Η επίθεση του Ρουβίκωνα στο εστιατόριο του Μποντρίνι στο Χαλάνδρι με έκανε και γέλασα. Ξέπεσε φρικτά το επαναστατικό προτσές και πλέον περιορίζεται στην υπεράσπιση βοηθών μαγείρων, τους οποίους ανάλγητοι ασπροφορεμένοι σεφ καίνε με πυρωμένες σπάτουλες όταν αργήσουν να κατεβάσουν τα τηγανητά καλαμαράκια απ’ την φωτιά ή όταν τους σβολιάζει το ζυμάρι της σπανακόπιτας. Τι να κάνουμε… άλλοι καιροί, άλλες οι ομάδες των καταπιεσμένων, άλλα και τα επαναστατικά ήθη των πολιτικών υποκειμένων που καθοδηγούν τις μάζες προς την εξέγερση.

Από την άλλη πλευρά, ρίχνοντας μια μακροσκοπική ματιά στην σημερινή κοινωνία του θεάματος (την οποία ο δυστυχής Γκι Ντεμπόρ ούτε να διανοηθεί δεν θα μπορούσε), μένω ειλικρινά κατάπληκτος από το ειδικό βάρος των μαγείρων και της μαγειρικής σ’ αυτήν. Μάζες αλλοτριωμένων τηλεθεατών που μπροστά τους ωχριούν οι κερκίδες των γηπέδων, παλουκώνονται για ώρες μπροστά στις οθόνες τους για να παρακολουθήσουν τα τρελά πράγματα που συμβαίνουν κάθε χρόνο γύρω από ηλεκτρικές κουζίνες, φουρνάκια μικροκυμάτων, αλλόκοτα ταψιά και ημιδιαφανή κατσαρολικά, μαχαιροκούταλα και αναδευτήρια, καμινέτα τσέπης και μίξερ που μοιάζουν με διαστημικούς σταθμούς.

Αγόρια και κορίτσια, πρωτευουσιάνοι και επαρχιώτισσες, μουστακαλήδες και γυναίκες με σημαδεμένα μπράτσα σαν παλιοί ναυτικοί, παχουλοί και αποσκελετωμένες, αληταρίες και καλά παιδάκια, υπερφίαλοι και χαμηλοβλεπούσες, ψώνια και κρυφά ταλέντα, αφγανοί μετανάστες και κύπριοι αδερφοί… ένας ολόκληρος νεανικός στρατός τέλος πάντων, στέκεται στην αρχή κάθε τηλεοπτικής σεζόν μπροστά στα απαστράπτοντα κουζινικά του έτοιμος για τον (νυν) υπέρ πάντων αγώνα. Και ονειρεύονται την ποδιά του νικητή-σεφ όπως χαλβαδιάζω εγώ το 5+1 στο τζόκερ, και θεωρούν την συμμετοχή τους στον μαγειρικό διαγωνισμό ως βίωμα ισάξιο (κι ανώτερο) απ’ το ταξίδι που έκανα εγώ στα νιάτα μου με τρένο ως στο Θιβέτ.

Απέναντι τους στέκονται παγεροί οι σεφ. Δίνουν κοφτές διαταγές σαν αρχιλοχίες διμοιρίας πεζοναυτών, μετρούν αντίστροφα τον χρόνο σα να διευθύνουν εκτόξευση διαστημοπλοίου, συσχετίζουν το φαγητό που δοκιμάζουν με τα παιδικά βιώματα του παρασκευαστή σαν διπλωματούχοι ψυχολόγοι, εμπνέουν (αλλά και απαιτούν) τον απόλυτο σεβασμό σαν νομπελίστες φυσικής που στέκονται απέναντι σε άβγαλτα φοιτητάκια. Η γνώση της γλώσσας του σώματος τους είναι καθοριστική και για τους (αγχωμένους) διαγωνιζόμενους και για τους (χάνους) τηλεθεατές.

Το ανασήκωμα του φρυδιού σημαίνει «σου ξέφυγε το αλάτι». Το ανεπαίσθητο σούφρωμα του δεξιού χείλους «η πεσκανδρίτσα είναι άψητη» και του αριστερού «η σάλτσα έχει παραπάνω άνηθο απ’ το κανονικό». Το ελαφρό κούνημα του κεφαλιού δεξιά-αριστερά σημαίνει «τα μακαρόνια δεν κάνουν ούτε για το συσσίτιο του Κορυδαλού» και το φευγαλέο βλέμμα προς τους διπλανούς κριτές σημαίνει «το κατέστρεψε το φιλέτο». Το σμίξιμο των φρυδιών σημαίνει «μαύρο φίδι και κολοβό που σ’ έφαγε», η ελαφρά κατάφαση σημαίνει «εσύ σε δέκα χρόνια μπορεί και να προσληφθείς ως βοηθός στο εστιατόριο μου». Οι μαθητές από την μεριά τους ενθουσιάζονται όταν πετύχει η σούπα, εξοργίζονται με τον εαυτό τους όταν αποτύχει το γαρνίρισμα, κλαίνε όταν η σκορδαλιά του βγει αδύναμη στο σκόρδο, πέφτουν σε βαριά κατάθλιψη όταν η μπατζαροσαλάτα δεν έχει το αναγκαίο βαθύ κόκκινο χρώμα.

Οι σχέσεις εξουσίας είναι απόλυτες, μη επιδεχόμενες αμφισβήτησης ή αναθεώρησης. Γι αυτό και όπως οι αμερικανοί λοκατζήδες απευθύνονται στους αξιωματικούς τους με «sir, yes sir», έτσι κι αυτοί απευθύνονται στους κριτές τους μόνο με το «σεφ, μάλιστα σεφ, ό,τι πείτε σεφ». Συχνά-πυκνά και ανάλογα με το τηλεοπτικό concept, οι μαθητευόμενοι (ψιλο ή και χοντρο) εξευτελίζονται από τους σεφ, κατά το πατροπαράδοτο δόγμα «όποιος αγαπά παιδεύει» ή σύμφωνα με τα πρωτόκολλα των her Majesty’s Royal Marines που φτιάχνουν τους καλύτερους μαχητές (κουζίνας) στον κόσμο. Κάτι τέτοια βλέπουν οι Ρουβίκωνες, γνωστοί αντιεξουσιαστές και αντιμιλιταριστές και δαιμονίζονται.

Μεταξύ μας τώρα, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί παίρνουν τέτοια δημοσιότητα τα περιστατικά bullying ανάμεσα σε ισχυρούς και ανίσχυρους, γιατί κάθε υποψία παρενόχλησης και προσβολής της προσωπικότητας καταδικάζεται δημοσίως τόσο απερίφραστα, αλλά την ίδια στιγμή θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό να παρακολουθούμε τηλεοπτικά προγράμματα που διαφημίζουν το bullying που επισυμβαίνει ανάμεσα σε σάλτσες και κατσαρολικά.

Πολύ θέλει θαρρείτε ο μάγειρας στην ταβέρνα ν’ αρχίσει να καρπαζώνει τον βοηθό του, όταν βλέπει τον μεγάλο σεφ στην τηλεόραση να κάνει σκουπίδι τον μαθητευόμενο του μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές; Και πολύ θέλει θαρρείτε ο κάθε Ρουβίκωνας, να νομίσει ότι η πάλαι ποτέ πρωτοπορία του προλεταριάτου που θα άλλαζε τον κόσμο με την επανάσταση του, συμπυκνώνεται πλέον στο πρόσωπο ενός εικοσάχρονου υποψήφιου μαγειρίσκου που είναι διατεθειμένος να υποστεί τα πάνδεινα για να γίνει (τρομάρα του) ένας καινούργιος Τζέιμι Ολιβερ;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News