυτό το είχαμε από πριν, δόξα τω Θεώ, αποτελεί θλιβερή «κατάκτηση» όλων των κομμάτων που έχουν κυβερνήσει τον μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης.

Η άρνηση είναι και πάλι η καλύτερη συνταγή για να μην αλλάξει τίποτα. Διότι μπορεί στο επίπεδο του παραδοσιακού, κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, διατυπώσεις όπως η «αξιολόγηση κάθε χρόνο», η «εργασιακή εμπειρία σε συνάφεια προς το αντικείμενο» και το «bonus παραγωγικότητας» να συνδέονται με σατανιστικές τελετές, αλλά τα μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, πρέπει να πάψουν να κρύβονται.

Στη διαβούλευση και στο Κοινοβούλιο θα έχουν κάθε ευκαιρία, αντί για τη στείρα άρνηση, να προτείνουν βελτιώσεις στο νομοσχέδιο, όπως π.χ. την ενίσχυση των κινήτρων, έτσι ώστε άξιοι άνθρωποι να δεχτούν θέσεις ευθύνης στο κέντρο και στην περιφέρεια. Αντί να φύγουν, δηλαδή, και αυτοί στο εξωτερικό. Ενώ στην πραγματικά δύσκολη φάση, αυτή της υλοποίησης του νομοσχεδίου, τα υπόλοιπα κόμματα έχουν την υποχρέωση να ελέγξουν την ορθή εφαρμογή του και τις επιλογές που θα γίνουν.

Εκεί θα κριθούν όλα. Διότι είναι βέβαιο ότι το Μαξίμου θα δεχτεί πιέσεις. Από βουλευτές, υπουργούς και ισχυρούς παράγοντες του κόμματος. Αλλά και σε τοπικό επίπεδο, από λογικές του τύπου «εγώ έβαλα πλάτη για τον πρόεδρο», τον δήμαρχο, τον περιφερειάρχη κ.λπ., και τώρα «θέλω να προσφέρω». Αυτή η φρασούλα είναι στάνταρ και σημαίνει θέλω, δηλαδή πιο σωστά αξίζω (μετά από τόσες πίτες και συνεστιάσεις) μια καρέκλα διοικητή στο Δημόσιο. Φυσικά –το καταλάβατε–, για να πληρώνονται και να μην κάνουν τίποτα πέρα από το να παραγοντίζουν.

Η κυβέρνηση θα δεχθεί επίσης πιέσεις από ομάδες συμφερόντων που θα θέλουν τους δικούς τους σε διάφορα σημεία-κλειδιά, με άλλες, οικονομικού χαρακτήρα, στοχεύσεις. Για όλους αυτούς τους λόγους το νομοσχέδιο, όσο καλά κι αν έχει γραφτεί, θα κριθεί στην πράξη. Οχι όμως μόνο από την πλευρά της κυβέρνησης, που έχει την κύρια ευθύνη, αλλά και από τη στάση των υπολοίπων. Διότι αν όλοι παίξουν τους παραδοσιακούς τους ρόλους –η κυβέρνηση να νομοθετεί χωρίς να υλοποιεί σωστά, η αντιπολίτευση να επιλέγει την πολυτέλεια της άρνησης και άτομα 50 της ΑΔΕΔΥ να κλείνουν ολόκληρη την Αθήνα–, οι καταστροφές με πρωταγωνιστή το ελληνικό κράτος είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστούν. Παντού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News