Θα μιλήσουμε με φωτογραφικά ντοκουμέντα. Τα οποία κάθε χρόνο κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο για να μας δείξουν το ιδιαίτερο ταλέντο που έχουν μερικοί στη διακόσμηση παραλίας.

Η τελευταία εικόνα μας έρχεται από παραλιακή επιχείρηση που εδρεύει στην Κουρούτα Αμαλιάδας. Εκεί, λοιπόν, είχαν την ιδέα να βάλουν στην ακροθαλασσιά άσπρες πλαστικές πολυθρόνες μπαρόκ σχεδιασμού με ασορτί τραπεζάκια. Θεώρησαν προφανώς ότι η αχανής, αμμώδης παραλία, η οποία χαρακτηρίζεται μια από τις πιο όμορφες της Πελοποννήσου, θα γίνει ομορφότερη αν τοποθετήσουν σε μια γωνιά της ένα εικαστικό συνονθύλευμα που ενώνει τον Νταλί με το «Ερωτοδικείο».

Το ίδιο πίστεψαν ότι ταιριάζει και σε μια ειδυλλιακή γωνιά της Ανδρου, οι ιδιοκτήτες ενός beach bar εκεί. Εστησαν στο κοίλωμα που δημιουργούν τα βράχια ένα βίντατζ αστικό σαλόνι, με καναπέ, τραπεζάκι, πολυθρόνες, φωτιστικό, γλάστρες με ψεύτικα λουλούδια και πίνακα. Ο πίνακας κρεμασμένος στα βράχια παρακαλώ, έτσι, για να τερματίσει τον σουρεαλισμό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από τη φαντασία χωρίς γούστο, έχει πει ο Γκαίτε και αν τα έβλεπε όλα αυτά, θα το έλεγε ξανά.

Αν πάρεις μια-μια τις παραλιακές επιχειρήσεις της χώρας, είναι βέβαιο ότι θα βρεις πολλές αντίστοιχες διακοσμητικές πινελιές. Οι οποίες έρχονται μπροστά στα μάτια μας και συνήθως γίνονται viral, γιατί, όπως και να το κάνουμε, σε εκπλήσσει τόσο η έλλειψη αισθητικής που σχεδόν τη χειροκροτείς ως επιτυχία και θες να τη διαδώσεις. Θέλει τέχνη για να φτιάξεις κάτι τόσο κακόγουστο και μάλιστα έχοντας ως φόντο την απόλυτη ομορφιά ενός θαλασσινού, μεσογειακού τοπίου.

Ο νους, βέβαια, πίσω από αυτά τα κιτς παραθαλάσσια δημιουργήματα, έχει άλλη γνώμη. Εσύ τα βλέπεις σαν προσβολή του φυσικού τοπίου, αυτός τα θεωρεί εναλλακτική εικαστική παρέμβαση. Τα θεωρεί «instagramnable», για να χρησιμοποιήσω μια λέξη που φοριέται πολύ τελευταία.

Εσύ βλέπεις ένα αντιαισθητικό θέαμα με δύο πολυθρόνες στημένες στην παραλία Κολυμπήθρα της Τήνου, για να χρησιμοποιήσω ακόμα ένα viral παράδειγμα αστικής εγκατάστασης μέσα σε νησιώτικο περιτύλιγμα, ο άλλος το βλέπει ως το απόλυτο ινστραγκραμικό σημείο, στο οποίο μετά το μπάνιο θα πάει και θα φωτογραφηθεί σαν μοντέλο. Για του λόγου το αληθές, το τελευταίο παράδειγμα που ανέφερα, της Τήνου, αυτό έχει καταφέρει. Αντί να μνημονεύουν το γραφικό της τοποθεσίας, να μνημονεύουν τις πολυθρόνες στην άμμο της. Γραφικές, αλλά με άλλον τρόπο κι αυτές.

Για την ιστορία, και μιας και είμαστε στην τροχιά κινημάτων πετσέτας που ψάχνουν το σωστό και το νόμιμο στις παραλίες, να πούμε ότι τέτοιου είδους παρεμβάσεις παραβιάζουν και τη νομοθεσία. Η οποία σου λέει ότι η διακόσμηση της παραλιακής σου επιχείρησης πρέπει να ακολουθεί κάποιους κανόνες. Δίπλα στο κύμα δεν μπορείς να στήνεις σαλονάκια, κρεβατοκάμαρες ή ό, τι άλλο σου κατέβει στο κεφάλι, μπορείς να βάλεις ομπρέλες, ξαπλώστρες και τραπεζάκια με συγκεκριμένες προδιαγραφές σχεδίασης.

Ψιλά γράμματα, βεβαίως. Εδώ δεν ελέγχονται άλλα κι άλλα, στη διακόσμηση θα τα χαλάσουμε; Ο καναπές και η πολυθρόνα που τοποθετούνται αυθαίρετα δίπλα στο κύμα είναι το τελευταίο που μας ενδιαφέρει. Άλλωστε το κιτς υπάρχει διάσπαρτο, και σε αφθονία, στο ελληνικό μας καλοκαίρι. Το έχουμε συνηθίσει τόσο που σχεδόν το θεωρούμε φυσιολογικό, είτε το βρίσκουμε σε νόμιμη είτε σε παράνομη μορφή. Το ανέχονται τα αφτιά και τα μάτια μας κατ’ επανάληψη, γινόμαστε μέρος του και τελικά, μας αφομοιώνει. Βλέπουμε την πλαστική μπαρόκ πολυθρόνα και καθόμαστε πάνω της ανέμελοι, σαν πρωταγωνιστές του Κουστουρίτσα.

ΥΓ. Κατά τα άλλα, μας πειράζει λίγο κιτς στην Επίδαυρο. Εκεί γινόμαστε όλοι αυτομάτως εκπρόσωποι της υψηλής αισθητικής, έτσι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News