Προσπερνάμε γρήγορα τη βαρετή πλατεία και με γυρισμένη την πλάτη στις τεράστιες διαφημίσεις-στολίδια χωνόμαστε στις σοκολάτες της Καραγεώργη Σερβίας. Και από εκεί μια ευθεία μέχρι την Αθηνάς, την αληθινή καρδιά όλης της πόλης. Πίσω από τα δέντρα των πεζοδρομίων τούτου του δρόμου παλιά κτίρια στέκουν κάπως κρυμμένα, φωνές και άνθρωποι εμφανίζονται και εξαφανίζονται αστραπιαία πίσω από απλωμένα πλαστικά, εργαλεία, γλάστρες και στρατιωτικές γαλότσες λαθραία τσιγάρα, κινητά και κολόνιες βγαίνουν από τσέπες μυστικά στις γωνίες και παπατζήδες ψάχνουν ακόμη τον παπά.

Χωρίς την βλαχοαριστοκρατία της Βουκουρεστίου, τα λαμπάκια πέριξ της μπαζωμένης πλατείας Κολωνακίου και τα ψεύτικα δέντρα στις οθόνες του Συντάγματος, η κεντρική αγορά της Αθήνας μυρίζει Χριστούγεννα όλο τον χρόνο, θυμίζει σπίτι και προσφέρει μυστηριωδώς ζεστασιά• χωρίς στολίδια, φωτάκια και καμιά προετοιμασία, γιορτάζοντας μονάχα με τα χρώματα των εμπορευμάτων και τις μπλεγμένες μυρωδιές.

Αν ήμουν παιδί, εδώ κάτω θα έβρισκα όλες τις φιγούρες των βιβλίων, θα είχα πραγματικά ξετρελαθεί: από τα γιγάντια κουνέλια της Αλίκης στην λαχαναγορά, μέχρι τις γαριδίτσες, τα χταπόδια και τα μύδια στα ψαράδικα. Από τις μοσχαροκεφαλές, τα κρεμασμένα λουκάνικα και τους πλανόδιους σκύλους, ως τα ωδικά πτηνά, τα πλαστικά υφάσματα και τα σουρωτήρια του ενός ευρώ. Από τα σακιά με τα μπαχάρια, τους πάγκους με τους ξηρούς καρπούς, ως τις κότες και τα περιστέρια-ταχυδρόμους στα κλουβιά, τις αξίνες, τα κεφάλια τυριά, τις ελίτσες και τα άπειρα λουκάνικα. Ένα πολύβουο παζάρι, πλέγμα ανατολής και δύσης, έχει στηθεί, φάτσες μυθιστορημάτων παίζουν κρυφτό με αστυνόμους πίσω από τυριά, τελάρα και υπόγεια. Όλα τα παραμύθια είναι εδώ, εδώ και πόσα έργα, βιβλία και πίνακες, τόσα που τα μάτια δεν προλαβαίνουν να χορτάσουν, να καταγράψουν, να θυμηθούν.

Στην εξέδρα του Άρη στη στοά πατάτες στο πετρογκάζ και μεζεδάκια σερβίρονται με φόντο τα κρέατα και τα παλιά μωσαϊκά. Και λίγο πιο κάτω Σωκράτους και Θέατρου γωνία, στο Δίπορτο σαρδέλες ψήνονται στη σχάρα, ρεβίθια βράζουν σε μεγάλες κατσαρόλες και κάτω από τα βαρέλια οι «Μοιραίοι» τα πίνουν πράγματι από χθες. Βρείτε μια θέση, δώστε παραγγελία και όλος ο Βάρναλης θα περάσει με μιας από μπροστά σας. Το απογευματάκι ανεβείτε για λουκουμάδες στον Κρίνο και ύστερα αναζητείστε το μοναδικό στην Αθήνα «κτίριο χωρίς παράθυρα» στην Αιόλου. Στα μισά της βόλτας σταθείτε στο υφασματάδικο απέναντι από το Mama Roux, οι κύριοι που έχουν το μαγαζί αυτό, υποδέχονται τους πελάτες πάντα κουστουμαρισμένοι. Λίγο πιο πάνω στην Πραξιτέλους, η Γωνιά του Καφέ μοσχοβολά σε δυο ολόκληρα τετράγωνα και τα λαμπάκια από τα μαγαζιά με τα ηλεκτρικά έχουν στήσει από μόνα τους χωρίς διακοσμητή και χορηγούς ένα μοναδικό χριστουγεννιάτικο σκηνικό όλο πολύχρωμα φωτάκια.

Στους δρόμους αυτούς της πόλης όλα συνθέτουν ένα υγρό μυστηριώδες γκρι που απλώνεται παράξενα πάνω από όλους και όλα: γοητευτικό, άγνωστο και ακατέργαστο, ανακατεμένο με μυρωδιές πορτοκαλιών, μπαχαρικών, τυριών και ανθρώπινης ανάσας, το γκρι αυτό είναι το πραγματικό χρώμα της πόλης και των ανθρώπων της.

Κάποτε ιππείς με ξίφη διέσχισαν το δρόμο της Αθηνάς για να αποδείξουν στους φοβισμένους Αθηναίους πως το έδαφος είναι στέρεο και δεν πρόκειται να βουλιάξει όταν οι πρώτοι συρμοί του ηλεκτρικού διέσχιζαν από κάτω τις υπόγειες γραμμές της Αθήνας. Τώρα πια χρειάζεται ένας δήμαρχος μαζί με όλο το συμβούλιό του να διασχίζουν πέρα-δώθε, μέρα-νύχτα τούτους τους δρόμους -Αθηνάς, Ευρυπίδου, μέχρι μέσα τη Σωκράτους- για να αποδείξουν στους φοβισμένους και πάλι Αθηναίους (για άλλους λόγους πια) ότι οι δρόμοι αυτοί είναι ακόμη ζωντανοί, πως εδώ κάτω είναι ακόμη απλωμένη όλη η πόλη, έγχορδα πλάι σε μπουζούκια, λαϊκές ανάσες ανακατεμένες με μια σκοτεινή αριστοκρατική ομορφιά.

Πάρτε τα παιδιά σας και κατεβείτε μεσημεράκι στην κεντρική λαϊκή αγορά. Περιπλανηθείτε στους διαδρόμους της κρεαταγοράς, της λαχαναγοράς, των μπακάλικων. Είναι η πιο ανέξοδη βόλτα στην πόλη, σωστός περίπατος σε έναν κόσμο χωρίς φτιασίδια και κακόγουστα ελατάκια, χωρίς ψεύτικους άγιους Βασίληδες, τεχνητό χιόνι και μίζερα παγοδρόμια.

Πάνω από τη λαϊκή αγορά ένα τσούρμο ανθρώπων έχει μαζευτεί γύρω από έναν πεσμένο άνδρα στα τσιμέντα και δυο αστυνομικούς που προσπαθούν να δουν αν αναπνέει. Χαζεύω όλο τον κόσμο γύρω μου. Αυτή είναι η αλήθεια της πόλης. Ο πραγματικός αέρας μυρίζει ούρα, ωμό κρέας και κανέλα. Η αληθινή γιορτή είναι αυτή της καθημερινής επιβίωσης. Με όλες τις δυσκολίες. Με όλες τις χαρές και τους αγώνες. Η πόλη μας χρειάζεται. Αυτές τις μέρες πιο πολύ. Ας κατέβουμε όλοι στο κέντρο. Έξω απ’ τις γυάλες, με τις μπουκάλες οξυγόνου κλειδωμένες στο σπίτι. Η μόνη περίπτωση να σώσουμε το κέντρο δεν είναι οι δήμαρχοι, οι φάτνες, τα φωτάκια, τα προγράμματα ανάπλασης, οι γιορτινές τεχνητές ατμόσφαιρες, οι ηλίθιες ψευδαισθήσεις. Η μόνη περίπτωση να το σώσουμε είναι η συμμετοχή.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News