Τι φοβόμαστε στην Ελλάδα; Την ακυβερνησία. Γιατί; Διότι στη γη όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα (που κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει ελαία), κυβέρνηση και κράτος αποτελούν ένα μονίμως αξεδιάλυτο κουβάρι. Οταν δουλεύει το ένα, ψιλοδουλεύει και το άλλο. Οπως δουλεύει το μεν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δουλεύει και το δε. Οταν πάψει να δουλεύει το ένα, ξεχαρβαλώνεται αυτομάτως και το άλλο.

Η ελληνική αυτή ιδιορρυθμία αποτελεί διαχρονικό στερεότυπο των εγχώριων πολιτικο-οικονομικών αναλύσεων, όταν προσπαθούν να εξηγήσουν τη θεσμική απόσταση που μας χωρίζει από την προηγμένη Ευρώπη. Λέμε και γράφουμε: «Στην Ιταλία, στο Βέλγιο ή στη Γερμανία μπορεί να χρειάζονται μήνες για να σχηματιστεί κυβέρνηση, εκεί όμως το κράτος δουλεύει και δεν έχουν πρόβλημα. Εδώ, με το που παύει να υπάρχει κυβέρνηση, διαλύονται τα πάντα».

Δεν πρόκειται για μύθο, αλλά για ιστορικά διαπιστωμένη πραγματικότητα. Μπορεί από πλευράς δημόσιας διοίκησης να μην είμαστε στο χάλι της δεκαετίας του ’70 και του ’80, αλλά απέχουμε ακόμα παρασάγγας από το σημείο όπου το ελληνικό κράτος θα συνεχίσει ανεπηρέαστο να κάνει τη δουλειά του, την ώρα που από πάνω του δεν θα υπάρχει κυβέρνηση να το διατάζει, να το καθοδηγεί και να το εποπτεύει.

Παρά τα –ελέω Ευρώπης και ανεξάρτητων αρχών– βηματάκια, το ελληνικό κουβάρι παραμένει κομποδεμένο και επίτηδες αξεδιάλυτο. Ούτε τα πλειοψηφικά συστήματα και τα περιβόητα μπόνους των εκλογικών νόμων μας είναι άμοιρα αυτού του κουβαριού. Η χώρα πρέπει να κυβερνάται αδιαλείπτως, άλλως κάθε παρένθεση κρίσης ή ακυβερνησίας σηματοδοτεί αυτόματη παύση δημοσίων εργασιών, εγκατάλειψη κρατικών σχεδιασμών και δευτερολεπτική αύξηση της συλλογικής μας παραβατικότητας, ιδιωτικής και δημόσιας.

Κάθε φορά που πλησιάζουμε προς εκλογές (πόσο μάλλον αν βρεθούμε δίχως κυβέρνηση), ο αριθμός των εκτάκτων υπαλλήλων του Δημοσίου διογκώνεται απότομα, η εισπραξιμότητα των φόρων πέφτει, οι αυθαίρετες κατασκευές που ξεφυτρώνουν μέσα στα δασικά μας πολλαπλασιάζονται, οι μεγάλες ολιγοπωλιακές εταιρείες ξεσαλώνουν, οι τιμές της λιανικής στα ράφια αρχίζουν το σκαρφάλωμα, βεβαιωμένα πρόστιμα εντάσσονται σε ευτελείς χαριστικές διατάξεις, διευθετήσεις κάθε είδους αναδύονται από το πουθενά ικανοποιώντας ατομικά ή συντεχνιακά συμφέροντα.

Τώρα λοιπόν που η χώρα δείχνει να μπαίνει στον αστερισμό της αντισυστημικής πολυδιάσπασης, καλό θα είναι να συνεκτιμήσουμε τη μελλοντική επίδραση αυτού του ελληνικού κουβαριού στη ζωή μας, πριν ανοίξουμε πλήρως την πόρτα του φρενοκομείου. Ενα κτίριο που χρειάζεται δυο και τρία χρόνια σκληρής δουλειάς για να σηκωθεί και να καλλωπιστεί, μπορεί άνετα να γκρεμιστεί μέσα σε δέκα λεπτά, αν του βάλουμε δυο μασουράκια δυναμίτη στις κεντρικές κολόνες και τους δώσουμε φωτιά.

Η λαϊκή οργή μπορεί να σαρώνει υπουργικά σχήματα, αλλά δεν ρίχνει την τιμή της φέτας στο ράφι του μίνι μάρκετ. Ποτέ, κανένα πολιτικό χάος δεν έριξε τον πληθωρισμό, πάντα τον ανεβάζει. Τα δικαιολογημένα πλην μονοθεματικά αιτήματα για δικαιοσύνη δεν σταματούν τους Ερντογάν που φτιάχνουν κρίσεις Ιμίων μόλις βρουν κενό εξουσίας στην από ’δώ πλευρά. Μπορεί να νιώσουμε αγαλλίαση βλέποντας μια κυβέρνηση να κατεδαφίζεται, φλερτάρουμε όμως με την πιθανότητα ο επόμενος λογαριασμός ρεύματος που θα έρθει στο σπίτι να είναι 500 ευρώ και να μην υπάρχει προϋπολογισμός που θα δώσει τα 300 ως επιδότηση, όπως γίνεται σήμερα.

Ο πίθηκος, πριν αφήσει το κλαδί από το οποίο κρατιέται για να πάει σε διπλανό δέντρο, φροντίζει πρώτα να σιγουρευτεί ότι έχει αρπάξει κλαδί με το άλλο χέρι. Αλλιώς γκρεμοτσακίζεται στο έδαφος, όπου τον περιμένουν τα σαρκοβόρα. Και μην πείτε ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, ότι θα τη γλιτώσουμε πάλι, όπως έγινε και το 2010-19. Τότε είχε τρελαθεί μόνο η Ελλάδα, με όλους τους υπόλοιπους να είναι οι γνωστικοί. Τώρα έχει αποζουρλαθεί όλος ο πλανήτης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News