Με την πρώτη, ανεπαίσθητη βραχνάδα σκέφτηκα την χθεσινή μου ύβρη. Μόλις την προηγούμενη μέρα είχα κομπάσει για πρώτη φορά μεγαλοφώνως σε ένα φιλικό πρόσωπο που με ρώτησε σχετικά. Ναι, είχα υπερηφανευτεί ότι δυόμιση χρόνια τώρα δεν έχω υποκύψει στην Πανώλη του 21ου αιώνα. Δεν το είχα ξανακάνει μέχρι τότε, κάτι με κρατούσε σώφρονα και σεμνή.

«Κατσαρίδα!» με αποκαλούσε συχνά πυκνά μια φίλη που είχε ομολογουμένως εντυπωσιαστεί με την ικανότητά μου να βγαίνω αλώβητη από τις επίμονες ενδοικογενειακές επιδρομές του ιού. Κάποιοι άλλοι με ρωτούσαν στα πρώτα κύματα: «Μήπως έχεις ομάδα αίματος Ο;» και τα συναφή.

Είχα βέβαια και η ίδια πολλάκις φαντασιωθεί ότι η γενετική μου ανθεκτικότητα θα έμπαινε αργά ή γρήγορα στο μικροσκόπιο του ημέτερου ερευνητή ανοσιολόγου Ευγένιου Ανδρεάκου, επικεφαλής της διεθνούς μελέτης που αναζητά το γενετικό αίτιο της ανοσίας που έχουμε, εμείς οι λίγοι και εκλεκτοί, στον SARS-CoV-2.

«Παρακαλώ πολύ, περάστε από εδώ» θα μου έλεγε ένα μέλος από την επίλεκτη ομάδα του με τις ατσάκιγες λευκές ρόμπες και θα εισερχόμουν στην ειδική κάψουλα εξέτασης μόνο για «άτρωτους». Eρευνητές από το Rockfeller University, το Johns Hopkins κτλ θα στριμώχνονταν πίσω από το τζάμι για να ακούσουν τις απαντήσεις μου στο εξονυχιστικό ερωτηματολόγιο και να απολαύσουν στα ειδικά μόνιτορ την– ειδοποιό– γενετική διαφορά μου!

Πόσα νέα εμβόλια, πόσα φάρμακα, πόσες επιστημονικές δημοσιεύσεις στο Nature θα βασίζονταν στο υπέρλαμπρο DNA μου (εντάξει οι τρεις δόσεις του εμβολίου μου χαλούσαν λίγο τον μύθο της γρανιτένιας φυσικής ανοσίας αλλά ποιος ασχολείται τώρα με αυτά!).

Θα ήμουν η πρώτη ύλη για μια νέας γενιάς ευγονική. Μπορεί και να με τοποθετούσαν χωρίς μάσκα δίπλα σε διαβόητους superspreaders προκειμένου να αποκωδικοποιήσουν τους «λοξούς» υποδοχείς στα κύτταρά μου. Μέχρι και σειρά στο Netflix θα γινόμουν.

Ως εκ τούτου, το θετικό PCR που μου εστάλη αργά το βράδυ στο μέιλ από το διαγνωστικό κέντρο–διότι για κάποιο λόγο τα δύο αρνητικά self test δεν με είχαν πείσει– ήταν πάνω από όλα ένα βαρύ πλήγμα για το εγώ μου.

«Μιασμένη!» κορόιδευαν χαιρέκακα τα παιδιά μου που είχαν είναι η αλήθεια δεινοπαθήσει στην γερμανικής πειθαρχίας καραντίνα που τούς είχα επιβάλει («Μπείτε μέσα στο δωμάτιό σας και μην το κουνήσετε!»), όταν είχαν με τη σειρά τους κολλήσει. Τώρα, ναι, ήμουν unus multorum («ένας από τους πολλούς»), ένα από τα 4.349.423 κρούσματα που έχουν καταγραφεί στην Ελλάδα (τουλάχιστον μέχρι τις 26/7). Πιο μπανάλ πεθαίνεις.

Εννοείται ότι –δόξα τω Θεώ–τα ήπια συμπτώματα συνέτειναν στο να ασχοληθώ παραπάνω από όσο αρμόζει με το ποταπό αυτό ζήτημα: την ταπεινωτική δηλ. εκθρόνισή μου από το βάθρο των απόρθητων. Ελα όμως που επέτειναν και την μπαναλιτέ!

Ούτε μια επική ανάρτηση στο Facebook δεν μπορούσα να κάνω, όπως αρκετοί υποκύψαντες στην BA.4 ή ΒΑ.5 τις ίδιες ακριβώς μέρες. Κάτι τέλος πάντων του τύπου: «40 πυρετός, ακατέβατος, εμετοί, πόνοι σε όλο το σώμα, δεν ξέρω πώς θα καταφέρω να ξημερωθώ».

Οι φίλοι– όσοι δεν ασθενούσαν οι ίδιοι– ετοιμάζονταν για διακοπές και έτρεχαν στις εκπτώσεις – αρκέσθηκαν σε μερικά χλιαρά SMS. Αναλογίστηκα τα σκωπτικά σχόλια κάποιων ανεμβολίαστων που γνώριζαν την υστερική μου επαγρύπνηση. Ενας συνεργάτης, τον οποίο ενημέρωσα για τη θετικότητά μου, δεν μπήκε στον κόπο να μου στείλει ούτε «περαστικά».

Μόνοι κάποιοι εναπομείναντες άτρωτοι ένιωσα ότι συμμερίστηκαν λίγο τον πόνο μου καθότι έβλεπαν τη δική τους λεπτή κόκκινη γραμμή στο Τ να πλησιάζει: «Κόλλησε η μικρή» μου είπε συμπονετικά μια φίλη. «Αυτή τη φορά δεν με βλέπω να τη σκαπουλάρω».

Και όμως διακρίνω και σε αυτούς μια ελαφρά δόση αποστασιοποίησης, μαζί με αυτό το οικείο μεγμα έπαρσης και (υπόγειου) ψόγου που δυόμιση χρόνια περιέφερα και εγώ: «Kάπου δεν πρόσεξες, αλλιώς δεν θα κολλούσες».

Το διαισθάνθηκα, το άκουσα στην φωνή τους, δεν ήμασταν πια ίσα και όμοια. Δεν ανήκα πλέον στους «Covid virgins» («παρθένους του κορονοϊού») αλλά στο όλο και στο ισχνότερο ποσοστό του πληθυσμού της Ευρώπης που δεν έχει νοσήσει ποτέ (στην Αγγλία μόλις ένα 15%). Λίγο ακόμα και θα πέσω και στην κατώτερη φυλή: τους επαναμολυσθέντες!

Μοναδικοί συνοδοιπόροι οι «σαν και μένα». «Είμαστε τα τελευταία κάστρα που έπεσαν!» μου λέει ο φυσικοθεραπευτής μου. Οπως μαθαίνω, πολλοί από μας εμφανίζονται ιδιαίτερα θρασείς. Πολλοί δεν σέβονται ούτε την πενταήμερη ψωροκαραντίνα. Τα ατελείωτα καραβάνια της Ομικρον μπαίνουν σε καράβια, τρένα, αεροπλάνα, ΚΤΕΛ και γαία πυρί μιχθήτω.

Στο μανάβικο, η κυρία στο ταμείο, επιδεικτικά άτρωτη πίσω από το πλέξιγκλας της μου έλεγε για την πελάτισσα που πήγε προχθές να ψωνίσει, δηλώνοντας εν ψυχρώ ότι νοσεί! Μπροστά στην αναταραχή που δημιουργήθηκε στο κατάστημα, δήλωσε: «Μα, προσέχω!».

Eχει σαφώς και τα θετικά του το πέρασμα στην άλλη πλευρά (το ανώδυνο, να τονίσω, πέρασμα στην άλλη πλευρά, γιατί στις πιο δύσκολες ώρες μου σκεφτόμουν και τους ήδη πάνω από 31.000 θανάτους στην Ελλάδα και τους πάσχοντες από Long Covid).

«Θα κάνεις ήσυχες διακοπές» με παρηγορούν κάποιοι, κάτι που δεν το λες και αμελητέο. Τουλάχιστον, έχω καινούργιο λόγο να επαίρομαι, αφού (με ένα απλό βηχαλάκι και ένα 37,5) πήρα και εγώ μέρος στην μεγαλύτερη υγειονομική κρίση των τελευταίων 100 χρόνων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News