Eνα από τα πρώτα ταξίδια του Αλέξη Τσίπρα ως Πρωθυπουργού, ήταν στη Βιέννη. Eξω από την αυστριακή καγκελαρία είχαν μαζευτεί καμιά πενηνταριά νεαροί που του ζητούσαν να αλλάξει την Ευρώπη. Βγαίνοντας, ο Πρωθυπουργός, πήγε και τους χαιρέτισε λέγοντας ότι από την Ελλάδα αρχίζει η μεγάλη ανατροπή των συσχετισμών και η αλλαγή στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τι άλλο να μπορούσε να πει; Πριν από δύο μήνες εκστόμιζε το «go back κυρία Μέρκελ», ενώ ο υπουργός Οικονομικών περιέγραφε στους ομολόγους του τη νέα αρχιτεκτονική του ευρώ. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι τα έλεγαν. Ήταν και που τα πίστευαν. Τελικώς ο Πρωθυπουργός που υποσχέθηκε ότι θα αλλάξει την Ευρώπη, σήμερα περιμένει τηλεφώνημα από τη γερμανική καγκελαρία για τις συντάξεις.

Oσο στο Μαξίμου περιμένουν τηλεφώνημα, η Ρώμη συγκρούεται με τις Βρυξέλλες. Η Κομισιόν γύρισε πίσω τον ιταλικό προϋπολογισμό και οι ευρωσκεπτικιστές της Ρώμης δηλώνουν ότι δεν θα επιτρέψουν η χώρα τους να γίνει σαν την Ελλάδα. Δεν αναθεωρούν το σχέδιο προϋπολογισμού, κλείνουν τα αεροδρόμια για τους πρόσφυγες που επιστρέφουν από Γερμανία και δηλώνουν ότι σε έξι μήνες η Ευρώπη θα είναι διαφορετική. Και αυτοί να αλλάξουν την Ευρώπη θέλουν.

Οι Ιταλοί έχουν, βέβαια, δίκαιο ως προς τη σύγκριση με την Ελλάδα. Καμία σχέση. Έτσι και κάνουν το απονενοημένο διάβημα (στάση πληρωμών, παράλληλο νόμισμα ή και αποχώρηση από το ευρώ), το παγκόσμιο σύστημα θα κλυδωνιστεί -μιλάμε για χώρα του G7. Η δε Γερμανία θα χάσει περί τα 480 δισ ευρώ. Στην ουσία, όμως, η Ιταλία βρίσκεται περίπου εκεί που ήταν και η Ελλάδα. Απειλεί ότι θα τινάξει τα μυαλά της στον αέρα και θα λερώσει τον καναπέ των άλλων. Τα ιταλικά ομόλογα αξιολογούνται χαμηλότερα στο ίδιο επίπεδο με τους τίτλους της Ινδονησίας. Μπορεί το Κίνημα των Πέντε Αστέρων να δηλώνει ότι θα βοηθήσει έξι εκατομμύρια φτωχούς, πλην όμως οι αγορές δεν έχουν τις ίδιες ευαισθησίες. Και όταν δεν δανείζουν οι αγορές, ακόμα και οι υποσχέσεις που πουλάς δεν αξίζουν ούτε σεντ.

Τι είναι το πιθανότερο να συμβεί; H Ιστορία διδάσκει ότι αυτού του είδους τα προβλήματα λύνονται μέσα από συμβιβασμούς που αποδέχονται όλες οι πλευρές, όπως καταπίνουν μία κουταλιά μουρουνέλαιο. Ωστόσο το ιταλικό – ευρωπαϊκό πρόβλημα μας καλεί να αναρωτηθούμε τι δεν κάναμε καλά. Μήπως βιαστήκαμε περισσότερο από όσο έπρεπε για το ευρώ; Μήπως επίσης συμμετείχαν περισσότεροι από όσους έπρεπε; Και, εν τέλει, μήπως οφείλουμε να ξαναδούμε τα πράγματα πιο σφαιρικά; Γιατί μπορεί από τη μία να είναι ο λαϊκισμός που υπονομεύει το κοινό οικοδόμημα, αλλά και από την άλλη, είναι η Γερμανία που κάνει την Ευρώπη να ασφυκτιά. Ενδεχομένως, λοιπόν, η κρίση με την Ιταλία να είναι λιγότερο επικίνδυνη και περισσότερο χρήσιμη από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Αρκεί να δώσει το έναυσμα για ειλικρινή συζήτηση.

Και η Ελλάδα τι κάνει μέσα σε όλα αυτά; Αυτό που κάνει ένα βατραχάκι όταν μαλώνουν τα βουβάλια. Πρώτον δεν βγάζει λέξη. Σε άλλες εποχές θα είχαν βγει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξουν τους ριζοσπάστες Ιταλούς στην μάχη με το κατεστημένο των Βρυξελλών. Αλλά τώρα δεν ταιριάζουν τα πολιτικά χνώτα και η Αθήνα είναι ο πιο πιστός φίλος του Βερολίνου, τρίβεται στους αστραγάλους της καγκελαρίου. Και φυσικά η Αθήνα ανησυχεί, τρέμει το φυλλοκάρδι της. Έτσι και σηκωθεί παγκόσμια θύελλα για την Ιταλία, το ελληνικό σκαρί θα είναι από τα πρώτα που θα βουλιάξουν. Καθαρή έξοδο δεν θέλαμε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News