Θυμάμαι τον Γιούγκερ να μπαινοβγαίνει στις συνόδους κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τότε που πρωτοπάτησα το πόδι μου σε μία από αυτές – κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90. Ένας τύπος που χαμογελούσε σπανίως, αλλά στεκόταν σχεδόν πάντοτε πρόθυμα στην είσοδο για να απαντήσει στις ερωτήσεις, με τον αέρα και το ύφος του ανθρώπου που γνωρίζει τα πράγματα. Και ο Γιούγκερ γνωρίζει πράγματι, τι εστί Ευρώπη. Από το 1995, όταν ανέλαβε πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, μπήκε στις συνόδους κορυφής για να μείνει. Επανεξελέγη το 1999 και το 2004 και το 2009… Κάπου εκεί μας είχε δοθεί η εντύπωση πως το Λουξεμβούργο διαθέτει ισόβιο πρωθυπουργό!

Έζησε την υπόθεση του ευρώ από την αρχή, αφού ήταν υπουργός Οικονομικών στη χώρα του από το 1989. Και το απέδειξε: ανεξάρτητα από την κριτική που του ασκήθηκε σχετικά με τους χειρισμούς του ως Προέδρου του Eurogroup, ήξερε πότε να πατήσει πόδι στη Μέρκελ, και πότε να σφυρίξει στο αυτί της ελληνικής κυβέρνησης ότι αν δεν κάνει κάτι κινδυνεύει να βρεθεί έξω από την πόρτα.

Γνωρίζει και τι σημαίνει κοινωνική πολιτική. Παρά το γεγονός ότι τα κόμματα της αριστεράς το αμφισβητούν εδώ στην Αθήνα, αν διαβάσει κανείς το βιογραφικό του θα διαπιστώσει ότι ο Γιούγκερ είναι γιος ενός εργάτη εργοστασίου χάλυβα. Και δεν γνωρίζω πολλούς Έλληνες πολιτικούς με ανάλογη προσωπική διαδρομή – αν με εννοείτε…

Δεν νομίζω πως υπήρχε καταλληλότερο πρόσωπο για να αναλάβει σε αυτή τη χρονική στιγμή το τιμόνι της Κομισιόν. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα αποδειχθεί απείρως ικανότερος του δημοσιοσχεσίτη «παράγοντα» Μπαρόζο. Και δεν εδράζεται η άποψή μου στην πολιτική-κομματική του ταυτότητα, αλλά στην απίστευτη αντοχή του, στα ξενύχτια του και στο γεγονός ότι ο Γιούγκερ πιστεύει βαθιά στην Ευρώπη. Δείξτε μου, αν μπορείτε, κάποιον άλλο που σας πείθει ότι πιστεύει περισσότερο σε αυτή την ιδέα. Δεν είμαι θαυμαστής του. Θα είμαι εδώ για να τον κρίνω μαζί σας. Αλλά, με δεδομένη και την προσωπική μου δυσπιστία έναντι των πολιτικών προσώπων (ασφαλώς και εκείνων που εμφανίζονται ως πολιτικοί συγγενείς του εδώ στην Ελλάδα), δύσκολα θα εμπιστευόμουν κάποιον άλλον περισσότερο, τώρα που «καίει» η μπάλα.

Διαβάζω και τρεις γραμμές που ξεχώρισα από τη χθεσινή ομιλία του στο Στρασβούργο: «Υπάρχει ένα 29ο κράτος-μέλος που δημιουργείται, το κράτος εκείνων που δεν έχουν απασχόληση… θα ήθελα αυτό το 29ο κράτος-μέλος να ενσωματωθεί και πάλι στα υπόλοιπα και προτείνω ένα φιλόδοξο πρόγραμμα επενδύσεων για να γίνει αυτό εφικτό. Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, θα ήθελα την αποδέσμευση 300 δισεκατομμυρίων ευρώ για δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις… Η Ε.Ε. έχει απολέσει μέρος της ανταγωνιστικότητάς της διότι έριξε το βάρος στη δημιουργία πλεονάσματος, πρέπει να ξαναφύγουμε προς τα εμπρός… Η οικονομία πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το αντίθετο. Είμαι υπέρ της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς για το καλό όλων».

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News