Την υπόθεση ξεκίνησε μια ανάρτηση, που λίγο έως πολύ έλεγε ότι αν είσαι άντρας και σου αρέσει να δέρνεις γυναίκες, αλλά δεν σε αφήνουν, μπορείς να γίνεις τρανς και να πας στο γυναικείο μποξ. Δεν ξέρω ποιος είναι πιο διεστραμμένος, αυτός που θα έκανε πράγματι κάτι τέτοιο ή εκείνος που φαντάζεται ότι κάποιος θα το έκανε. 

Η ανάρτηση έγινε viral και αφορούσε την αλγερινή πυγμάχο, Ιμάν Κελίφ. Η Κελίφ όντως φυσιογνωμικά «μοιάζει» με αυτό που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ως άντρα. Που κι αυτό σχετικό είναι, αλλά τέλος πάντων. 

Κατά πρώτον, η Κελίφ δέρνει. Πολύ. Ασχημα. Αυτό κάνουν οι πυγμάχοι, όμως, δέρνονται και δέρνουν. Πολύ. Ασχημα. Είναι ένα τρομακτικά βίαιο σπορ, το οποίο προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί εξακολουθει να υφίσταται, εμένα μου φαίνεται αδιανόητο να παρακολουθούμε ακόμη ανθρώπους να δέρνονται και να ματώνουν και να βαθμολογουμε το πόσο θα πονέσει ο ένας τον άλλον. 

Μου φαίνεται δυστοπικό. 

Μέσα σε λίγες ώρες τα social media πήραν φωτιά και βέβαια –με το μομέντουμ που είχε δημιουργήσει η τελετή έναρξης των Αγώνων– άρχισε το «αντι-woke» μέτωπο να παραληρεί: 

Βάζουν τις τρανς να δέρνουν τις γυναίκες μας.    

Πρώτα από όλα, δεν χρειάζεται να μας δείρουν οι τρανς, τα καταφέρνουν από μόνοι τους αρκετά καλά οι στρέιτ άντρες και ειδικότερα οι παραδοσιακοί, οι κατά των τρανς δηλαδή. 

Κατά δεύτερον, το άτομο αυτό δεν υπάρχει πουθενά καμία απτή απόδειξη ότι «γεννήθηκε άντρας και ένα πρωί αποφάσισε να γίνει γυναίκα». Και αν υπάρχει, δεν έχει βγει σε καμία δημοσιότητα, πουθενά στον κόσμο. Δεν το ξέρουν οι New York Times, ας πούμε, αλλά το ξέρει ο Αγισήλαος από το Χαλάνδρι. Και είναι έξαλλος που του δέρνουν τις γυναίκες οι τρανς και ήρθαν και οι woke να μας κάνουν όλους ανώμαλους.  

Κατά τρίτον, η Κελίφ είναι Αλγερινή και στην Αλγερία δεν επιτρέπεται η φυλομετάβαση. Πολλώ δε μάλλον, η Αλγερία δεν θα έστελνε ποτέ στους Ολυμπιακούς Αγώνες ένα τρανς άτομο.  

Η υπόθεση της Κελίφ ανοίγει διάφορες κουβέντες. 

Η μία είναι η πολύ σοβαρή, περί της ένταξης των ατόμων σαν την ίδια, των διαφυλικών ατόμων, δηλαδή, που γεννήθηκαν με «διάφορες φυσικές παραλλαγές στα χαρακτηριστικά φύλου τους (χρωμοσώματα, γονάδες, ορμονικά προφίλ ή εσωτερική/εξωτερική ανατομία) οι οποίες δεν παραπέμπουν στον κλασικό ιατρικό ορισμό των αρσενικών και των θηλυκών σωμάτων» σε αγώνες κάθε είδους και όχι μόνο επιπέδου Ολυμπιακών. Δεν είναι μια εύκολη κουβέντα. Τα άτομα αυτά, όπως και τα τρανς –αν και η ίδια δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία–, κάπου πρέπει να αγωνίζονται εάν το επιθυμούν. Δεν μπορεί να αποκλείονται από οτιδήποτε μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκαν όπως γεννήθηκαν ή και επειδή έκαναν συγκεκριμένες επιλογές στη ζωή τους. 

Το γεγονός ότι δεν είμαστε έτοιμοι ως κοινωνίες να απαντήσουμε με σαφήνεια σε αυτό το ερώτημα, παραπέμπει στην επόμενη κουβέντα. 

Ατομα όπως η Κελίφ, που είναι μεν λίγα, αλλά υπάρχουν, αντιμετωπίζονται ακόμη σαν «δαίμονες». Οπως αντιμετωπίζονται οι αλμπίνοι σε κάποιες χώρες της Αφρικής. Είναι τα άτομα που μας υπενθυμίζουν ότι ο κόσμος μας δεν είναι ένας κόσμος στον οποίο όλα εμπίπτουν σε πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες, όπου τίποτε δεν μπορεί να διαταράξει τη «φυσική» τάξη πραγμάτων, όπως θέλουμε να την αντιλαμβανόμαστε.  

Η αρχική αντίδραση, αλλά και όσα ακολούθησαν, καταδεικνύουν επίσης ότι εργαλειοποιούνται –όπως και η άγνοια του γενικού πληθυσμού και η ροπή του προς τον σκοταδισμό και τις εύκολες απαντήσεις– από την Ακρα Δεξιά και όλους εκείνους τους κύκλους που επιδιώκουν την εσαεί περιθωριοποίηση της «διαφορετικότητας». 

Το βασικότερο όλων, όμως, είναι ότι η άγνοια δεν είναι απλώς η κυρίαρχη γνωστική μας κατάσταση, αλλά και μια συνθήκη μέσα στην οποία βολευόμαστε να ζούμε. 

Είναι πολύ πιο βολικό να συνεχίσεις να πιστεύεις ότι η Κελίφ είναι «τρανς», η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή είναι μέρος της «woke» συνωμοσίας, ότι «κάτι μας κρύβουν, αλλά εμείς είμαστε πιο έξυπνοι και το βρήκαμε», παρά να περιμένεις, να αναζητήσεις την αλήθεια, να διαβάσεις, να καταλάβεις. 

Η γνώση και η κατανόηση της αλήθειας καταρρίπτουν τα αφηγήματα, τις εμμονές, τις ευκολίες και φυσικά τα στερεότυπα. Οταν όλα αυτά καταπέσουν, πρέπει να κάνεις τον σοβαρό κόπο μετά, να καθίσεις δηλαδή να σκεφτείς πώς θα διαχειριστείς πράγματα, ανθρώπους και συνθήκες που δεν εμπίπτουν στις «ευκολίες»· στη μανιχαϊστική ερμηνεία του κόσμου: άσπρο-μαύρο, γυναίκα-άντρας, σωστό-λάθος.  

Είναι πολύ πιο απλό να τα ξεπετάξεις όλα αυτά με ένα ποστάκι στο facebook που θα λέει κάτι εξόχως ανακριβές, αλλά «πιασάρικο». 

Μετά αναρωτιόμαστε, όμως, γιατί τον κόσμο κυβερνάνε διάφοροι Τραμπ. Επειδή προσφέρουν απλόχερα αυτό που αναζητούμε: Οχι την αλήθεια, αλλά τη συσπείρωση γύρω από τα βολικά ψέματα. Την ευκολία. Την τεμπελιά στη σκέψη και την αναζήτηση. 

Σε τελική ανάλυση, μπορεί να ενοχλούμαστε που «ήρθαν οι τρανς να μας δείρουν τις γυναίκες», αλλά δεν μας πειράζει καθόλου να μας δέρνει αλύπητα η άγνοια και ο σκοταδισμός. Πονάει, αλλά είναι βολικό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News