Οσο θα παρακολουθεί κανείς τη συζήτηση (πολιτική, δημόσια, ιδιωτική) για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, μοιραία θα βρεθεί κάποια στιγμή μπροστά στο ερώτημα: Θα είναι η ψήφιση αυτού του νόμου μια τομή στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας;

Μπορεί δηλαδή να εξελιχθεί σε κάτι ανάλογο με το δεύτερο μνημόνιο του 2012, όταν εν μια νυκτί αποσαθρώθηκε το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα, γεννήθηκαν νέα κόμματα και φιτιλιάστηκε η χώρα, με τα τελευταία αποκαΐδια μόλις τώρα να βλέπουμε ότι σβήνουν;

Η απάντηση, με βάση τα ορατά δεδομένα, είναι ότι κάτι τόσο τραυματικό και οδυνηρό είναι δύσκολο να συμβεί με αυτήν την αφορμή. Ομως δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ότι, ακόμη και αν ο νόμος περάσει με 180-200 ψήφους, δεν θα υπάρξουν αναταράξεις.

Βλέπουμε ήδη ότι πέρα από τις διαφωνίες εντός της ΝΔ, πολιτική φουρτούνα έχει σηκωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο για λόγους τακτικής και συμπεριφοράς του αρχηγού του και λιγότερο για την ουσία. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί σταθερά του πολιτικού συστήματος, μάλλον είναι μια εκκρεμότητα προς διευθέτηση.

Το θέμα εκ των πραγμάτων αφορά κατά μείζονα λόγο τη ΝΔ, ειδικώς δε στη σημερινή συγκυρία της μονοκομματικής ηγεμονίας της. Είναι δυνατόν ο γάμος των ομόφυλων να αποδειχθεί ΤΟ ζήτημα που θα πλήξει το ανθεκτικότερο από τα κόμματα της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας, πενήντα χρόνια από την ίδρυσή του;

Δεν θέλει πολλή σκέψη για να συμφωνήσει κανείς ότι το θέμα από μόνο του έχει ταυτοτικό πολιτικό χαρακτήρα για την κεντροδεξιά παράταξη. Η θεωρούμενη συντηρητική της πτέρυγα προφανώς και κατά τα αναμενόμενα ενοχλείται από μία τέτοια πρωτοβουλία, η θεωρούμενη προοδευτική –που ωστόσο δεν συμπίπτει απολύτως με την στενή κομματική βάση– είναι υπέρ, οι πάσης φύσεως μετριοπαθείς πιθανότατα αμφιταλαντεύονται και είναι μοιρασμένοι.

Με όρους πολιτικού ρεαλισμού και λαμβάνοντας υπόψη και τη στάση της Εκκλησίας, η οποία δεν πρόκειται να οργανώσει λαοσυνάξεις και συλλαλητήρια για τον γάμο των ομοφύλων, θα κατέληγε κανείς ότι θα συμβεί πάνω-κάτω ό,τι συνέβη και σε κάποιες άλλες χώρες. Οπως στη Γερμανία, όπου οι Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ έφεραν τον αντίστοιχο νόμο στη Μπούντεσταγκ, πέρασε με απώλειες και έντονες επιφυλάξεις (μεταξύ των οποίων και αυτή της τότε καγκελαρίου) και δεν έδειξε να έχει κάποια βαρύνουσα πολιτική και εκλογική επίπτωση.

Ωστόσο, οφείλει κανείς να έχει υπόψη και κάποια άλλα στοιχεία και ενδεχόμενα. Οπως το αν οι αναμενόμενες διαφοροποιήσεις με αυτήν την αφορμή θα μπορούσαν να είναι και το έναυσμα για ομαδοποιήσεις και συσπειρώσεις γύρω από μία «πιο δεξιά» ατζέντα, που σε ένα όχι πολύ μεγάλο βάθος χρόνου, θα μπορούσε να διαμορφώσει μία άλλη πολιτική συνθήκη. Σε πέντε μήνες έχουμε ευρωεκλογές και θα υπάρξουν οι πρώτες ενδείξεις.

Τα κρίσιμα και καθοριστικά έχουν να κάνουν με την κοινωνική αντιστοίχιση του πολιτικού συσχετισμού της περιόδου, που παρά την πρωτοφανή για τα δεδομένα της τελευταίας δεκαετίας ομαλότητα, εμπεριέχει και στοιχεία ρευστότητας (βλ. μονοκομματική ηγεμονία).

Πολύ απλά δηλαδή, εξαρτάται από το αν ο Μητσοτάκης θα εξακολουθήσει και μετά από αυτό το πολιτικό τόλμημα, να συσπειρώνει μια πλειοψηφική μερίδα της κοινωνίας, η οποία ωστόσο είναι ετερόκλητη (δεξιοί, πρώην αριστεροί, αντι-αριστεροί, κεντρώοι, φιλελεύθεροι, ελιτιστές, ρεαλιστές κ.λπ.).

Η συνοχή αυτού του συνόλου, πιθανότατα, δεν θα κλονιστεί δραματικά λόγω του γάμου των ομοφύλων ή πάντως όχι μόνο γι’ αυτό. Μπορεί όμως να κλονιστεί και ο γάμος να είναι απλώς μία αφορμή για περιπέτειες, αν η κυβέρνηση εξακολουθήσει να χωλαίνει σε άλλα πεδία, όπως της ασφάλειας, της πάταξης της ανομίας, της φορολογικής ασάφειας και, πάντως, της μετουσίωσης των εξαγγελιών της σε μια ορατή και ευρύτερα αισθητή, πραγματική ευημερία. Αν αυτά δεν συμβούν, τότε θα υπάρξει πρόβλημα, που, υπό αυτές τις συνθήκες, μπορεί και να είναι σοβαρό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News