Αραγε, με τόσους καλούς επαγγελματίες δίπλα του, δεν το σκέφτηκε κανένας; Διότι το στήσιμο και η σκηνοθεσία του μονταρισμένου διαγγέλματος Κασσελάκη ήταν άρτια:

– Ο πρόεδρος καθόταν σε γραφείο, όπως ο αμερικανός πρόεδρος στο Οβαλ Γραφείο, και όχι όρθιος όπως οι Κυριάκος Μητσοτάκης και Αλέξης Τσίπρας. Είχε την ελληνική σημαία, όπως βλέπαμε αριστερά και την ευρωπαϊκή δεξιά. Οπως ο Τσίπρας το 2015.

– Τιμητική μνεία έκανε μόνο στον Τσίπρα, με μια σφήνα τεσσάρων δευτερολέπτων. Στη φωτογραφία, ο  Τσίπρας δείχνει με το χέρι του κάτι στον  Κασσελάκη, κάπως σαν να του δείχνει τον δρόμο.

– Πέρα από τον Τσίπρα και τον κόσμο που χαιρετά στον δρόμο ο νέος αρχηγός, από το βίντεο απουσιάζουν όλα τα στελέχη του κόμματος. Ολα πλην ενός: ο ναύαρχος Αποστολάκης παρουσιάζεται περίπου ως εγγυητής της ασφάλειας του έθνους. Παραδόξως πουθενά ο Παύλος Πολάκης.

♦ Διαβάστε αναλυτικά εδώ το διάγγελμα προς το έθνος του Κασσελάκη.

Το κείμενο που εκφωνεί ο νέος αρχηγός του κόμματος είναι επίσης φροντισμένο. Απευθύνεται στον ελληνικό λαό, στο έθνος —λίγο έλειψε να απευθυνθεί και στην ανθρωπότητα για να τη φέρει προ τον ευθυνών της: την κλιματική αλλαγή, την παγκόσμια πείνα, τον Δημήτρη τον Βίτσα.

Ο αρχηγός μιλάει για έναν «άδειο όροφο» στον οποίο βρίσκεται το γραφείο του και για ένα κόμμα που νοσεί και όλοι τσακώνονται μεταξύ τους. Τώρα νοσεί, όχι όταν τον ψήφιζε, τότε έχαιρε άκρας υγείας. Το μήνυμα είναι απλό: η δύναμή μου είναι ο κόσμος, στηρίξτε με να τα αλλάξω όλα. Πρώτα στο κόμμα και μετά στη χώρα, έπειτα σειρά έχει η Ευρώπη που θα την αλλάξουμε και μετά, έχει ο Θεός, ο κόσμος είναι δικός μας.

Σε κάθε περίπτωση το τελικό προϊόν, το διάγγελμα Κασσελάκη, είναι δουλεμένο και μελετημένο. Είναι προφανές ότι έχουν εργαστεί για το γύρισμα και το μοντάζ άρτιοι επαγγελματίες, ενώ οι επικοινωνιολόγοι που επιμελήθηκαν το μήνυμα και την εικόνα φαίνεται ότι έχουν προσπαθήσει για το καλύτερο αποτέλεσμα, τηρουμένων των αναλογιών.

Επομένως, πού είναι το πρόβλημα; Μα μπροστά στα μάτια μας: έγκειται στη φαρσική διάσταση που δεν περνάει απλά μέσα από τις χαραμάδες. Κατακλύζει τον θεατή. Η σκηνοθεσία ενός στομφώδους διαγγέλματος για δημοψήφισμα, παρότι έχει στόχο να δείξει ότι ο Κασσελάκης –όπως κάποτε ο  Τσίπρας– εμπιστεύεται τη δύναμη των πολλών, είναι ένα concept πολιτικής υπερπαραγωγής για ένα ζήτημα κομματικής γραφειοκρατίας που μπορεί να διασκεδάζει, αλλά ελάχιστα αφορά πραγματικά την κοινωνία.

Οι διαφορές με τα ριάλιτι 

Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά ζητά από τους 150.000 πολίτες που ψήφισαν στις εσωκομματικές του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Σεπτέμβριο να δείξουν την έξοδο στους υποψήφιους προς αποχώρηση Νίκο Φίλη, Πάνο Σκουρλέτη, Δημήτρη Βίτσα και Στέφανο Τζουμάκα. Ο Σκουρλέτης αποχώρησε ήδη, άρα μένουν τρεις.

Η διαφορά εδώ με τα παιχνίδια ριάλιτι, όπου και εκεί μπορεί να προκύψουν τρεις υποψήφιοι, είναι ότι η ψήφος δεν οδηγεί στην αποχώρηση μόνο του ενός από τους τρεις. Αυτό θα πρέπει να τονιστεί από τους διοργανωτές την ημέρα της ψηφοφορίας για να μη δημιουργηθούν προβλήματα. Δηλαδή, αν υπάρξουν μέλη που θα θέλουν να σταυρώσουν προς αποχώρηση π.χ. τον Βίτσα, αλλά ταυτόχρονα επιθυμούν ο Φίλης να παραμείνει, θα πρέπει να εξηγηθεί ότι αυτό δεν επιτρέπεται από τους κανονισμούς. Οτι το απαγορεύει «η παραγωγή».

Πρέπει, με άλλα λόγια, να τονιστεί πως είτε όλοι φεύγουν είτε όλοι μένουν. Τελεία και παύλα. Επίσης, η διαδικασία του Κασσελάκη δεν θα προβλέπει τη λεγόμενη «ασυλία», η οποία ισχύει σε ανάλογες διαδικασίες σε τηλεοπτικές παραγωγές. Δεν θα μπορεί λ.χ. ο Τζουμάκας να κερδίσει την «ασυλία» στην Κεντρική Επιτροπή ή σε μια άλλη συνεδρίαση, ώστε να εξαιρεθεί από τη διαδικασία της αποχώρησης. Είναι μια ουσιώδης διαφορά.

Από το δράμα στην κωμωδία

«Απευθύνομαι στον ελληνικό λαό» είπε ο Κασσελάκης. «Ελληνίδες, Ελληνες» είχε πει πιο λιτά ο Τσίπρας το 2015. Το «εισηγήθηκα τη διοργάνωση δημοψηφίσματος» πριν από οκτώ χρόνια, έγινε «θα ζητήσω από την Κεντρική Επιτροπή να αποφασίσει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος».

Τότε, τότε πριν από οκτώ χρόνια, το καταστροφικό δημοψήφισμα Τσίπρα ήταν ένα σημείο πολιτικής ανάφλεξης, αγωνίας και διχασμού. Παιδικοί φίλοι και συγγενείς τσακώθηκαν μεταξύ τους, συνταξιούχοι έκλαιγαν έξω από τα ATM. Αλλοι πανηγύριζαν γιατί πίστευαν πως θα τσακίσουν με την ψήφο τους τον καπιταλισμό, τους δανειστές και τη Μέρκελ, άλλοι έβλεπαν την άβυσσο του Τρίτου Κόσμου να ανοίγεται μπροστά τους. Ηταν ένα ιστορικό γεγονός.

O Κασσελάκης θύμισε στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και στην ευρύτερη κοινωνία αυτό που η συντριπτική πλειοψηφία θέλει να ξεχάσει και να αφήσει πίσω της: το δημοψήφισμα.

Οκτώ χρόνια μετά, η αγωνία και το δράμα του 2015 δίνουν τη θέση τους στη θυμηδία. Το ερώτημα που μένει είναι πώς, με τόσους καλούς επαγγελματίες δίπλα του, δεν βρέθηκε ούτε ένας να του επισημάνει τη γελοιότητα του concept. Αλλά πλέον και το γελοίο έχει χάσει τη σημασία του στον ΣΥΡΙΖΑ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News