Πολλά μαζί κακοφορμίζουν σε τούτη τη χώρα. Απότομα, άγαρμπα, απρόσμενα, σαν διαδοχικοί κεραυνοί εν αιθρία. Ο δύσμοιρος πολίτης, ενώ είναι προσηλωμένος στα ταμπελάκια με τις τιμές των αγαθών στα ράφια κάνοντας προσθαφαιρέσεις, περισπάται ξαφνικά από έξωθεν μπουμπουνητά που κάνουν τα τζάμια του κτιρίου να τρίζουν αλλόκοτα.

Από ‘δώ η Καϊλή, από ‘κεί ο πάτερ Αντώνιος, παραπέρα ο δεκαεξάχρονος με τη σφαίρα στο κεφάλι και η εξέγερση των Ρομά, παραδίπλα τα απανωτά φονικά που δεν δικαιολογεί μια λογική κοινωνία, πιο πέρα οι παρακολουθήσεις των τηλεφώνων, στην άκρη οι απειλές ότι θα του έρθει ένας ανατολίτης πύραυλος στο κεφάλι και πάει λέγοντας.

Παραμένει προσηλωμένος στα ταμπελάκια, εκεί παίζεται το καθημερινό παιχνίδι της οικογένειας, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, κι εκείνος μετρά επιδόματα και κρατικές ενισχύσεις που του κρατάνε τη μύτη έξω από το νερό, αλλά και από την άλλη, κάτι δεν του πάει καλά στο γενικό κλίμα, σαν να έπεσε μια αρρώστια και τα έκανε όλα μαντάρα γύρω του, του συφοριασμένου.

Δεν ξέρει ποιον να πιστέψει και ποιον να εμπιστευτεί πλέον με όλα όσα βλέπει και ακούει, αυτός που τον κυβερνά δεν του τα λέει και πολύ καλά τώρα τελευταία, ο άλλος που απειλεί να έρθει έχει πολύ βαρύ παρελθόν για να ζητάει δεύτερες ευκαιρίες, ο τρίτος που παριστάνει τον τρίτο πόλο ξεφουρνίζει τη μία αρλούμπα πίσω από την άλλη. Απελπισία.

Ναι, κάτι γίνεται στα μακροοικονομικά της χώρας, βλέπει γύρω του να ξεφυτρώνουν νέες δουλειές, κι ας μην πληρώνουν πλουσιοπάροχα, ναι, έχει εμπιστοσύνη ότι αν μας την πέσουν οι Τούρκοι δεν θα καθίσουμε σαν κότες, καλά είναι αυτά. Μοιράζεται και κρατικό χρήμα, αλλιώς το φως δεν θα άναβε στο σπίτι του, το αναγνωρίζει κι αυτό.

Αλλά με τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων, το πράγμα δεν πάει καλά, κάτι σκοτεινό συνέβαινε εκεί πέρα, δεν τον πολυαφορά, αλλά δεν τον αφήνει και ντιπ αδιάφορο βρε αδελφέ. Δεν θα ψηφίσει με βάση αυτό, αλλά το νιώθει σαν ενοχλητικό πετραδάκι στο παπούτσι του, πώς να το κάνουμε… 

Τελικά, ειλικρινά δεν ξέρει τι να κάνει και τι να σκεφτεί. Την ησυχία του θέλει ο συφοριασμένος και τη σχετική ασφάλειά του, δεν θέλει περιπέτειες, γιατί από το παράθυρο του βλέπει έναν πλανήτη τρικυμισμένο, μα ούτε υπερβολές θέλει, μήτε παρακολουθήσεις, μήτε τραυματισμένα τσιγκανόπουλα, μήτε σακούλες με μετρητό να πηγαινοέρχονται στα σοκάκια των Βρυξελλών. Μπάχαλο.

Ευτυχώς έχει δυο-τρεις μήνες για να αποφασίσει, τα βάλει σε μια τάξη, να ταξινομήσει τα σοβαρά από τα λιγότερο σοβαρά και από τα επουσιώδη και να πάει να ρίξει την ψήφο του. Που ξέρει, δηλαδή, που θα τη ρίξει, το λένε και οι δημοσκόποι που τον ταράζουν στα τηλέφωνα καθημερινά, απλώς θα τη ρίξει με πιο βαριά καρδιά και λιγότερες ελπίδες. Δεν βαριέστε, τα έχει αυτά η ζωή…   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News