Λέω να κάνω ένα μπιτσόμπαρο. Λέω να πάω να κρατήσω λίγα μέτρα πλάι στο κύμα σε μιαν ακτή ειδυλλιακή και ήσυχη (τόσες έχει το οικόπεδο-γωνία, όπου ζούμε), να εκδώσω τυπικότατα άδειες και εγκρίσεις, χαρτιά και μισθωτήρια και να το ετοιμάσω σιγά σιγά, έστω και τώρα, που το καλοκαίρι πήρε στροφή για φθινόπωρο.

Πρώτα απ’ όλα όμως θα βάλω μια ταμπελάρα, που τα πάντα θα φανερώνει, με το logo επάνω —γιατί υπάρχει logo σοβαρό: «Ypervaros Beach» κι όσες και όσοι υπέρβαροι, προσέλθετε. Αυτό θα είναι το target group του καταστήματος, σ’ αυτές και σ’ αυτούς, τους πέραν και μακριά της αυστηρότητας και του εγκλωβισμού των αναλογιών και των δεικτών μάζας σώματος θα απευθύνεται. Οκ, πήρες και κανένα κιλό παραπάνω— ε, και τι έγινε; Είναι αυτό αιτία για να μην απαλλαγείς από τη βάσανο των ρούχων, των κορσέδων, των ενοχών και των προσωπείων, για να μη χαρείς την Αγια Φύση και τη Θεά Θάλασσα;

Με τις μπιροκοιλιές και τους αναπόφευκτους πατσιακούς, με τα ψωμάκια και τις φραντζολίτσες, όλες και όλοι, προσέλθετε αφόβως και ακομπλεξάριστα, διότι γενναιόδωρο και Τσιτσανικόν (σε στίχους Γερ. Τσάκαλου βέβαια) θα είναι το μότο του καταστήματος και θα τυπωθεί και στα σχετικά διαφημιστικά φυλλάδια: «Έλα όπως είσαι».

Εξάλλου θα γίνουν παραγγελίες για διπλόφαρδες ξαπλώστρες και ομπρέλες με XXL ίσκιο, ενώ τα ηχεία του μπιτσόμπαρου θα παιανίζουν, εκτός του θροΐσματος των κυμάτων, άσματα ενθαρρυντικού περιεχομένου όπως «Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι», «Μη μ’ αποκαλείς τεμπέλη», «Οι χοντροί ειν’ οι ωραίοι», «Υπέρβαρο με είπες μια βραδιά—και μου ‘μεινε για πάντα η ρετσινιά» και άλλα τέτοια κατά των στερήσεων αγωνιστικά.

Απενοχοποιημένες και αμέριμνοι, άφοβες και ξένοιαστοι, μακριά από «πρέπει», συμπλέγματα, ιδεοληψίες και ζυγαριές ας απαλλαγούμε στο ««Ypervaros Beach» από τα δεινά, που επί έτη συσσώρευσε η δικτατορία της παρά θιν’ αλός αισθητικής των σιξπακιασμένων και των «πήγαινα-για-Ναόμι-Κάμπελ-αλλά-με-κόψανε». Το μέτρο ήταν ο τρόπος μας κι ο τόπος μας και θέλει μέτρο ακόμη και η προσήλωση σε πρότυπα και γουαναμπιά. Κι αν ξέφυγαν και δυο τρία κιλά παραπάνω, αν χαλάρωσε λιγάκι ο …όλος ή έπεσε το …ήθος, δεν έτρεξε και τίποτα. Όλες και όλοι καλόδεχτοι στο μαγαζάκι της απενοχοποίησης και του «έλα όπως είσαι».

Κι αν σκάσει μύτη κανένας σιξπακιασμένος ή καμιά ινσταγ(κρ)άματα Νάομι Κάτω Τούμπας, όχι, ούτε πόρτα θα φάνε ούτε και θα τους ζυγίσουμε. Το μόνο που θα απαιτεί το μαγαζί, θα είναι μια και μόνο μέτρηση για όλες και όλους από έναν δικής μας εφεύρεσης μετρητή: «Ποζόμετρο» λέγεται και μετρά με ακρίβεια και ασφάλεια την πόζα, το μπλαζεδιλίκι και το ντε και καλά φαίνεσθαι. Αλίμονο σου, αν η βελόνα χτυπήσει κόκκινο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News