Ναι, φυσικά θυμόμαστε πώς ήταν κάποτε η «Αυγή». Η αιχμή της αριστερής διανόησης. Με εμβληματικούς αρθρογράφους που έγιναν δάσκαλοι για μία γενιά εξαιρετικών δημοσιογράφων. Και καλό ρεπορτάζ, κάτι που οι περισσότεροι δεν αναφέρουν στις αναδρομές τους. Μόνο που έχουν περάσει καμιά τριανταριά χρόνια από τότε. Αν περιγράψεις σε ένα νέο της εποχής αυτό που ήταν κάποτε η «Αυγή», μπορεί και να το βρει βαρετό.

Το ιστορικό, κατά μία έννοια, πρωτοσέλιδο της «Αυγής», έφερε πάλι στην επιφάνεια μία νοσταλγική παραπομπή στο παρελθόν της ανανεωτικής Αριστεράς. Και να, ο Λεωνίδας Κύρκος και ο Ηλίας Ηλίου να βγαίνουν μέσα από τις γραμμές των σχολίων, για να μας θυμίσουν τη διαφορά στο ήθος και στο ύφος. Εντάξει. Μόνο που ο Τσίπρας κυβέρνησε. Από τους άλλους δύο, μόνο ο Κύρκος χάιδεψε για λίγο το λούστρο της εξουσίας στη συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη. Οσοι νοσταλγούν, λοιπόν, εκείνη την παλιά, καλή «Αυγή», ουσιαστικά αναφέρονται στο ΚΚΕ εσωτερικού. Αυτό είναι καλό για την ταβέρνα που μαζεύονται κάτι παλιοί σύντροφοι. Δεν έχει, όμως, επαφή με την εξουσία.

Αυτές τις μέρες γράφονται πολλά άρθρα για τους δεσμούς του ΣΥΡΙΖΑ με το ακραίο, την αδυναμία μετεξέλιξής του σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εξουσίας, την αποστροφή που προκαλεί στο μετριοπαθές ακροατήριο. Πολύ ωραία. Μόνο που αυτή η σκέψη έχει ένα-δύο προβλήματα. Πρώτον, για να γίνεις σοσιαλδημοκρατικό κόμμα πρέπει να το θέλεις και να σου ταιριάζει. Δεύτερον, χρειάζεσαι και τους κατάλληλους ανθρώπους για να το πετύχεις.

Ο Τσίπρας δέχεται κριτική επειδή ταυτίζεται με το ακραίο χωρίς να οδηγεί, ως όφειλε, το κόμμα στα πιο ήρεμα νερά της σοσιαλδημοκρατίας. Να μονομαχήσει, ας πούμε, με τον Μητσοτάκη στα μαρμαρένια αλώνια του Κέντρου. Γελάει ο κόσμος. Ο Τσίπρας, βέβαια, δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι αυτό το πεδίο δεν είναι προνομιακό για τον ίδιο και τον πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Τα κάγκελα τους ταιριάζουν πιο πολύ από τα θεωρεία, πώς να το κάνουμε;

Ακόμα λοιπόν και αν τα «περίεργα» πρωτοσέλιδα και οι Πολάκηδες οδηγήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε συρρίκνωση, ο Τσίπρας έχει άλλοθι. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αν πάει να το παίξει κεντρώος, θα φάει τα μούτρα του στη μεσαία τάξη. Η μοναδική ελπίδα για αύξηση της εκλογικής επιρροής βρίσκεται στον δρόμο που φαίνεται πως έχει επιλέξει. Στα άκρα. Ούτως ή άλλως, ένα κομμάτι της κοινωνίας έτσι έχει μάθει να συνδιαλέγεται πολιτικά. Ο Τσίπρας θα παίξει το παιχνίδι που ξέρει καλύτερα. Αν του βγει, θα επιβιώσει. Αλλά ακόμα και αν δεν του βγει, έχει λόγους να ελπίζει ότι έτσι θα «ζήσει» περισσότερο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News