Με τρόμαξε ο εαυτός μου ο ίδιος. Παρακολουθούσα το άγριο πλήθος να διαδηλώνει άγρια, να ενεργούν εκτός ελέγχου, να σπάνε, να βανδαλίζουν και ένιωσα μια άγρια ανακούφιση, μια βρώμικη χαρά. Σαν να ήταν, ακριβώς αυτό, το φυσιολογικό. Κάπως ως «εξυπακούεται» σε αφύσικα, σε απάνθρωπα, σε αδιέξοδα, σε βάρβαρα. Σαν να ήταν ένα άγριο, περίεργο σινιάλο, ότι ο κόσμος αντιλαμβάνεται, δεν είναι υπνωτισμένοι, αντιδρούνε, είναι ζωντανοί οργανισμοί και όχι θηριώδη τέρατα, με μαγνητισμένα μάτια μπροστά σε οθόνες.

Χρόνια παρακολουθώ αδιανόητα.

Πότε να βάζουν χειροπέδες σε παιδί διανοητικώς ανάπηρο και να το σέρνουν, πότε σε έγκυο γυναίκα… Να σκοτώνουν με την ευκολία που έσφαζαν κότες στα χωριά, παλιά. Να εξοικειώνονται με τη βία, σε όλο και μεγαλύτερη δοσολογία. Να γαλουχούν με βία τα παιδιά. Να εμποτίζουν. Ως να λαμβάνουν μέρος σε έναν διαγωνισμό που κερδίζει αυτός που αφομοιώνει βία πιο εύκολα, πιο γρήγορα. Aρρωστοι άνθρωποι, άρρωστα μυαλά που έχουν εξουσία και που οι εγκληματικές πράξεις τους δεν έχουν συνέπειες. Και όλα αυτά καταγράφονται σε οθόνες. Όταν ο άνθρωπος ξεπερνάει και την οθόνη…

Το δράμα δεν είναι ότι υπάρχουν στεγνές ψυχές, ακυρωμένα όντα (παντού και πάντα θα υπάρχουν) αλλά ότι υπάρχει μια κοινωνία που παρακολουθεί και δεν αντιδρά δυναμικά. Που ίσως έχουν μπερδέψει την αλήθεια, με τηλεοπτική σειρά. Η Αμερική βουλιάζει αργά και σταθερά. Ακραίος λαϊκισμός, στυγνός ελιτισμός… Ρατσισμός, θρησκοληψία, εσωστρέφεια. Ο πρόεδρος Τραμπ έπεσε σαν σπόρος σε γόνιμα να τον δεχτούν χωράφια. Δεν φτάνουν τα χέρια να μαζεύουν σοδιά!

Αλλά πλέον, δεν είναι η ύπαρξη του Τραμπ που λιώνει το υγιές κομμάτι του μυαλού μου αλλά το γεγονός ότι δεν αναζητούν εναγώνια, λες και έχουν συνεννοηθεί ότι δεν υπάρχει… Κάπως όπως το μάταιον, του να ψάχνεις καρφίτσα σε αχυρώνα… Δεν αναζητούν αντίπαλον δέος απέναντι στον Τραμπ. Πώς θα πεθάνεις κάτι, αν δεν έχεις να υποδείξεις το ζωντανό; Εχουν ζωντανό; Ακούει κανείς; Αντιλαμβάνονται τη συμφορά που φτάνει και θα είναι μεγαλύτερη της συμφοράς τους;

Ξέρω, ξέρω… Θα βρεθούν ένα σωρό να με νουθετήσουν. Με ευκολία θα βρουν επιχειρήματα. Η Αμερική είναι μια υπερδύναμη, με τεράστιες αντιθέσεις. Για ποια Αμερική μιλάς; Θα επιμείνουν. Θα τονίσουν ευκαιρίες, επιστήμες, θαύματα, επιτεύγματα. Θα απαριθμήσουν. Θα με κολλήσουν στον τοίχο με ποσοστά. Να βράσω τα όποια επιχειρήματά σας! Να βράσω τον πολιτισμό!… Ανάμνηση ενός πολιτισμένου εαυτού. Η Αμερική βουλιάζει αργά και σταθερά. Το «δεν μπορώ να αναπνεύσω» του Φλόιντ μπορεί να απεικονίζει, το σήμερα μιας υπερδύναμης ως αδιέξοδη κατάντια της. Παρακολουθώντας το άγριο πλήθος να σπάει το σύμπαν… Με τρόμαξε ο εαυτός μου! Ντράπηκα για τον εαυτό μου…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News