Η Ιστορία θα πιστώσει τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα με δύο σημαντικά ωφελήματα για τον τόπο. Τη Συμφωνία των Πρεσπών και το ανάχωμα προς τη Χρυσή Αυγή ή, αν θέλετε, προς τον εκτροχιασμό πέρα από τα όρια του συνταγματικού τόξου. Διότι αν δεν υπήρχε ο Τσίπρας ώστε να υποδεχθεί την οργή και την απελπισία, μπορεί να ήταν κάποιος άλλος. Αλλωστε αν οι Χρυσαυγίτες ήταν ελαφρώς πιο έξυπνοι ή λιγότερο άγριοι, μπορεί να ανέβαιναν και πιο ψηλά από την τρίτη θέση στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Και ύστερα ήρθε η κανονικότητα. Ωστόσο αυτά που συμβαίνουν διεθνώς αναπόφευκτα οδηγούν σε ένα ενδιαφέρον, υποθετικό, ερώτημα. Θα μπορούσε, αλήθεια, να ξεπεταχτεί μία ελληνική εκδοχή του Μιλέι της Αργεντινής ή του Βίλντερς της Ολλανδίας; Ενας έλληνας Τραμπ, μία Λεπέν ή μία Μελόνι; Θεωρητικά αυτό δείχνει δύσκολο ως απίθανο. Χρειάζονται συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής ανωμαλίας για να αναδυθεί από τον αφρό των κυματισμών μία χαρισματική προσωπικότητα που θα γοητεύσει τα πλήθη. Ναι, αλλά και πάλι, δεν μπορείς να εντάξεις τις ΗΠΑ, την Ολλανδία, την Ιταλία ή τη Γαλλία σε ένα περιβάλλον ακραίας κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής. Ενδεχομένως δε, σε αυτές τις χώρες οι πολίτες να αισθάνονται και σχετικά ασφαλείς ώστε να εκφράσουν τη δυσφορία τους επιλέγοντας επισφαλείς προσωπικότητες.

Σήμερα στη Βουλή υπάρχουν οκτώ κόμματα και εννιά κοινοβουλευτικές ομάδες. Από αυτούς τους σχηματισμούς, οι τέσσερις εντάσσονται στη σφαίρα του «αντισυστημισμού» με έντονο το λαϊκίστικο στοιχείο. Ο Βελόπουλος εκφράζει την παλιά λαϊκή δεξιά με έντονο ακροδεξιό χρώμα, οι Σπαρτιάτες είναι φασίστες, οι της «Νίκης» θρησκόληπτοι. Η Ζωή καταγγέλλει γενικώς το σύστημα απευθυνόμενη σε όλο το πολιτικό φάσμα. Τα σχήματα στα δεξιά της ΝΔ αθροίζουν ένα ποσοστό που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Υπάρχουν και άλλοι, εκτός Βουλής, που διατηρούν ένα κάποιο ακροατήριο. Ο Μπογδάνος, ο Κρανιδιώτης, κάτι «ορφανά» του Εμφιετζόγλου, ακόμα και η Λατινοπούλου. Ολοι έχουν followers που τους ακούν.

Εχω την αίσθηση ότι αν κάποια στιγμή εμφανιστεί μία χαρισματική προσωπικότητα στο χώρο της ακροδεξιάς που θα καταφέρει να συρράψει τα διάφορα κομμάτια και τα ρετάλια, ενδεχομένως να δούμε και εμείς κάτι αντίστοιχο με αυτό που βλέπουν τώρα οι Ολλανδοί. Και όχι, δεν χρειάζεται να είναι ένα πρόσωπο με τόσο ακραίες θέσεις. Ο έλληνας εκλεκτός θα είναι δεξιός. Δεν θα μισεί τους μετανάστες, αλλά θα προτιμά να τους πνίγουμε. Δεν θα τον ενοχλούν οι gay, αλλά θα τους θέλει κλεισμένους στο σπίτι. Θα προσφέρει πολύ φθηνό ρεύμα και δωρεάν internet. Δημοψηφίσματα και light εκδοχές λαϊκών δικαστηρίων. Θα έχει ωραίο χαμόγελο, αλλά και οργή που τρομάζει. Θα γυρίζει καλά βίντεο για τα social και θα επιδίδεται σε έναν καφενειακό ακτιβισμό, καταγγέλλοντας τους πάντες, προτάσσοντας την ευημερία και τις ηθικές αξίες του Ελληνα, νομιμοποιώντας τα ξεσπάσματα βίας.

Μέχρι στιγμής ο Βελόπουλος κάνει καλή δουλίτσα. Βολεμένος στο ποσοστό του, λειτουργεί ως ανάχωμα προς όποιον διατηρεί αντίστοιχα σχέδια. Ομως τίποτα δεν είναι πιο ισχυρό από τη γοητεία που ασκεί ένας χαρισματικός τύπος που τα λέει έξω από τα δόντια, έχοντας σφυγμομετρήσει τα λαϊκά στρώματα. Γιατί, πράγματι, η πολιτική τάξη της χώρας είναι εντελώς αποκομμένη από το λαϊκό ακροατήριο στα δυτικά της πρωτεύουσας και στην περιφέρεια. Κάποια στιγμή, λοιπόν, αυτός ο τύπος θα εμφανιστεί. Και θα κάνει σουξέ που θα το τραγουδήσει κόσμος και κοσμάκης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News