Αυτό που δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί η αριστεροαναρχίζουσα διανόηση είναι ότι διαφαινόμενη εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου δεν οφείλεται πρωτίστως στις αυστηρές ποινές και στον τετραψήφιο αριθμό καταγγελίας της παράβασης.

Οφείλεται στην μεγάλη κοινωνική αποδοχή του νόμου σε «δεξιούς» και «αριστερούς», σε καταστηματάρχες και θαμώνες, σε καπνιστές και μη καπνιστές.

Και αυτό είναι ένα συμπέρασμα με μεγάλη σημασία.

Σημασία που δεν έχει να κάνει κατά κύριον λόγο με την προστασία της δημόσιας υγείας και το ξεβρόμισμα των χώρων εστίασης και αναψυχής.

Το μήνυμα που εκπέμπει αυτή η αποδοχή είναι πολύ ευρύτερο από όλα αυτά τα, σοβαρά κατά τα άλλα, θέματα. Διαμορφώνεται ένα μεγάλο, πλειοψηφικό, τολμώ να πω, κοινωνικό ρεύμα το οποίο, παρά τις πολιτικοκοινωνικές διαφοροποιήσεις των πολιτών που το απαρτίζουν, επιθυμεί την αλλαγή της ατζέντας και τη στροφή προς το μέλλον.

Απαρτίζεται από όλους αυτούς οι οποίοι «κάτι έμαθαν από την κρίση», που έχουν βαρεθεί τη γελοιότητα της αντιπαράθεσης για τα αυτονόητα και επιθυμούν , σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό, να προχωρήσει ο τόπος στο παρακάτω, στα ουσιαστικά.

Η αναρχοαριστερίστικη επιχειρηματολογία περί καρφώματος για όσους καλούν τις αρχές υπερασπιζόμενοι την εφαρμογή του νόμου δεν βρίσκει το έδαφος άλλων εποχών όπου ήταν σχεδόν αυτονόητη η συμπαράταξη του πολίτη με τον «κλέφτη ενάντια στον μπάτσο» ως απόδειξη του δημοκρατικού φρονήματός του.

Ο άλλοτε πλειοψηφικός κοινωνικός βάλτος της ευμενούς ουδετερότητας στην παραβατικότητα και στην χαμηλή εγκληματικότητα φαίνεται να έχει στερέψει. Αυτό άρχισε σαν κόπωση προς το τέλος της κρίσης και σήμερα παίρνει τον χαρακτήρα κυρίαρχης άποψης.

Αυτό σηματοδοτούν ξεκάθαρα τα δημοσκοπικά ευρήματα με βάση τα οποία οι πλειονότητα των πολιτών στηρίζει πολιτικές εφαρμογής του νόμου και της ασφαλούς κοινωνικής δραστηριότητας που άλλοτε είχαν τον χαρακτήρα ταμπού.

Υπάρχει και κάτι άλλο ιδιαιτέρως σημαντικό. Η δεκαετία της μεγάλης κρίσης και οι δυνάμεις της πολιτικής εξαπάτησης που την αξιοποίησαν για να κυβερνήσουν ή να αποκτήσουν ρόλο, κολάκεψαν και αξιοποίησαν την παραβατικότητα, την ανέχτηκαν ακόμη και στις εγκληματικές μορφές με το πρόσχημα της «δημοκρατικής ανοχής». Ολο αυτό το παραμύθι έσκασε με πάταγο τον περασμένο Ιούλιο, απορρίφθηκε στο σύνολο του από την πλειοψηφία των πολιτών.

Ο κόσμος ζητάει να μπει τάξη στα πράγματα, τον ανησυχεί το Μεταναστευτικό, αποζητά το άνοιγμα της οικονομικής δραστηριότητας, την ανάκτηση του χαμένου χρόνου και της ζωής του. Κατανοεί, ολοένα και περισσότερο, ότι η αταξία δρα υπονομευτικά στις επιδιώξεις του.

Η τάξη και η εφαρμογή των νόμων δεν διασφαλίζει από μόνη της ένα καλύτερο μέλλον. Από την άλλη όμως το μπάχαλο και η σχετικότητα στην εφαρμογή των κανόνων, σε συνθήκες δημοκρατίας, είναι ο σίγουρος δρόμος για την αποτυχία και του ιδανικότερου σχεδιασμού για το μέλλον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News