Εγώ και τον Καλογρίτσα καταλαβαίνω και τους Συριζαίους κατανοώ. Παλιός στο κουρμπέτι της Αριστεράς ο «καπετάνιος» και μάλιστα ως εχθρός της ίδιας του της τάξης (πλούσιος που δεν είναι στη Δεξιά), ήθελε την κρίσιμη πενταετία τους να βοηθήσει το κόμμα, αλλά και να βοηθηθεί από αυτό. Οπότε, και τους νεαρούς συντρόφους συμβούλευε στα κατατόπια της πιάτσας και χρήμα έδινε όταν του ζητούσαν και «μπροστινός» έμπαινε. Οχι όμως εκεί που υπολόγιζε σε κάποιο κέρδος, να του πάρουν και το βόδι. 

Αλλά και τους Συριζαίους καταλαβαίνω. Σου λένε, πήγαμε να κάνουμε μια επιχείρηση και τελικά ο επικεφαλής λιποψύχησε. Οταν απέτυχε η επιχείρηση και το αντάρτικο σώμα βρέθηκε περικυκλωμένο από εχθρικές δυνάμεις, αντί ο καπετάνιος του να κάτσει να εκτελεστεί αμίλητος και περήφανος, αυτός άνοιξε το στόμα του κι άρχισε να μιλά. Πού είναι η θυσία για χάρη του κόμματος; Πού είναι ο ταξικός αλτρουισμός του, που είναι η υπέρτατη ατομική προσφορά του, στο όνομα του συλλογικού σκοπού;

Είναι θέμα οπτικής γωνίας. Μέσα στην αίθουσα της Προανακριτικής, ο Καλογρίτσας βλέπει απέναντί του κάτι παιδάκια που νόμισαν ότι θα παίξουν μαζί του. Κάτι άκαπνους που πάτησαν πάνω του για να ανελιχθούν, να γίνουν μάγκες. Και τώρα, στρογγυλοκαθισμένοι στους θρόνους τους, απαιτούν να φορτωθεί αυτός στις πλάτες του όλα τα κρίματα αυτής της τρισάθλιας συλλογικής ιστορίας και να μπει στη φυλακή ως κομματικός οσιομάρτυρας, για να κρατήσουν αυτοί τις βουλευτικές θεσούλες τους. 

Οι Παππάδες, οι Πολάκηδες, οι Τζάγκρες, πάλι, βλέπουν στην αίθουσα απέναντί τους έναν γέρο που μόλις ζορίστηκε, αυτομόλησε στον ταξικό εχθρό και έγινε χειρότερος από αυτόν για να σώσει το τομάρι του. Βλέπουν έναν τύπο που αν πετύχαινε η επιχείρηση που ανέλαβε, θα γινόταν ο νούμερο ένα παράγοντας της χώρας, αλλά τώρα, που η ιστορία στράβωσε, αρνείται να πληρώσει το τίμημα. Δεν κάνουν έτσι οι αριστεροί, σωστά; Ακόμα κι αν το κόμμα τους αδικήσει, αυτοί δεν το «δίνουν». 

Τώρα πια η ιστορία έχει εκτραχυνθεί. Βγάζει ο ένας τα άπλυτα του άλλου στη φόρα, με τη μανία και την αναισχυντία που διακρίνει τους εμφυλίους πολέμους. Ο Καλογρίτσας, που κοίμιζε τον Παππά στα μεταξωτά σεντόνια του σπιτιού του, δεν δέχεται αδιαμαρτύρητα να βρεθεί μόνος στην αρένα με τα λιοντάρια, για μια επιχείρηση που σχεδίασε συλλογικά το κόμμα και υλοποίησε ο Νικολάκης σαν αρχηγός επιτελείου. Ούτε δέχεται να του κουνάνε το δάχτυλο κάτι νεαρούληδες καταφερτζήδες, επικαλούμενοι την κομμουνιστική αυτοθυσία, για να διασώσει αυτός με το αίμα του ένα αριστερό κόμμα που όταν βγει λάδι σχεδιάζει να γίνει… κεντρώο.

Για τους Συριζαίους, ο Καλογρίτσας είναι ένας πουλημένος. Μια παρανυχίδα που πρέπει να ξεριζωθεί πάση θυσία. Είναι ο Δούρειος Ιππος του Μητσοτάκη, μέσω του οποίου πάνε να αλώσουν την καρδιά της Τσιπρικής παρέας. Ο «καπετάνιος» έπαιξε κι έχασε. Από τη στιγμή που η υπόθεση ΣΥΡΙΖΑ-channel απέτυχε, αυτός πήγαινε για θυσία. Αν υπέμενε ηρωικά και στωικά ως το τέλος, θα μπορούσε να ελπίζει σε μια μελλοντική αποκατάσταση ύστερα από δεκαετίες. Τώρα, και στα κάγκελα θα καταλήξει και στην ιστορική χλεύη της αριστερής μνήμης θα παραδοθεί. Η ΟΠΛΑ, κάποτε, κάτι τέτοιους τους έτρωγε μέσα στους συρμούς του ηλεκτρικού και στις αυλές των σπιτιών τους. 

Ο «καπετάνιος», πάλι, είπε «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων (και των κατεργαραίων)». Αφού θα πάω εγώ μέσα, να έρθουν να μου κάνουν παρέα και οι υπόλοιποι. Ισως επειδή ξέρει ότι τα κεντρώα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν αποκαθιστούν τους παλιούς αδικημένους αγωνιστές τους, όπως έκαναν κάποτε οι παλαιοκομμουνιστές σύντροφοι… 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News